ساعت 24 - محمدصادق جنانصفت - انسان و جامعه انسانی در پویش تاریخ دراز خود به آرامی پدیدههای تازهای را شناسایی و از نیروی آنها برای باز کردن گرههای آشنا و ناشناسزدگی فردی و جمعی استفاده کرده است.
dir="RTL" style="text-align:right">یکی از نیرومندترین پدیدههایی که بشر پس از رنج و مرارت و آسیبهای مرگبار و با دشواری آن را شناخت و از ابعاد گوناگون آن را گسترش داد، پدیده گفتوگو بوده و هست. آدمیان دیر دانستند نیرویی که در گفتوگو کردن برای پیشرفت نهفته است فراتر از نیروهای دیگر است. تا روزی که دو انسان، دو نهاد، دو جامعه نتوانند با هم گفتوگو کنند و گرههای بین خود را با استفاده از این نیرو باز کنند، آنچه میماند و کار میکند، نبرد و منازعه است. نبرد و رزمهای پیدرپی در تاریخ میان شهروندان یک سرزمین با سرزمین دیگر شاید در کوتاهمدت برنده داشته باشد اما در بلندمدت هر دو سوی جنگ بازندهاند. دو همسایه را به یاد آورید که هرگز از گفتوگو برای برطرف کردن تنگناها و تضاد منافع که به هر حال پیش میآید بهره نبردهاند و در هر بار نبرد یکی بر دیگری استیلا یافته است. از پیش آشکار است بازنده دنبال این خواهد بود که منابع و نیروی خود را برای نبرد بعدی آماده سازد و امکانات و منابع را به جای اینکه برای آرامش و آسایش شهروندان به کار گیرد، در راه نبرد بعدی هدر میدهد. جدا از این در هر نبرد حتی برنده نیز برای دورانی با بیم و امید زندگی میکند و از تواناییهای همسایه بیبهره میماند. گفتوگو، پدیدهای نیرومند و بسیار سخت است و الزامهای خود را میخواهد. یکی از الزامهای گفتوگو، بالا بردن درجه مداراجویی در ذهن و دل شهروندان هر سرزمین در هر دورهای است. بدون این مداراجویی، گفتوگو نیز نافرجام میماند و هرگز گرهی را باز نمیکند. تجربه تاریخ معاصر نشان میدهد کشورهای اروپایی پس از دو بار تجربه سخت و تلخ جنگ قارهای که به جنگ جهانی منجر شد آموختند به جای نبرد، با هم گفتوگو کنند و این را آویزه گوش خود قرار دادند و از ۱۹۴۷ به این سو دستکم میان قدرتهای بزرگ اروپایی جنگی رخ نداده است. شوربختانه در مناطقی جز اروپای غربی، این نیروی پیشبرنده و نیرومند هنوز جایگاه والایی ندارد و به همین دلیل شاهد نبردهای پرشمار در خاورمیانه و در آفریقا بوده و هستیم. علاوه بر این در درون این سرزمینها نیز میبینیم گفتوگو و مداراجویی هنوز به مثابه پدیدهای لوکس به حساب میآید و گروههای اجتماعی راه گفتوگو را نیافتهاند.
به نظر میرسد دیدار پاپ بزرگ با یک عالم دینی بلندپایه شیعی در یکی از کشورهایی که در چهار دهه تازهسپریشده روی آرامش ندیده یا در درون خود منازعه را تجربه کرده یا با همسایهها در حال نبرد بوده است، میتواند از این زاویه نیز بررسی شود که درهای گفتوگو و نیز دروازههای تازهای از مداراجویی را به جهان نشان دهد. پاپ مسیحی به دیار یکی از مداراجویانهترین رهبران مذهبی مسلمان که پیروانش از نظر شمار نسبت به کل مسلمانان جهان در اقلیت هستند برای گشودن راه گفتوگو بدون چون و چرا در یاد تاریخ میماند. واقعیت را باید قبول کرد که اگر در ایران نیز این دو عنصر یعنی گفتوگو و الزام سنجاقشده به آن از غبار بیرون آید و به ابزار نخست در تعامل شهروندان ایرانی با هم و در تعامل شهروندان با نهادهای حاکمیتی و نیز تعامل ایران با جهان تبدیل شود، روزهای خوش از راه میرسند.
روزنامه جهان صنعت
ساعت 24 از انتشار نظرات حاوی توهین و افترا و نوشته شده با حروف لاتین (فینگیلیش) معذور است.