برادران جلیلی از جان مملکت چه می خواهند

-چرا برخی از چهره‌های تندرو اصولگرایان از جمله برادران جلیلی، پس از جنگ انگشت اتهام را به برخی طیف‌های سیاسی نشانه برده‌اند و سعی بر ایجاد فشار بر سایرین دارند؟

چون به اقتضای طبیعتشان عمل می‌کنند نه بر اساس شواهد آشکار از نتایج افراطی‌گری‌هایشان. آن‌ها دنبال مقصریابی نیستند بلکه در پی پنهان کردن مقصران داخلی یعنی خودشان هستند. فرار رو به جلو می‌کنند، چون سیاست‌های آن‌ها نهایتا کشور را دچار بحرانی کرد که سال‌ها تلاش منتقدان و از جمله اصلاح طلبان برای ممانعت از آن بود. امروز در پی «دیدی گفتم» نیستیم، چون فایده‌ای ندارد بلکه مضر است، اما بسیار روشن است که چه سیاست‌هایی در دنیا ما را منزوی کرد، به اسرائیل برای پروژه امنیتی سازی از ایران کمک کرد، بر خلاف منافع ملی و توان داخلی ما را نوک پیکان تقابل‌هایی قرار داد که قابل اجتناب بود، توسعه کشور را فدای سیاست‌هایی کردیم که امروز نتایجش معلوم است و گفتن ندارد. در داخل هم با رویکرد‌های همین تندرو‌ها شکاف‌هایی ایجاد شد که به دشمن اجازه طمع ورزی و گستاخی داد، حالا به جای این که سرشان را پایین بیندازند و دست کم آن رفتار‌های خطا را ادامه ندهند، باز شروع کرده‌اند به اتهام زنی به این و آن.

۲- این جریان چه سودی از این نوع سیاست ورزی می‌برند؟

ضربه که می‌زند. بالاخره دیگران را مجبور به واکنش و پاسخ می‌کنند و این به نفع کشور در شرایط فعلی نیست. همه ما در این شرایط باید به فکر تجمیع ظرفیت‌های کشور برای ناامید کردن دشمن از شکاف‌های داخلی باشیم. بسیاری از منتقدانی که در پی جنگ اخیر به صراحت و شجاعت از کشور حمایت کرده‌اند، نه فقط منتقد برخی رفتار حاکمیت در سال‌های گذشته بوده‌اند که آن‌ها را در ایجاد وضعیت فعلی مقصر می‌دانند. اما نمی‌خواهند در شرایط فعلی به آن‌ها بپردازند، چون کمکی به حل مساله نمی‌کند و توان داخلی را فرسوده می‌کند. همه باید حول منافع ایران و مقابله با دشمن بیرونی به همدیگر حسن ظن و احترام بیشتری نشان دهیم و تا جای ممکن اختلاف‌ها را کمرنگ کنیم، تا طمع دشمنی که نمی‌خواهد سر به تن هیچ کدام ما باشد را از بین ببریم. این تندرو‌ها هم سودی از این کار خود نمی‌بینند جز این که فکر می‌کنند با این هیاهو باعث رعب جامعه از پرسشگری درباره نتایج سیاست‌هایشان می‌شوند. چیزی که حداقل ما اصلاح طلبان نیز در این مقطع در پی اش نیستیم و به جای تمرکز بر اختلافات، اولویت را بر تقویت جبهه دفاع میهنی گذاشته‌ایم.

۳- برای حفظ وحدت فعلی، با رادیکال‌ها چه باید کرد؟ به نظرم نیاز به مدیریت آن‌هاست. این ضرورتی آنی است. در وهله اول هم دست آن‌ها از مراکز تصمیم گیر و نیز صدا و سیما کوتاه شود. امنیت کشور تعارف بردار نیست. توصیه خوب است، اما اگر فایده ندارد باید تدبیر بیشتری شود. اگر قرار بر تاختن جلیلی‌ها و کیهان و جواد لاریجانی و صدا و سیما و دیگر افراد همسو با آن‌ها باشد، طبیعتا کسانی که نتایج تندروی این افراطی‌ها را در سرنوشت کشور می‌بینند مجبور به واکنش می‌شوند. در خارج هم این جماعت به مدد کسانی می‌آیند که در پی امنیتی سازی از ایرانند. من ادعا نمی‌کنم که اینها نفوذی‌اند، اما بعید می‌دانم جریان نفوذی هدفی غیر از رفتار و گفتار این تندرو‌ها داشته باشد.

۴- در نهایت این افراد از دنبال چه هستند و چه اهدافی را در سر می‌پروانند؟

همان که عرض کردم. آن‌ها دنبال فرار به جلو و کشاندن کشور به ورطه توهمات و علایق آخرالزمانی و ایدئولوژیک و هویتی شان هستند. البته این تحلیل خوشبینانه ماجراست. برخی تحلیل‌های منفی‌تر هم درباره آن‌ها وجود دارد.