خلاصه گزارش بروکینگز از ضرورت اعمال محدودیت در توانایی های هسته ای ایران
توصیه های معمار تحریم های ایران به دولت ترامپ
ساعت 24 - -ریچارد نفیو نویسنده کتاب مشهور هنر تحریم ها است که شرح مفصلی از سازوکار اعمال کارآمد تحریم ایران در آغاز دهه 1390 ودر دولت دوم محمود احمدی نژاد است. این نویسنده و معمار تحریم های ایران که گفته می شود در ترسیم یک نقشه پیچیده علیه اقتصاد ایران و سایر کشورهای تحت تحریم آمریکا دارد به همراه رابرت اینهارن گزارشی برای موسسه معتبر بروکینگز تهیه کرده اند که خلاصه ای از آن ر به نقل از ماهنامه اتاق بازرگانی می خوانید:
*کنار گذاشتن مطالبات بیش از حد دولت فعلی به نفع موقعیت مذاکره ای واقع گرایانه که ایران را امن و مطمئن نگه می دارد، ضمن نشان دادن تمایل به پذیرش نتیجه ای مطابق با منافع قانونی تهران.
*پیگیری دستیابی به توافق جدید متمرکز بر موضوع هسته ای، در عین حال فعال و مؤثر-اگرچه به طور جداگانه و موازی-اجرای یک استراتژی گسترده برای پرداختن به ابعاد دیگر چالش ایران، از جمله فعالیت های منطقه ای تهاجمی و برنامه موشکی آن ضروری است.
*بهبود مشوق ها (در درجه اول کاهش تحریم ها) پیشنهادی به ایران هم از نظر دامنه و هم برای اطمینان از دریافت منافع پیش بینی شده، به منظور ترغیب به پذیرش معامله دوباره که از جهات مهم - به ویژه از نظر مدت محدودیت های هسته ای - فراتر از برجام باشد.
* تلاش برای به دست آوردن حمایت گسترده داخلی در ایالات متحده برای پذیرش هر نتیجه کسب شده از مذاکره جدید به منظور دوام و پایداری سیاسی آن حتی در صورت انتقال رهبری ریاست جمهوری در واشنگتن.
اگر چه دیپلماسی باید در مرکز و محور تلاش ها برای محدود سازی ظرفیت های هسته ای آینده ایران باشد، اما به تنهایی کافی نیست. کمپین ضد ایرانی دولت ترامپ، فشار زیادی را به تهران وارد کرده است، اما باعث تقویت مخالفت ایران با خواسته های ایالات متحده و مقاومت در برابر آن و حتی درگیر شدن با ایالات متحده شده است. برای ارتقای سطح مذاکرات کارآمد – و در صورت عدم موفقیت مذاکرات- دیپلماسی باید توسط سایر ابزارهای سیاسی که نیاز به مشارکت یا رضایت ایران ندارند، مانند تحریم ها، اقدامات ضدگسترش سلاح های اتمی و بازدارندگی تکمیل شود. این ابزارهای فشار سیاسی می توانند مانع حرکت ایران و رسیدن آن به آستانه دستیابی به سلاح هسته ای شوند و انگیزه های مذاکره جدی با این کشور را فراهم کنند. اما در نهایت، پذیرش محدودیت هسته ای باید انتخاب ایران و بهترین قانون مدون در توافق دوباره هسته ای باشد.
اهداف آمریکا در مذاکرات هسته ای آینده
خواسته های دولت ترامپ درباره مساله هسته ای، به ویژه این شرط که ایران به طور کلی برنامه غنی سازی اورانیوم را کنار بگذارد، قابل دستیابی نیست. ایالات متحده هیچ گونه اهرمی برای دستیابی به چنین نتایجی ندارد و واشنگتن در صورت اصرار بر آنها، حمایت شرکای سابق خود در گروه 1+5 را از دست خواهد داد.ایالات متحده در مذاکرات هسته ای آینده - خواه مذاکرات درباره اصلاح برجام باشد، یا درباره تدوین مکمل یا در امتداد برجام باشد یا اساسا مذاکره برای دستیابی به یک توافق جدید باشد- باید اهداف ذیل را دنبال کند:
*تضمین یک دوره طولانی برای ممانعت از فرار[ ایران به سمت سلاح هسته ای] در تاسیسات غنی سازی اورانیوم. این امر نیاز به ترکیبی از محدودیت ها در قابلیت های غنی سازی و اقدامات نظارت مؤثر دارد که بتوان نتیجه گیری کرد که هر گونه تلاش ایران برای فرار در تاسیسات هسته ای اعلام شده به سرعت شناسایی می شود و قبل از اینکه ایران بتواند به اندازه کافی اورانیوم غنی شده در سطوح بالا برای سلاح هسته ای تولید کند، جامعه بین المللی زمان زیادی برای مسدود کردن آن خواهد داشت.
