شادی عبدالوند: لژیونرشدن زنان بسکتبالیست با بقیه رشتهها فرق دارد
ساعت 24 - تیم ملی بسکتبال پنجنفره زنان ایران برای اولینبار بعد از انقلاب به رقابتهای قهرمانی دسته دوم آسیا اعزام شد و با چهار شکست پیاپی مقابل لبنان، سوریه (دو بار) و اندونزی، ششم شد.
ملیپوشان کشورمان در حالی بین شش تیم آخر شدند که با توجه به نداشتن تجربه کافی، از ابتدا هم پیشبینی نمیشد که بتوانند در این رویداد به نتیجه غیرمنتظرهای دست پیدا کنند. بااینحال اهالی این رشته بعد از هر باختی که شاگردان شایسته متشرعی در اردن متحمل شدند، بهشدت آنها را مورد نقد منفی خود قرار دادند. این حجم از انتقاد برای تیمی که بعد از نزدیک به نیمقرن حضور در چنین میدانی را تجربه میکند، دور از انتظار است. دراینباره با شادی عبدالوند، یکی از بازیکنان اثرگذار تیم (پست دو) که همزمان در تیم ملی سهنفره هم بازی میکند، همکلام شدیم تا بیشتر از جریان این مسابقات صحبت کند. گفتوگوی او را با «شرق» میخوانید.
از رقابتهای اردن برایمان بگویید. از نتیجهای که گرفتید، راضی هستید؟
برای من بشخصه تجربه خیلی خوبی بود. بههرحال بعد از 47 سال تازه برای اولین بار بود که در مسابقات آسیایی شرکت میکردیم و همین موضوع بهخودیخود جذاب است. من فکر میکنم ما اینجا قدری با بدشانسی مواجه شدیم. متأسفانه داوری خیلی اذیتمان کرد. اگر قضاوتها عادلانه بود، قطعا نتیجه بهتری میگرفتیم. بازی اول ما با لبنان بود که قهرمان مسابقات شد. ما نتیجه این دیدار را با اختلاف یک گل باختیم. لبنانیها واقعا تحت فشار ما بودند اما داور هر کاری میکرد تا شرایط را به نفع آنها تمام کند. داوری تا توانست در این بازی از ما خطا گرفت و شرایط را طوری برای حریف رقم میزد که با پنالتی از ما امتیاز بگیرند. بازی با سوریه را خوب شروع نکردیم. بههرحال اتفاقات بازی با لبنان از نظر روحی روی ما تأثیر گذاشته بود. در بازی با اندونزی و دیدار دوم با سوریه هم دو تا از بازیکنان کلیدیمان مصدوم شدند و همین موضوع هم باعث شد کیفیت کارمان تغییر کند. به هر شکل من معتقدم چیزی از ارزشهای ما کم نشده و ما هرچه را در توان داشتیم، به نمایش گذاشتیم؛ چراکه ما در شرایط تقریبا نابرابر با رقبا به اردن رفتیم. بدون اینکه یک بازی تدارکاتی بینالمللی داشته باشیم.
قرار بود فدراسیون شما را به اردوی مشترکی در ترکیه اعزام کند تا قبل از مسابقه چند دیدار تدارکاتی هم با داشته باشید؟
بله، همینطور بود اما نمیدانم چرا این سفر لغو شد. با توجه به این اتفاق ما تنها چند بازی تدارکاتی با تیمهای باشگاهی داشتیم و آنطورکه دلمان میخواست آماده نشدیم. میخواهم بگویم که بازیکردن با تیمهای باشگاهی برای تیمی که در سطح ملی است، فایدهای ندارد. بچههای تیم ملی گلچینی از بهترینهای یک کشور هستند، پس باید با تیمی که در سطح و اندازه خودشان است، بازی کنند. ضمن اینکه باید به این نکته هم اشاره کنم که تیمهای حریف، بازیکنهای لژیونر و باتجربهای داشتند که در باشگاههای اروپایی بازی میکردند؛ بنابراین قدری بیانصافی است اگر بخواهیم با وجود چنین شرایطی فقط نقد منفی کنیم.
