تا آخرین دقیقه برای لغو اسنپ بک

همه کوشش وی این بود که داستان کشیده شدن ماشه هسته‌ای به اینجایی که هست نرسد. با این همه سه غول اروپایی تسلیم جمهوری اسلامی ایران نشده و کار خود را پیش بردند.

حالا اما بازهم عباس عراقچی و شاید هم مسعود پزشکیان به نیویورک رفته‌اند تا اگر بتوانند کاری کنند که اجرای اسنپ‌بک به تاخیر بیفتد. این کوشش خستگی‌ناپذیر مجری سیاست خارجی نشان می‌دهد مدیران اداره‌کننده کشور به اهمیت پیامدهای اجرای اسنپ‌بک پی برده‌اند و نیک می‌دانند برگشت تحریم‌های جهانی علیه اقتصاد در حال فرو ریختن ایران، اقتصاد دولت را زمینگیر خواهد کرد.

مدیران می‌فهمند که اجرای بی‌کم‌و‌کاست تحریم‌های اضافه شده بر تحریم‌های فعلی مردم را به روز سیاه می‌نشاند و بنیه آن‌ها را بیش از پیش به نابودی نزدیک می‌کند. این درک و فهم که باید راه را بر اجرای اسنپ‌بک بست بخشی از گره‌ها را باز می‌کند اما همه گره‌ها را نه. اداره‌کنندگان کشور حالا شاید به این نتیجه رسیده باشند اگر در این روزها با اروپایی‌ها به نقطه مطمئن نرسند پس از آن کار به دست آمریکایی‌ها می‌افتد و کارکردن با آن‌ها بسیار سخت‌تر است.

آیا می‌توان امید داشت جمهوری اسلامی ایران برای یک‌بار هم شده با منطق روز و حساب و کتاب کردن و مقایسه کارشناسانه میزان قدرت خودش و قدرت آمریکا در امور اقتصادی و نظامی و نیز بررسی نتایج راه رفته در دهه‌های گذشته به نتیجه مهمی برسد؟ این نتیجه مهم گفت‌و‌گو با مقام‌های آمریکایی با استفاده از تجربه‌های پیشین و نگاه به آینده خواهد بود.

شاید در این مرحله از گفت‌و‌گوی مستقیم و کارشناسانه همه مسائل جمهوری اسلامی ایران و نظام سیاسی ایالات‌متحده آمریکا حل نشود اما می‌تواند دست‌کم راه بدتر شدن مناسبات را ببندد. اگر چنین نشود داستان طور دیگری نوشته خواهد شد و در این ماجرانویسی نقش و سهم اروپا، چین و روسیه هم به وسط می‌آید و معلوم نیست جمهوری اسلامی ایران تعیین‌کننده اصلی باشد. این راه نرفته به دستاوردهایش می‌ارزد.