* از ادامه کار تاسیسات و فعالیت های اعلام نشده ممانعت شود. این امر به اقدامات نظارتی گسترده آژانس بین المللی انرژی اتمی برای جلوگیری و تشخیص هرگونه انحراف تجهیزات و مواد از فعالیت های هسته ای اعلام شده به یک برنامه مخفی، اقدامات برای نظارت بر واردات مرتبط با فعالیت هسته ای ایران، و بازرسی مؤثر و به موقع با هدف رفع نگرانی از فعالیت در مناطق اعلام نشده نیاز دارد.
*انسداد مسیر تبدیل پلوتونیوم به سلاح هسته ای. این امر به توافق بر سر یکسری محدودیت ها در راکتورهای آب سنگین، پردازش مجدد و مصرف سوخت راکتور نیاز دارد.
*تضمین محدودیت های طولانی مدت. این امر نیاز به تعویق یا در برخی موارد حذف تاریخ انقضای اعلام شده در برجام دارد.
عناصر توافق هسته ای جدید
خواه ایران به برجام متعهد بماند، خواه نماند، نکته های ذیل، نتایجی کلیدی هستند که ایالات متحده باید در هر مذاکره به دنبال دستیابی به آنها باشد:
*در حالی که ایالات متحده باید دستیابی به طولانی ترین زمان ممکن فرار در تاسیسات اعلام شده را دنبال کند، اما یک دوره کوتاه 6 ماهه نیز کافی است، به شرط آنکه سایر عناصر توافق احتمال مداخله به موقع را برای خنثی کردن تلاش برای فرار را افزایش دهند. (به طور مثال، بازه های زمانی بازرسی آژانس بین المللی انرژی هسته ای)
*ایالات متحده می تواند نسبت به برخی از محدودیت های برنامه غنی سازی ایران انعطاف پذیر باشد. هر دوره زمانی فرار- خواه 6 ماه، 12 ماه یا عددی میان این دو- باید با ترکیب محدودیت های متفاوت قابل دستیابی باشد. (به طور مثال، تعداد و انواع سانتریفیوژها، سطح غنی سازی، ذخایر اورانیوم غنی شده).
*محدودیت های برجام درباره تولید پلوتونیوم باید حفظ شوند. ممنوعیت پردازش مجدد و ساخت راکتورهای آب سنگین، اتمام تبدیل رآکتور اراک و حمل و نقل تمام سوخت راکتور به خارج از ایران.
*تعهد مندرج در بخش «تی» برجام مبنی بر عدم مشارکت در فعالیت های مرتبط با توسعه سلاح های هسته ای باید حفظ شود و اختیارات آژانس بین المللی انرژی اتمی برای راستی آزمایی این بخش باید تأیید شود.
*کانال فعلی برای نظارت و تصویب واردات مواد هسته ای باید حفظ شود یا حداقل آژانس بین المللی انرژی اتمی و طرف های جدید توافق باید اعلان پیشرفت کلیه نقل و انتقالات هسته ای به ایران و موارد دوگانه در لیست های کنترل گروه تأمین کنندگان هسته ای (NSG) را دریافت کند.
*برنامه زمانبندی برجام باید برای دستیابی آژانس بین المللی انرژی اتمی به فعالیت های مشکوک در ایران با هدف تشدید سیاست های منع دسترسی ایران، انتقال موضوعات به شورای امنیت، و پرسش و دریافت پاسخ شورای امنیت تسریع شود.
*محدودیت های غنی سازی باید حداقل 15 سال از زمان عملی شدن توافق جدید باقی بماند. تمهیدات نظارت با مدت زمان محدود باید به مدت پنج سال پس از اتمام غنی سازی تمدید شود. ممنوعیت پردازش دوباره و فعالیت های مرتبط با آب سنگین و پیروی ایران از پروتکل الحاقی آژانس انرژی اتمی باید دائمی شود.
ساعت 24 از انتشار نظرات حاوی توهین و افترا و نوشته شده با حروف لاتین (فینگیلیش) معذور است.