زهرا نبیزاده: دلی کار میکنیم؛ نه پولی برایمان دارد، نه پاداشی

ساعت 24-زهرا نبی‌زاده، یکی از تک‌ستاره‌های دوومیدانی بانوان ایران در اوایل دهه 80 بود که با وجود پتانسیل خوبش، خیلی زود ورزش حرفه‌ای را کنار گذاشت.

اگرچه مشکلات زندگی مشترک و حس مادرانه، مسیر زندگی زهرا را تغییر داد؛ اما او نتوانست دوری از پیست را تحمل کند. اینجا بود که او با وجود همه سختی‌ها تصمیم گرفت به‌عنوان مربی فعالیتش را در ورزش مادر ادامه بدهد و شب و روز را با نونهالان و نوجوانان پرشی بگذراند. حالا درست هفت سال از عمر مربیگری این بانوی بااخلاق شیرازی گذشته و او توانسته ثمره همه تلاش‌هایش را ببیند. اتفاقات خوبی که در رقابت‌های دوومیدانی داخل سالن قهرمانی کشور اخیر رقم خورد، نشان داد که از این پس باید لقب مربی سازنده را به نبی‌زاده داد و بیشتر از اینها روی او حساب کرد. یکی از این اتفاقات خوب مربوط به رکوردشکنی سارینا ساعدی است که نبی‌زاده مربی اوست. سارینا که به‌تازگی وارد رده جوانان شده، در حرکتی غیرمنتظره موفق شد رکورد ملی ماده پرش سه‌گام بزرگسالان را در مسابقات داخل سالن جابه‌جا کند. ساعدی پیش‌ازاین نیز در رقابت‌های جایزه بزرگ فضای باز که تابستان گذشته برگزار شده بود، رکورد ملی‌ پرش سه‌گام را در بخش نوجوانان ارتقا داده بود.
نبی‌زاده از رکوردشکنی این پرنده 17‌ساله به «شرق» می‌گوید: «من حدودا پنج‌سالی می‌شود که مربی سارینا هستم. خوشحالم که بعد از سال‌ها کار با سارینا توانستم نفس راحتی بکشم و نتیجه زحماتی را که در این مدت کشیدیم، ببینیم. او با اینکه تازه وارد رده جوانان شده؛ اما الان نفر اول ایران است. رکوردهای او حتی از نفرات بزرگسالی که در مسابقات فضای باز بزرگسالان هم می‌زنند، بهتر و بالاتر است. با اینکه امسال سال سختی را به لحاظ کرونا پشت سر گذاشتیم و ورزشگاه‌ها تعطیل بودند؛ اما هم سارینا و هم من کاملا پای کار ایستادیم تا از هدفی که داریم دور نشویم. خوشبختانه باشگاه پلیمر خلیج فارس هم دو، سه سالی می‌شود که دارد روی دوومیدانی سرمایه‌گذاری می‌کند. از زمانی که آنها از سارینا حمایت کردند، وضعیتش به لحاظ امکانات و مسائل مالی بهتر شده و روند روبه‌رشدی داشته است. او همین چند ماه پیش اول رکورد پرش سه‌گام نوجوانان (12‌مترو 68 سانتی‌متر)را در مسابقات جایزه بزرگ زد و الان هم رکورد داخل سالن بزرگسالان را زده. رکورد قبلی این ماده 12مترو 20 سانتی‌متر بود که او 12متر و 53 سانتی‌متر پرید».
سارینا بعد از درخشش در رقابت‌های دوومیدانی داخل سالن کشوری آماده حضور در رقابت‌های قهرمانی جهانی جوانان می‌شود. رقابت‌های دشواری که باید رکوردی فراتر از اینها بزند. قهرمان ماده پنج‌گانه رقابت‌های آسیایی داخل سالن 2010 تهران ادامه می‌دهد: «مسابقات جوانان جهان تابستان سال آینده در کنیا برگزار می‌شود و ورودی دارد. سارینا برای اینکه مجوز شرکت در این رویداد جهانی را بگیرد، باید 12 مترو 90 سانتی‌متر بپرد. او درحال‌حاضر 37 سانتی‌متر با این رکورد فاصله دارد. خودم فکر می‌کنم او می‌تواند حتما به این رکورد برسد. سارینا این شانس را دارد که هم در لیگ جوانان و هم بزرگسالان شرکت کند. حضور در همین مسابقات به او کمک می‌کند تا رکوردش را بهتر کند».
سارینا اگرچه با رکورد فضای باز پرش سه‌گام زنان ایران رده بزرگسالان هنوز فاصله دارد؛ اما این‌طور که کارشناسان عملکرد او را ارزیابی می‌کنند، این امیدواری وجود دارد که او بتواند رکورد این بخش را هم که متعلق به جواهر زمانی است و 13مترو 23 سانتی‌متر است، هم بزند.
قهرمان پرش ارتفاع بازی‌های 2005 غرب آسیا توضیح می‌دهد: «خانم جواهر زمانی درحال‌حاضر دیگر در دوومیدانی فعالیتی نمی‌کنند. رقیب سارینا چند پرنده از استان‌های اردبیل، تهران و یزد هستند که اختلاف رکوردی زیادی با او دارند. رکورد فضای باز سارینا 12مترو 68 سانتی‌متر است که رکورد جوانان محسوب می‌شود؛ درعین‌حال نفر اول بزرگسالان هم به حساب می‌آید. اگر سارینا بتواند 13 متر را بپرد، مطمئنا رکورد فضای باز ایران را هم می‌زند. تمام هدف من این است تا او سنش کم است، بتوانم رکوردش را ارتقا بدهم. هرچند امسال پشت کنکوری است و کار سختی دارد. هم باید در کنکور نمره قبولی بگیرد و هم در ورزش. امیدوارم از هر دو میدان سربلند بیرون بیاید».
دوومیدانی زنان ایران با وجود همه کم‌توجهی‌ها در یکی، دو سال اخیر پیشرفت چشمگیری داشته و به واسطه ورود قهرمانان سابق این رشته در عرصه مربیگری، توانسته چهره‌های جدیدی را در ورزش شناسایی کند. زهرا نبی‌زاده، لیلا ابراهیمی و محبوبه غیور مربیان جوانی هستند که بی‌شک نقش بسزایی در رسیدن به این نتایج داشته‌اند. نبی‌زاده از مسئولان ورزش کشور می‌خواهد با توجه هرچه بیشتر به جامعه ورزش زنان از این قشر حمایت کنند تا دیگر تبعیضی بین آنها و مردان نباشد. او می‌گوید: «متأسفانه در ورزش ما اصلا به مربیان زن بها داده نمی‌شود. زن‌ها هم به اندازه مربیان مرد برای رشد استعدادها زحمت می‌کشند؛ اما فقط مردان دیده می‌شوند. این تبعیضی که وجود دارد، واقعا آزاردهنده است. این در حالی است که زن‌ها به مراتب با شرایط سخت‌تری نسبت به مردان باید مربیگری کنند. خود من بشخصه متأهلم و باید حواسم به فرزند و زندگی‌ام هم باشد. کارکردن ما در دوومیدانی فقط دلی است و به خاطر عشق به این رشته است. نه پول آن‌چنانی برایمان دارد و نه پاداشی».