تفاوت سرور مجازی و سرور اختصاصی
ساعت 24-در سرویس های میزبانی وب دو سرویس سرور مجازی و سرور اختصاصی نسبت به سایر سرویس ها از انعطاف پذیری و اختیارات بیشتری برخوردار بوده و کاربران می توانند به صورت دلخواه سرویس مورد نظر را Config نموده و در صورت نیاز نرم افزار های مورد نظر را بر روی آن نصب نمایند. در این مقاله این دو سرویس با یکدیگر مقایسه شده و تفاوت های آن ها شرح داده شده است.
اگر بخواهیم به طور خلاصه با یک مثال تفاوت این سرویس ها را بیان کنیم می توانیم به محل سکونت افراد اشاره کنیم. سرویس اشتراکی مانند یک خوابگاه دانشجویی می باشد که در آن به صورت همزمان تعدادی آدم زندگی می کنند. تعداد این افراد بسته به ظرفیت خوابگاه متفاوت بوده و همچنین امکانات محدودی نیز در اختیارشان قرار داده شده است. سرور مجازی مانند یک آپارتمان می باشد که هر واحد از آن متعلق به یک خانواده است هرچند موارد مشترکی بین واحدها وجود دارد اما دسترسی به هر واحد مختص فردی خاص بوده و امکانات موجود در هر واحد نیز بسیار بیشتر از خوابگاه دانشجویی است. اما سرور اختصاصی که نسبت به موارد قبلی کامل تر است مانند یک خانه دربستی می باشد که به صورت تمام و کمال در اختیار یک خانواده قرار داده می شود و به جز این خانواده هیچکس به آن دسترسی نداشته و حق استفاده از آن را نخواهد داشت.
میزبانی اشتراکی (Shared Hosting)
میزبانی اشتراکی نوعی از میزبانی وب است که در آن یک سرور بین تعدادی کاربر (بسته به سخت افزار و پهنای باند سرور) به اشتراک گذاشته شده و کاربران به صورت همزمان از این سرور استفاده می کنند. در هاست اشتراکی مدیریت امکاناتی که در اختیار کاربر قرار داده شده توسط کنترل پنل میزبانی می باشد و کاربر دسترسی مستقیم به سیستم عامل سرور را ندارد. از این رو محدودیت در این نوع میزبانی بیش از سایر سرویس های هاست به چشم می خورد اما از لحاظ قیمت این نوع سرویس مقرون به صرفه ترین سرویس میزبانی وب می باشد.
سرور مجازی (VPS)
از لحاظ تقسیم بندی سرور؛ مانند میزبانی اشتراکی، در سرورهای مجازی نیز کاربران دیگری بر روی سرور قرار دارند و از آن استفاده می کنند اما تعداد این کاربران به مراتب کمتر از سرویس های اشتراکی میزبانی بوده و به این ترتیب منابع سخت افزاری بیشتری نیز در اختیار کاربران قرار داده می شود. معمولا اساس کار سرورهای مجازی به این صورت است که CPU بین تمامی کاربران به اشتراک گذاشته می شود اما سایر رسانه های ذخیره سازی از جمله Ram به صورت جدا برای هر کاربر در نظر گرفته می شوند. مثلا اگر دو کاربر بر روی سرور قرار داشته باشند، برای هر دو یک Ram با حافظه 1GB به صورت جداگانه در سرور تعبیه می شود. سایر سخت افزارهای موجود بر روی سرور مثل Motherboard، Power و ... نیز طبیعتا به صورت اشتراکی به تمامی کاربرها سرویس دهی می کنند.
از دیگر تفاوت های مهم میزبانی اشتراکی و سرورهای مجازی در نحوه مدیریت منابع تخصیص یافته به کاربر می باشد. بر خلاف سرویس های اشتراکی که مدیریت میزبانی خود را توسط کنترل پنل انجام می دهند کاربران سرورهای مجازی به سیستم عامل سرور نیز دسترسی دارند. (این دسترسی در سرویس های ویندوزی با عنوان دسترسی Admin و در سرویس های لینوکسی با عنوان دسترسی Root شناخته می شود) حال ممکن است این سوال پیش بیاید که چگونه چند کاربر همزمان از یک سرور استفاده می کنند، به سیستم عامل سرور نیز دسترسی دارند اما در کار یکدیگر اختلال ایجاد نمی کنند؟ پاسخ این است که در سرورهای مجازی به تعداد کاربران نیز سیستم عامل بر روی سرور قرار دارد. این سیستم عامل ها که با استفاده از نرم افزارهای مجازی ساز بر روی سرور نصب می شوند مستقل از یکدیگر بوده و تداخلی در کارکرد یکدیگر ایجاد نمی کنند. مزیت دسترسی به سیستم عامل این است که کاربر معمولا محدودیتی در استفاده از نرم افزارهای مورد نیاز نداشته و هر نرم افزاری را در صورتی که توسط سیستم عامل قابل پشتیبانی باشد، می تواند بر روی سرویس خود نصب کند. سرویس های سرور مجازی نیز خود عمدتا به دو نوع اصلی تقسیم می شوند.
