واقعیت‌های اسنپ بک را خوب ببینیم

ایرانیان در همه سال‌های دهه۹۰ تا امروز هر سال روزگارشان بدتر شده است. تا اینجای داستان چیزی است که همه سیاستمداران ایرانی از هر جماعت و گروه و طیف قبول دارند و بارها و بارها شرایط بالا را بر زبان آورده‌اند.

حالا اما در روزهای تازه‌سپری‌شده سه کشور بزرگ اروپایی شامل آلمان، انگلستان و فرانسه نیز راه تازه‌ای برای زیر فشار قرار دادن جمهوری اسلامی باز کرده‌اند. آن‌ها درست یا نادرست، بحق یا به ناحق از سازمان ملل متحد خواسته‌اند در یک دوره معین و براساس یکی از بندهای برنامه جامع مشترک مشهور به برجام تحریم‌های شش‌گانه برپایه قطعنامه‌ها را برگردانند. در این وضعیت اما میان سیاستمداران و کارشناسان درباره پیامدهای این اتفاق اختلاف پیش آمده است.

گروهی از سیاستمداران که به هسته اصلی قدرت نزدیک ترند باور دارند یا می‌خواهند باور کنند حتی اگر تحریم‌های جهانی برگردد برای اقتصاد ایران به لحاظ تاثیر واقعی بر متغیرهای اقتصادی چیزی نیست زیرا ایران و ایرانیان هم‌اکنون نیز در تحریم‌های شدید به‌سر می‌برند‌. این گروه باور دارند یا می‌خواهند باور کنند که بی‌اثر بودن واقعی تحریم‌ها جدی است و نباید شهروندان ایرانی را ترساند و آن‌ها را سراسیمه کرد. از سوی دیگر گروهی از این دست سیاستمداران می‌گویند با اروپا و نیز آمریکا هرگز نباید مذاکره کرده و باید از داشته‌ها و امکانات بازدارنده استفاده کرد. یعنی جمهوری اسلامی باید به طور مثال از ان‌پی‌تی خارج شود و نیز تنگه هرمز را ببندد و جریان صادرات نفت به جهان را مختل کند.

از سوی دیگر اما گروهی از سیاستمداران و کارشناسان که البته در قدرت سیاسی سهم بالایی هم ندارند باورشان چیز دیگری است و می‌گویند نباید تقلیل‌گرایی را در دستور کار قرار داد. این نوشته کوتاه اما اصرار دارد به هر دو گروه یادآور شود در هر حال باید روزگار شهروندان را به مثابه مهم‌ترین عامل برای نگاه به داستان لحاظ کرد. واقعیت‌ها را باید دید و براساس تجربه ماه‌های تازه‌سپری‌شده و نیز در دهه تازه پشت سرگذاشته تصمیم گرفت. شهروندان ایرانی باید زندگی کنند و هراس از زندگی‌شان دور شود.