بی نان و بی دندان روزگار بازنشستگان

از دیر باز و حتی در دوره شاهان قاجار تامین نان برای دولت‌ها یک وظیفه بسیار بااهمیت بوده است. تامین نان در دولت‌های جمهوری اسلامی هم یک وظیفه بزرگ بر دوش دولت‌هاست چون نان پای همیشگی سفره ایرانیان به ویژه گروه‌های کم‌درآمد بوده و هست. به‌همین دلیل دولت‌ها یارانه هنگفتی برای تامین نان پرداخت می‌کنند و البته در این سال‌های تازه‌سپری‌شده به نظر می‌رسد تاب و توان دولت را بریده است.

اینگونه شده که در شرایط حاضر قیمت نان در کشور روندی فزاینده دارد و هر نانوایی با هر قیمتی به شهروندان نان می‌فروشد. به نظر می‌رسد ادامه این وضعیت نان را از دسترس همیشگی مردم خارج می‌کند.

این وضعیت به‌ویژه برای بازنشستگان کارگری که امیدی به درآمدی غیر از درآمد بازنشستگی ندارند بسیار سخت خواهد بود. از سوی دیگر می‌دانیم جویدن و آماده‌سازی نان برای بلعیدن و رساندن آن از مجرای گلو نیاز به دندان‌های قوی دارد. در این‌باره نیز شوربختانه خبرهایی غم‌انگیز منتشر می‌شود. به طور مثال به این خبر ارائه‌ شده معاون بهداشت وزیر بهداشت توجه کنید.

او می‌گوید: «آمار افراد بالای ۶۵سال بدون دندان کامل در ایران ۵۲‌درصد است یعنی بیش از نیمی از افراد بالای ۶۵سال کشور دندان ندارند… ثابت شده که بسیاری از بیماری‌های دندان می‌توانند باعث بیماری‌های سیستمیک شوند و بسیاری از ناراحتی‌های گوارشی افراد بزرگسال به دلیل مشکلات دندانی است»

دوره سختی برای بازنشستگان کارگری و خانواده آن‌ها در حال رقم خوردن است و آن‌ها شوربختانه بی‌دندان و با این نان‌های هر روز بیشتر گران شده نه نان دارند و نه دندان. دولت‌های ایران در وضعیتی هستند که اصولا به این مساله توجه ندارند و آنقدر گرفتاری ریز و درشت برای ایرانیان وجود دارد که هیچ فرد و نهادی از حکومت به این تنگناها نگاهی نمی‌اندازد.

بازنشستگان ایرانی که به احتمال بالا به طور نسبی بیشتر از ۵۰ درصدشان بدون دندانند چه باید کنند؟ به‌نظر می‌رسد بی‌نان و بی‌دندان باید جلو بروند و درد بکشند.