سرویس (VPS (Virtual private server که راجع به آن صحبت شد و سرویس (VDS (Virtual Dedicated Server که با عنوان سرور مجازی اختصاصی نیز شناخته می شود. تفاوت اصلی VPS و VDS در نحوه اشتراک گذاری CPU بین کاربران سرور می باشد. در سرویس های VDS معمولا یک (یا حتی بیشتر) هسته از CPU به صورت اختصاصی در اختیار کاربر قرار می گیرد و کاربران دیگر به هسته های اختصاص یافته به کاربران دیگر دسترسی نخواهند داشت اما در سرویس های VPS اینگونه نیست و تمام ظرفیت CPU بین تمامی کاربران به اشتراک گذاشته شده است و هر کاربر به میزان مشخص شده در پلان سرویس خود می تواند از CPU استفاده کند.
سرور اختصاصی (Dedicated Server)
نحوه مدیریت سرویس قرار داده شده در اختیار کاربران در سرورهای اختصاصی دقیقا مانند سرورهای مجازی است. یعنی کاربر با استفاده از ریموت می تواند به سیستم عامل سرور مورد نظر متصل شده و آن را مدیریت نماید. اما در خصوص منابع سخت افزای یک تفاوت عمده بین سرورهای مجازی و اختصاصی وجود دارد. در سرورهای اختصاصی بر خلاف سرورهای مجازی اشتراکی محدودیتی در منابع سخت افزاری در نظر گرفته نمی شود. بدین صورت که یک سرور به صورت فیزیکی و کامل در اختیار کاربر قرار داده می شود و کاربر می تواند مطابق میل خودش آن را مدیریت کند. در سرورهای اختصاصی هیچ گونه محدودیتی در استفاده از منابع برای کاربر وجود ندارد و کاربر تا جایی که سخت افزار سرور توان و قدرت پردازش داشته باشد می تواند از آن استفاده کند. به عنوان مثال اگر Ram سرور 16GB باشد کاربر مجاز به استفاده از تمامی 16GB این Ram بوده و از این نظر محدودیتی برای او وجود نخواهد داشت.
برتری های سرور مجازی نسبت به سرور اختصاصی:
قیمت مناسب تر
امکان استفاده از منابع چند سرور به صورت همزمان بدون نیاز به قرارگیری سرورها در یک مکان و در نتیجه افزایش Uptime سرور (میزبانی ابری)
انعطاف پذیری سخت افزاری (بدین معنا که در سرورهای اختصاصی در صورتی که هر میزان از سخت افزار مورد استفاده کاربر قرار نگیرد و بدون استفاده بماند، امکان حذف آن وجود ندارد و طبیعتا هزینه های پرداختی نیز تفاوتی نخواهد داشت اما در سرورهای مجازی به میزان نیاز می توان برای منابع سخت افزاری نیز سقف استفاده تعیین نمود.)
امکان انتقال به سرور دیگر
برتری های سرور اختصاصی نسبت به سرور مجازی:
قدرت سخت افزاری بالاتر (عدم اشتراک و محدودیت منابع سخت افزاری)
امنیت بالاتر اطلاعات به دلیل عدم دسترسی کاربران دیگر به سرور
عدم بروز اختلال در سرور به دلیل استفاده نامناسب کاربران دیگر
عدم وجود هیچگونه محدودیت سرویس دهی از طرف شرکت ارائه دهنده (به عنوان مثال در برخی از پلان های سرورهای مجازی برای کاربران محدودیت هایی مثل تعداد دامنه قابل میزبانی بر روی سرور در نظر گرفته می شود.)
پهنای باند اینترنتی بیشتر
ساعت 24 از انتشار نظرات حاوی توهین و افترا و نوشته شده با حروف لاتین (فینگیلیش) معذور است.