یکی از اصلیترین انتقادهایی که به کادر فنی تیم ملی بسکتبال زنان در این رقابتها شد، انتخاب ترکیب این تیم بود. اینکه مثلا گفته میشود عسل پورحیدری بهخاطر نفوذ مادرش در فدراسیون بسکتبال یا برخی دیگر بهخاطر ارتباط نزدیک با سرمربی تیم ملی در ترکیب قرار گرفتند. نظری دراینباره دارید؟
ببینید خود من سالهای زیادی بود که در اردو بودم اما با صلاحدید کادر فنی خط میخوردم. شاید از این قضیه ناراحت هم میشدم اما خب اعتراضی نمیکردم. بههرحال انتخاب هر 12 بازیکن با سلیقه مربی است و ما هم متأسفانه دخالتی در آن نداریم. پس باید به آن احترام بگذاریم.
در سالهای اخیر تیمهای ملی والیبال و هندبال زنان ایران بعد از حضور در رقابتهای آسیایی خیلی زود در مسیر لژیونرشدن قرار گرفتند. الان تعداد زیادی از دختران ایران در لیگ ترکیه بازی میکنند. بعد از مسابقات اردن اعضای تیم ملی بسکتبال با پیشنهادی از سوی تیمهای خارجی مواجه نشدند؟
شرایط لژیونرشدن در بسکتبال با رشتههایی مثل والیبال یا هندبال متفاوت و سختتر است. بسکتبال جزء تاپترین رشتههای تیمی است که در همهجای دنیا مسابقات آن از دانشگاهها شکل میگیرد. از طرفی با توجه به اینکه بسکتبال زنان ایران تازه مجوز حجاب گرفته، در مقایسه با بقیه رشتههای تیمی خیلی فرصت دیدهشدن نداشته است؛ مثلا والیبال یک دهه است که در رقابتهای جام ملتهای آسیا شرکت میکند؛ بنابراین ما باید بیشتر از این در معرض دید باشیم تا با پیشنهاد خارجیها مواجه شویم. اگر شرایطی ترتیب داده شود که ما هم اعزام بیشتری داشته باشیم، مطمئنا بهزودی به لیگهای خارجی ورود پیدا میکنیم. البته که من خرداد امسال با تیم ملی سهنفره در رقابتهای انتخابی المپیک مجارستان شرکت کردم و آنجا پیشنهاد لژیونرشدن را داشتم.
این پیشنهاد را قبول نکردید؟
نه بهخاطر یکسری دلایل شخصی نپذیرفتم.
از اینکه همزمان در ترکیب هر دو تیم ملی سهنفره و پنجنفره هستید، محدودیتی ندارید؟
نه، خوشبختانه مشکلی نیست. در لیگ حرفهای بسکتبال دنیا هم بازیکنان زیادی هستند که همزمان برای هر دو تیم ملی کشورشان بازی میکنند. من هم تا هر زمانی که بتوانم و مرا بخواهند در خدمت تیم ملی ایران خواهم بود.
برنامه بعدیتان در تیم ملی چیست؟
تیم ملی پنجنفره که فعلا مسابقهای ندارد. رقابتهای دسته دو آسیا هر دو سال یکبار برگزار میشود و با این حساب باید دو سال دیگر منتظر حضور دوباره در این میدان باشیم. برای تیم سهنفره هم فعلا هدفگذاری جدیدی نشده است. درحالحاضر مشغول بازیهای لیگ هستیم. دور برگشت درحال برگزاری است. خوشبختانه سطح مسابقاتمان خیلی خوب است. بازیکنان خارجی چندسالی است که به لیگ ما راه پیدا کردهاند و همین باعث شده شاهد رقابتهای جذابتری باشیم؛ اما امیدوارم مسئولان فدراسیون بسکتبال شرایطی را مهیا کنند که ما هم بتوانیم به اندازه تیم ملی مردان در رقابتهای مختلف شرکت کنیم. بسکتبال زنان ایران برنامه بلندمدت میخواهد. ما پتانسیل خیلی زیادی داریم. نباید شرایط طوری باشد که ما مثلا فقط دو سال یکبار بخواهیم در رقابتهای قهرمانی آسیا شرکت کنیم و سه ماه قبل از آن اردوهای تیم ملی تشکیل شود. لبنان، سوریه و اردن اگر توانستند ما را شکست بدهند، به این دلیل است که از ما خیلی جلوتر هستند و بازیکنان خارجی زیادی دارند.