سپیده توکلی: با خوشحالی از دوومیدانی رفتم؛ نه دلخوری!
ساعت 24-سپیده توکلی دوومیدانی کار موفق زنان ایران از این رشته خداحافظی کرد اما فدراسیون نتوانست مراسم در شان او برگزار کند تا جایی که سپیده می گوید:« انتظار داشتم حداقل به احترام آن 15 سال، 15 ثانیه برای مراسم خداحافظی من وقت می گذاشتند اما دیگر از هیچ چیز دلخور نیستم.»
توکلی در گفت وگو با خبرآنلاین درباره علت خداحافظی از دوومیدانی گفت: بالاخره بعد از 15 سال باید یک جا این قضیه تمام می شد و می دانستم که باید جای خود را به جوان ترها بدهم. تقریبا در این پانزده سال تمام تلاش و توانم را با توجه به شرایطی که وجود داشت، به کار گرفتم و آن چه در حد توانم بود انجام دادم و احساس کردم از این جا به بعد شاید خیلی چیزها برایم خوشایند نباشد. تصیم گرفتم یک روز همانطور که خودم ورزش را شروع کردم خودم هم نقطه پایانش را مشخص کنم و تصمیم به خداحافظی گرفتم.
او درخصوص وضعیت سال های اخیر که مسئولان فدراسیون دوومیدانی اهمیت کمتری به دختران این رشته دادند و همین باعث دلسرد شدن آن ها شد؛ گفت:در 4-5 سال اخیر محدودیت و مشکلات به خصوص در بخش بانوان بود. خیلی ها دلسرد شدند و خداحافظی کردند اما من نمی خواستم کسی مانع پیشرفتم باشد. نخواستم علت خداحافظی ام چیزی غیر از خواست خودم باشد؛ به همین دلیل سخت تلاش کردم و حتی بهترین مدال هایم را در این چهارسال گرفتم؛ هرچند خیلی دیده نشد و تقدیر و تشکری از من صورت نگرفت . با تمام این تفاسیر اما دوست داشتم بایستم تا ثابت کنم آن چیزی که بقیه درباره ما می گویند اشتباه است و این اتفاق افتاد. الان با میل شخصی و خوشحالی و آرامش خداحافظی کردم.
توکلی در پاسخ به این سوال که بعد از کنار رفتن از دوومیدانی چه برنامه ای برای آینده ورزشی خود دارد؛گفت: دو سالی می شود که مربی بدنسازی هستم و امسال هم ششمین دوره ای بود که سرمربی تیم دوومیدانی دانشگاه آزاد بودم. قطعا این روند ادامه پیدا می کند و هرجایی که بتوانم به ورزش زنان و ایران کمک کنم. من با فدراسیون نجات غریق همکاری دارم و مسئول برگزاری مسابقات بانوان هستم. وضعیت خوشایندی در این فدراسیون دارم و قطعا همکاری ام را ادامه می دهم. اگر در دوومیدانی هم نیاز باشد حتما دوست دارم تجربه ام را در اختیار جوان ترها بگذارم تا باعث پیشرفتشان شوم و روال مدال آوری ادامه پیدا کند.
رکورددار دوومیدانی زنان ایران درباره اتفاقاتی که در مراسم خداحافظی اش رخ داد، گفت: وقتی تصمیم به خداحافظی گرفتم با یکی از اعضای کمیته فنی در میان گذاشتم که با آقای مبینی مطرح کنند که بعد از پایان لیگ که جشن قهرمانی است؛ مراسم خداحافظی من هم برگزار شود. به من زنگ زدند که این پیشنهاد قبول شده و مراسم گرفته می شود اما اتفاق بدی که افتاد این بود که این مراسم خداحافظی به قدری کوتاه بود که اصلا خیلی ها متوجه نشدند که من خداحافظی کردم! خیلی ها که داخل پیست بودند اصلا متوجه نشدند و فکر می کردند فقط یک تقدیری از من صورت گرفته؛ همین.
توکلی در ادامه توضیحات خود گفت: همان 30 ثانیه ای هم که طول کشید به خاطر فاصله من تا جایگاه بود. تقدیرنامه را هنوز نگرفته بودم که از سرپرست ها خواستند که برای گرفتن کاپ به جایگاه بیایند. من واقعا توقع دیگری داشتم که اگر 15 سال زحمت کشیدم، 15 ثانیه بتوانم صبحت کنم! من به آن ها گفته بودم که خانواده و دوستانم برای مراسم می آیند و می توانستند مراسم بهتری را برگزار کنند. پدرومادر و همسرم حتی فرصت نکردند خود را به سکو برسانند و گل به من بدهند. در ابتدا من مشکلی با این موضوع نداشتم اما خانواده و دوستانم واقعا ناراحت شدند. بعد از مراسم که سرم خلوت تر شد و فیلم ها را نگاه کردم متوجه شدم حتی زمان تقدیر از پیشکسوت های دیگر خیلی طولانی تر از من بود!
