آقای وزیر پول با پول مردم ژست نگیرید

ساعت 24 - انگار هر فردی با هر پیشینه و با هر میزان تجربه فعالیت در دولت و با هر دانشی که دارد وقتی به مقام وزارت- مهم نیست چه وزارتی باشد- در نظام جمهوری اسلامی دست می‌یابد برای اینکه نشان دهد به فکر اقتصاد ملی است و می‌خواهد کاری کند جز به منابع در اختیار بانک‌ها که در حقیقت پول شهروندان ایرانی است نمی‌اندیشد و می‌خواهد با پول مردم ژست بگیرد. مدیران اقتصادی و سیاسی دولتها همیشه فکر می کنند صاحب پول مردم در بانکها هستند و آنها را مثل گوشت قربانی تقسیم می کنند. یک روز برای وام ازدواج ، یک روز برای کارخانه های ورشکسته ، یک روز برای کشاورزی و ...

html>

حالا در دولت سیزدهم این رخداد بدتر از هر دوره دیگری شده است چون دولت درآمد ارزی قابل اعتنایی ندارد که بخواهد با آنها کارها را پیش ببرد بنابراین چشم به منابع بانک‌ها دارند.هنوز صدای پرطنین وزیر کشاورزی به گوش می‌رسد که گفت بانک‌ها باید به دامداران و مرغداران وام بدهند تا جبران سرمایه مورد نیاز آنها به دلیل تغییر قیمت دلار واردات نهاده‌های دامی اتفاق بیفتد. همین چند روز پیش بود که صدای اعتراض وزیر راه‌وشهرسازی بلند شد و حتی بانک‌ها را تهدید به شکایت کرد که چرا به اراده او برای دادن منابع خود برای ساخت یک میلیون واحد مسکن اقدام نکرده‌اند. حالا اما نوبت وزیر اقتصاد شده است که بانک‌ها را تهدید کرده است‌: «تعطیلی واحدهای تولیدی و شرکت‌ها به ‌دلیل بدهی بانکی تخلف است و باید طبق مقررات با این تخلف برخورد شود. بانک‌ها حق ندارند واحد تولیدی را به‌دلیل بدهی تعطیل کنند.»

معلوم نیست دولت‌های گوناگون به ویژه دولت فعلی با کدام استدلال شرعی و قانونی از مدیران و روسای بانک‌ها می‌خواهند پول شهروندان و سهامداران را مطابق اراده سیاسی آنها هزینه کنند. اگر قرار بر این باشد که بانک‌ها به هر خواست دولت عمل کند باید کاری کرد که روزانه هزاران هزار سپرده‌گذاری تازه رخ دهد تا شهروندان تمایل پیدا کنند پس‌اندازهای خود را به بانک‌ها بیاورند و به بازارهای سکه و ارز نبرند. مگر بانک‌های ایرانی نهادهای خیریه هستند که هرچه دولت اراده کرد را در آن واحد انجام دهند. دولت همین‌طوری هم به سپرده‌گذاران ستم می‌کند که با نرخ تورم ۲۰ درصدی به سپرده‌گذاران سود حداکثر ۲۰ درصدی می‌دهند. آقای وزیر اقتصاد که باید بیش از همه به این مساله توجه کند که او اختیار بانک‌ها را در دست ندارد و باید به جای دستور دادن به اینکه بانک‌ها منابع خود را در کدام محل هزینه کنند به فکر این باشد که برای کشور درآمد ایجاد کند. به جای تشویق ناکارآمدهایی که نتوانسته‌اند کارخانه خود را به شکل درست اداره کنند یا کالایی تولید می‌کنند که بازار ندارد و تهدید بانک‌ها راهی بیابید که بنگاه‌های ناکارآمد امید بیجا نداشته باشند.