نه بزرگ به فوتبالیها

ساعت 24-در انتخابات فدراسیون فوتبال چند چهره کاملا فوتبالی داشتیم؛ فوتبالی به معنای فوتبالیست بودن. علی کریمی به همراهی مهدی مهدوی‌کیا که برای ریاست فدراسیون اقدام کردند، نیما نکیسا و همچنین بهنام ابوالقاسم‌پور که برای عضویت در هیات رییسه خیز برداشتند.

نتایجی که این چند نفر گرفتند روی کاغذ چیزی نزدیک به فاجعه بود. علی کریمی به عنوان یکی از محبوب‌ترین فوتبالیست‌های تاریخ ایران (اگر نگوییم محبوب‌ترین) از مجموع ۸۷ رای برای انتخاب رییس تنها ۹ رای آورد. در بخش انتخاب هیات رییسه نیما نکیسا دو رای کسب کرد و بهنام ابوالقاسم‌پور نیز بدون کسب حتی یک رای به مبارزه انتخاباتی خودش پایان داد.
محسن ترکی، داور سابق کشورمان که خودش برای عضویت در هیات رییسه کاندیدا شده بود و رای نیاورد در رابطه با تعداد آرای علی کریمی گفت: «زمانی که تنها فوتبالی این انتخابات رای نیاورد، روز شکست فوتبال ما بود. من می‌خواستم آن موقع مجمع را ترک کنم. ما جنگیدیم تا فوتبالی‌ها در این زمینه راه پیدا کنند. بعد از مدت‌ها کسی به انتخابات آمد که فوتبالی بود و حضورش می‌توانست مثمرثمر باشد اما معتقدم دیر نشده است. تعجبم از این است که خود فوتبالی‌ها از علی کریمی حمایت نکردند. الان هم هر اتفاقی برای فوتبال ما در ۴ سال آینده رخ دهد، حق‌مان است. با این حال می‌گویند علی کریمی توانایی این سمت را نداشته اما ما برند یک فوتبالی را در عرصه بین‌المللی می‌خواستیم. به نظر من بین فوتبالی‌ها یک تنگ‌نظری وجود دارد. شاید وعده‌هایی به ایشان داده شده بود اما اینکه تنها گزینه فوتبالی تنها ۹ رای بیاورد، واقعا اتفاق بدی بود.»
نتیجه‌ای که این سه فوتبالی کسب کردند به وضوح ثابت کرد که مجمع فدراسیون فوتبال و مدیران بالاسری علاقه‌ای به حضور فوتبالی‌ها در مدیریت این رشته ندارند. همچنین اهالی فوتبال هم نتوانستند سازماندهی مناسبی داشته باشند و از کاندیداهای فوتبالی حمایت لازم را انجام ندادند. خود کاندیداها و مخصوصا علی کریمی هم نشان داد که از چند و چون بازی‌های انتخاباتی آگاه نیست. او رسما اعلام کرد به هیچ‌وجه وارد بازی‌های لابیگری نمی‌شود و به کسی وعده نمی‌دهد. سعید آذری، مدیرعامل فولاد خوزستان که یکی از معدود حامیان کریمی بود بعد از انتخابات گفت: «علی کریمی با لابیگری مخالف بود. از این به بعد هر کدام از قهرمان‌ها بخواهند کاندیدا شوند باید این ذهنیت را داشته باشند که هر لابیگری به معنای فساد نیست.»
از این سه مورد می‌توان به عنوان دلایل شکست فوتبالی‌ها در انتخابات فدراسیون فوتبال نام برد. حال سوال اصلی اینجاست که آیا عدم اقبال مجمع به معنای پایان فرصت حضور فوتبالیست‌ها در فدراسیون بود یا این می‌تواند تبدیل به یک تجربه ارزشمند شود تا در دوره‌های بعدی اهالی این رشته که همیشه از مدیران غیرفوتبالی گله می‌کنند حضور موفق‌تری داشته باشند؟ این سوالی است که نمی‌توان برای آن پاسخی در حال حاضر یافت اما زمان همه‌چیز را مشخص می‌کند.