آمریکا خود را تنها وارث ارزش های لیبرال می داند
«برگزیت» و لیبرالیسمی که تکه تکه شده است
ساعت ۲۴-نقشه ای که نتایج برگزاری همه پرسی انجام شده در بریتانیا برای خروج از اتحادیه اروپا را نشان می دهد، به اندازه کافی گویا هست. در خود لندن و اطراف آن، آنچه واضح است این است که مردم طرفدار ماندن در اتحادیه بوده اند و ۶۰ درصد آنها به حفظ وضع موجود رای داده اند.
به گزارش ساعت ۲۴، در اوایل این هفته، بی بی سی مناظره ای در ورزشگاه ومبلی میان رهبران طرفدار ماندن و جدا شدن از اتحادیه اروپا برگزار کرد. پس از این مناظره آرا کمی به سمت طرفداران ماندن در اتحادیه اروپا برگشت و حتی نظرسنجی هایی نشان می دادند که رأی احتمالی مردم ماندن در اتحادیه خواهد بود. بوریس جانسون، شهردار سابق لندن که رهبری جریان خروج را بر عهده داشت نتوانست موجی از هیجان و ناسیونالیسم را که برای خروج نیاز داشت در میان جمعیت برانگیزد. جانسون اصرار داشت خروج از اتحادیه اروپا می تواند تولید در کارخانه های بریتانیا را به اوج شکوهمندش باز گرداند. صادق خان، شهردار جدید لندن از حزب کارگر، نقل قولی از مشاور اقتصادی جانسون خواند که می گفت رأی به خروج از اتحادیه به قیمت از دست رفتن مشاغل تولیدی در انگلستان تمام خواهد شد. به نظر می رسید پیروز ماجرا مشخص شده است و برگزیت تنها تبی است که به زودی فروکش خواهد کرد.
با این همه، پس از برگزاری همه پرسی، مشخص شد که حتی مناطقی از انگلستان که به حزب کارگر رأی داده بودند هم زیر علم ناسیونالیست ها در آمده اند. عجیب تر آنکه بیرون از لندن و شاید بیرمنگام و شهرهای دانشگاهی، به نظرمی رسید حمایت از لیبرالیسم به ناگهان از میان رفته باشد. شفیلد، شهری که نماینده ای لیبرال دموکرات به پارلمان فرستاده بود هم رأی به خروج داده بود. دانکستر، شهری که رهبر پیشین حزب کارگر اد میلیبند هم از آن برآمده بود همین طور. دیوید کامرون، نخست وزیر محافظه کار انگلستان که قمار همه پرسی را به جان خریده بود تا به وعده های سال گذشته اش عمل کند استعفا داد و گفت تا ماه اکتبر از قدرت کنار خواهد رفت. پیش بینی می شود بوریس جانسون، محتمل ترین جایگزین او در نخست وزیری باشد.
اما چرا بریتانیایی ها چنین تصمیمی گرفتند؟ یکی از راه هایی که می توان به کمک آن نتیجه همه پرسی را تحلیل کرد این است که بگوییم ارزش های لیبرال در انگلستان، چندان خارج از شهرهای ثروتمند و مناطق جهان وطنی مانند لندن کارگر نمی افتند.
به گزارش ساعت ۲۴، پرسشی که می تواند پیش کشیده شود این است که آیا ناسیونالیسم یک تب است و لیبرالیسم و ارزش های آن نوعی شرایط نرمال، یا اینکه همه چیز دقیقاً بر عکس است؟ در فرانسه، حزب راست میانه به رهبری نیکولا سارکوزی و حزب راست افراطی به رهبری مارین لوپن در نظرسنجی های انتخابات پیش رو در سال آینده، پیش تاز اند و احزاب چپ و چپ میانه پشت سر آنها قرار گرفته اند. در بریتانیا، اکنون به نظر می رسد عمده رأی دهندگان بیش از گرایش دیوید کامرون و هم حزبی های محافظه کارش به ناسیونالیسم، سر در راه این مرام دارند. محافظه کاران بریتانیایی اکنون بیشتر به سمت بوریس جانسون گرایش پیدا کرده اند و حتی زمزمه هایی از بهبود اوضاع حزب استقلال بریتانیا هم به گوش می رسد. نگرانی این است که لیبرالیسم فقط حزبی برای روزهای خوش باشد و نه حزبی برای روزهای انتخابات. چپ گرایی در بریتانیا هنوز هم وجود دارد اما لیبرالیسم به نظر می رسد که در معرض خطر باشد و مشکل اینجاست که بسیاری فکر می کردند اوضاع عکس این است.
اوضاع در ایالات متحده آمریکا هم بر همین روال پیش می رود و کاندیداتوری هیلاری کلینتون هم همین نیشگون را حس کرده است. کلینتون اکنون کاندیدای حزبی است که به خاص گرایی آمریکایی دامن می زند و این البته پاسخی است به سخنان دونالد ترامپ که گفته بود آمریکا کشوری جهان سومی و موضوع تمسخر جهانی شده است. علی رغم اتفاقاتی که در اروپا در حال رخ دادن است اما به نظر می رسد لیبرالیسم آمریکایی حتی بیشتر از نسخه اروپایی اش تک افتاده باشد. کلینتون در سخنرانی ای در سن دیگو و در پاسخ به دونالد ترامپ گفته بود:«همان طور که آبراهام لینکولن زمانی گفته بود، ما آخرین و بهترین امید بر روی زمین هستیم.»
به گزارش ساعت ۲۴، آمریکا شاید آنچنان که هیلاری کلینتون می گوید نباشد، اما دست کم و احتمالاً آخرین امید لیبرالیسم است. طنز ماجرا اینجاست که کلینتون خود منادی نوعی جهان گرایی شده است که مشخصاً دیگران در جهان و حتی متحدان سنتی آمریکا، سهمی از آن ندارند. پروژه لیبرالیسم اکنون بیش از پیش آمریکایی شده است.
منبع: نیویورکر
ساعت 24 از انتشار نظرات حاوی توهین و افترا و نوشته شده با حروف لاتین (فینگیلیش) معذور است.