توکلی با بیان اینکه هیچ گاه نمی خواست خداحافظی اش با حاشیه همراه باشد؛ گفت: من با خوشحالی خداحافظی کردم اما دوست نداشتم همراه با حاشیه و ناراحتی باشد که این اتفاق افتاد. در نهایت هم باید بگویم که این هم مشکلی نیست و این قدر آدم خوب در اطرافم هست و این قدر پیام های خوب از افراد مختلف دریافت کردم که هیچ چیز از دلخوری باقی نمانده اما دوست داشتم بدون این اتفاقات قضیه تمام شود.
سپیده توکلی درباره بهترین لحظات ورزشی خود در 15 سال اخیر گفت: همه لحظه ها برای من بهترین بود؛ حتی تک تک تمرینات و نتیجه هایی که کسب کردم برای من عالی بودند. اما یکی از بهترین لحظاتی که داشتم زمانی بود که مدال طلای آسیا را در ایران و در حضور مردم و خانواده ام کسب کردم. در مسابقات قهرمانی آسیا تهران دو مدال گرفتم و سه بار رکوردشکنی کردم که ستاره و جزو بهترین ها قرار گرفتم.
او با بیان اینکه بازی های آسیایی 2014 را هم جزو خاطرات تلخ ورزشی خود نمی داند، گفت: شاید از نظر خیلی ها اینچئون برای من تلخ باشد اما آن هم برای من خوشایند بود. اینچئون برای من همیشه سمبل خودباروری بود و بعد از این مسابقات خیلی بیشتر از قبل انگیزه داشتم و باعث شد دوومیدانی برای من شیرین تر باشد. اما تلخ ترین لحظاتم به آسیب دیدگی هایم برمی گردد و بدترین آن هم قبل از بازی های 2018 بود. در اوج آمادگی و بعد از رکوردشکنی و مدال آوری از ناحیه دیسک کمر دچار آسیب دیدگی شدم. چون می خواستند من را خط بزنند،درگیری روحی هم پیدا کردم و باید بگویم جنازه ام به بازی های آسیایی 2018 رسید. شاید همه بگویند در این مسابقه ها من بدترین نتیجه را گرفتم اما هیچ کسی نمی داند که چه اتفاقاتی برای من رخ داد. جاکارتا همان جایی بود که تصمیم گرفتم از دوومیدانی خداحافظی کنم اما نمی خواستم آن زمان این کار را بکنم که دیگران تصور کنند سنگ اندازی هایشان ثمربخش بوده است.
رکورددار پرش ارتفاع درباره وضعیت زنان دوومیدانی کار در ایران گفت: به نظرم زنان دوومیدانی کار مقداری به حال خودشان رها شده اند. ما اخیرا رکوردشکنی داشتیم اما این رویه در صورتی ادامه پیدا می کند که آن ها دیده شوند و اهمیت ها مستمر باشد. نوجوانان وجوانانی داشتیم که خیلی خوب بودند اما به رده بزرگسالان نرسیدند یا اینکه موفق نبودند. دختران استعداد دارند اما اگر به اندازه پسران یا رشته های دیگر دیده شوند، رکوردهایشان بهتر می شوند.
او درپایان صحبت های خود گفت: فرزانه فصیحی برای بازی های آسیایی باید انتخاب می شد اما این اتفاق رخ نداد و او هم خداحافظی کرد. با این حال او به کمک همسرش و هزینه شخصی برگشت و خودش اردوی خارجی رفت و نشان داد اگر شرایط باشد می تواند خوب باشد؛ فقط اینکه باید هدف و انگیزه داشته باشیم و ازحاشیه دور بود. امیدوارم با رئیس جدید و برنامه ریزی مستمر دربخش زنان که حالا استعدادهای خوبی هم داریم و کسی مثل فرزانه در تیم هست؛ تنها کسی که از دوره ما باقی مانده، همه حفظ شوند و رسیدگی لازم به آن ها صورت بگیرد.نباید باعث دلخوری آن ها شویم. امیدوارم اخبار خوب درباره آن ها بشنویم و این رکوردشکنی ها ادامه داشته باشد.»
ساعت 24 از انتشار نظرات حاوی توهین و افترا و نوشته شده با حروف لاتین (فینگیلیش) معذور است.