آثار و نشانه های برگشت بیماری دولت احمدی نژاد دیده می شود

بیماری تقلیل گرایی برذهن و جسم دولت دوازدهم

ساعت 24- جامعه های انسانی همانند انسان ممکن است در دوره ا ی به بیماری های گوناگون تن داده و نژند و نزار شوند. یکی از بیماری هایی که خود سرچشمه بیماری های دیگر می شود بیماری کم نمایی یا عادت به تقلیل گرایی روندها و رخدادها از سوی مدیران ارشد اداره کننده جامعه است .

dir="RTL">بیماری تقلیل گرایی بیماری آسیب ساز بزرگی است که نهادها، سازمان ها و فراد مبتلاشده به آن را به رفتارها و تصمیم های عجیب وا می دارد و کلیت یک جامعه را با دردسر مواجه می سازد. روش و راهبرد مدیرانی که به بیماری تقلیل گرایی مبتلا می شوند این است که وقتی با مسایل پیچیده و مهم روبه رو می شوند سروته و کنار و گوشه آن مساله را می زنند و حذف می کنند ویا درز می گیرند تا آن مساله اندازه ای شود که انها با توانایی خود برآن مساله چیره شده و راه حل را از آستین خود بیرون بیاورند. اگر بخواهیم بیماری تقلیل گرایی را ساده سازی کنیم باید فردی را مثال بزنیم که کت و شلواری بسیار بزرگ تر از اندامش برای او دوخته یا خریداری شده است و او برای اینکه آن کت و شلوار را به تنش اندازه کند، آستین را کوتاه می کند، پای شلوارش را به بالاتا می زند، یقه کت را درز می گیرد فاصله دگمه های کت را کم می کند و...

تجربه تاریخ نزدیک نشان می دهد بیماری تقلیل گرایی در دولت های نهم و دهم اوج گرفت و هشت سال تمام رییس دولت با این بیماری افتاده برجسم وجان دولتهایش تصمیم گرفت. او تورم رشد یابنده را مهم ندانست، کاهش رشد اقتصادی را ندید و گفت اهمیت ندارد وخوابیدن فعالیت ها در عسلویه را کم اهمیت پنداشت. بیماری تقلیل گرایی که برجسم وجان دولت احمدی نژاد افتاده بود چشم های دولت و فرماندهان را بر زخم های تحریم بست و با کوچک نمایی تحریم ها آن را نادیده گرفت. احمدی نژاد حتی تصریح کرد قیمت نفت حتی اکر به 5دلار برسد اقتصاد را اداره خواهدکرد . این بیماری به مرور جسم و ذهن دولت و پس از ان سایر نهادهای اصلی ایران را آن قدر تضعیف کرد که رشدهای منفی اقتصادی در سالهای 1391 و 1392 را نادیده گرفته و کاررا باهمان روشهای قبلی ادامه دادند. ناکارآمدی دولت در حوزه اقتصاد در ان سالها البته ریشه در نگاه سیاسی رییس دولت و حلقه اول یاران او داشت که با تقلیل گرایی مسائل و ساده سازی های غیرقابل باور، همه ارکان جامعه مثل سیاست داخلی، سیاست خارجی، اقتصاد، فرهنگ و امور اجتماعی، همه چیز را به هم ریختند.

شوربختانه و با کمال تاسف باید گفت دولت دوم آقای روحانی با انتخاب وزیر اقتصاد و رییس بانک مرکزی فعلی در دوسال تازه سپری شده راه را برای برگشت بیماری تقلیل گرایی هموار کرده است. این یک واقعیت تلخ است که فرماندهان اقتصاد ایران شامل رییس بانک مرکزی ، رییس سازمان برنامه و بودجه به دلایل گوناگون به این بیماری اهمیت نمی دهند و نمی بینند که اقتصاد ایران به بیماری کم خونی دچار شده و به آهستگی به یک جزیره تبدیل می شود و کیک تولید کوچک و کوچکتر می شود. این فرماندهان اقتصادایران بیماری تقلیل گرایی را همانند همتایان خود در دولتهای نهم و دهم عادی تلقی کرده و همین بینش رابه کل دولت و به ویژه به رییس دولت سراینت می دهند. این گونه است که این سه فرمانده خطر فرورفتن ایران در گرداب اف ای تی اف را ساده فرض کرده و اخراج ایران از بازار نفت وگاز را نمی بینند و به اداره روزمره سازمانهای خود مشغول شده اند. یک فرمانده اقتصاد با کم نمایی و کوچک نشان دادن ابعاد و آثار مالیات ستانی به هرروش و با هر دلیل غیر کارشناسی ، انگیزه انباشت سرمایه و ثروت رااز شهروندان زایل می کند و یک فرمانده با کم نمایی درباره آثار :" اوراقی کردن " بودجه درامدهای خیالی درست می کند و یک فرمانده دیگر با استناد به دوستی اثبات نشده یک کشور با یک حزب می گوید ایران در فهرست سیاه قرار نمی گیرد. به نظر می رسد شوربختانه این درد افتاده به جان دولت دوم روحانی مداوا شدنی نیست چون بیماران این درد را انکار می کنند ونمی خواهند داروی شفابخش را بخورند.