بازدارندگی تک بعدی و خطای محاسباتی
فرزین فردیس*، دیاکو حسینی در دنیای اقتصاد نوشته‌اند :یک ایران هسته‌ای، احتیاط دشمنان را افزایش می‌داد، اما الزاما آن‌ها را از حمله به ایران بازنمی‌داشت؛ به ویژه اگر پای دشمنانی در میان باشد که از فناوری نظامی بالاتر و غیرقابل رقابت بهره‌مند هستند. بنابراین، چگونه می‌توان بازدارندگی را تا سرحد ممکن تقویت کرد؟
بازدارندگی هیچ‌گاه مطلق نیست؛ این البته خبر بدی هم نیست. اگر کشورها می‌توانستند به بازدارندگی مطلق دست پیدا کنند، نه تنها تخصیص بودجه‌های نظامی برای بهبود قوای نظامی و اطلاعاتی به پایان می‌رسید، بلکه حتی سرعت و شدت تلاش برای پیشرفت علم و فناوری هم کاهش می‌یافت.
کشورها هنوز برای تاسیسات نظامی هزینه می‌کنند و برای توسعه فناوری با کاربردهای نظامی می‌کوشند. به حداکثر رساندن توان بازدارندگی هنوز یک دستور کار مستمر برای دولت‌هاست؛ چه از طریق تقویت بنیه نظامی و چه پیوستن به ائتلاف‌های نظامی. با این حال، تکیه بیش از حد به ابتکارات نظامی برای ایجاد بازدارندگی نه تنها کافی نیستند، بلکه نادرست هم هستند.
بازدارندگی تک‌ساحتی می‌تواند خطای محاسباتی را تحریک کند. اگر کشور بالقوه متخاصم گمان کند که اقتصاد کشور دشمن آماده یک جنگ طولانی‌مدت نیست یا حکومت کشور دشمن از حمایت مردم خود برخوردار نیست یا به‌لحاظ سیاسی ثبات کافی برای حفظ انسجام زنجیره فرماندهی را ندارد، قدرت نظامی به تنهایی نمی‌تواند بازدارندگی را محقق کند. ا