نمایی از برده‌ داری در کره‌ شمالی

ساعت 24 - فریدریش فون‌هایک اقتصاددان آزادیخواه اتریشی کتاب «راه بردگی» را در سال ۱۹۴۴ نوشت. او در این کتاب اثبات کرد اقتصاد متمرکز حکومتی همه انواع آزادی‌های انسانی و اجتماعی از جمله آزادی کسب‌وکار را از جامعه‌هایی که به گرداب چنین اقتصادی افتاده‌اند از آنها می‌گیرد. ‌هایک اثبات کرد در جامعه‌هایی که شهروندان عادت داده می‌شوند همه کسب‌وکارها و نیز توزیع ثروت به دست یک اقلیت زورمدار حکومتی انجام شود شهروندان آرام‌آرام برده می‌شوند و برده‌داری رخ می‌دهد.

html>

هایک در زمان اندیشیدن به ماهیت کتابش شاید در ذهنش نمی‌گنجید که چند سال بعد روسیه کمونیستی با یورش به شبه‌جزیره کره‌جنوبی‌، بخش شمالی آن را تسخیر کند و در اختیار کمونیست‌ها بگذارد.رهبران کمونیست جهان راه را برای یورش کمونیست‌های حاکم بر بخش شمالی کره هموار کردند و در سال ۱۹۵۰ حکومت کمونیستی کره‌شمالی جنگی را برای بازپس‌گیری جنوب کره آغاز کرد و آن را آزادسازی سرزمین پدری نامید. روسیه و چین هم به سرعت به کمک کره‌شمالی آمدند. چین برای کمک آدم می‌فرستاد و روسیه هواپیماها و تجهیزات نظامی خود را روانه‌ میدان می‌کرد. در دهه ۱۹۵۰ یکی از خونین‌ترین جنگ‌ها در شبه‌جزیره کره رخ داد و سرانجام جهان پذیرفت دو کشور کره‌شمالی و کره‌جنوبی زاد و رشد کنند. حالا بیش از ۶ دهه از ریاست یک خانواده بر کره‌شمالی سپری می‌شود و شهروندان این کشور در وضعیتی شبیه برده‌ها زندگی می‌کنند که همه رفتارهایشان باید از سوی حکومت تایید شود و آنچه رهبران حزب می‌خواهند بدون چون و چرا از سوی شهروندان اجرا می‌شود. دولت کره‌شمالی که خود بنده و برده حزب کمونیست است همه راه را برای کسب درآمد بیشتر تجربه می‌کند.

درکره شمالی تجارت خارجی اگر باشد از سوی دولت انجام می‌شود و کسب‌وکارها نیز دولتی است. برخی بخش‌های خدماتی باقی‌مانده در سرزمینی که یک حزب میلیون‌ها انسان را برده خویش کرده است نیز به آرامی از سوی دولت از کف شهروندان بیرون می‌شود. رهبری کره‌شمالی باور دارد باید مدل موهای زنان و مردان جوان این کشور همانی باشد که حزب می‌خواهد. اما برخی از آرایشگاه‌های خصوصی در این کشور مدل‌هایی غیرحکومتی از موهای جوانان را پیرایش می‌کنند. به گزارش اسپوتنیک دولت و حکومت کره‌شمالی همین را بهانه کرده و پلیس کره‌شمالی را موظف کرده است شروع به تعطیلی گسترده سالن‌های زیبایی کنند. حکومت این آرایشگاه‌ها را وسیله‌ای غیرقانونی برای کسب درآمد می‌داند که فردگرایی و «رفتار ضدسوسیالیستی» را ترویج می‌کند. صاحبان چنین موسساتی با جریمه ۱۰۰۰۰۰ وون (حدود ۱۰۰ دلار) و تعقیب کیفری احتمالی تهدید می‌شوند، اما ساکنان محلی تصمیم جدید را به این واقعیت نسبت می‌دهند که آرایشگاه‌های خصوصی در میان جوانانی که می‌خواهند هر مدل مویی را برخلاف لیست مدل موی مجاز انتخاب کنند، مشتریان زیادی دارند. یک شهروند معرفی‌نشده کره‌شمالی در مصاحبه باDaily NK گفت: «دولت آخرین وسیله امرارمعاش مردم را می‌دزدد، زیرا می‌بیند که آرایشگاه‌های دولتی، که در آنها موهای همه مردم را طبق مدل‌های یکسانی آرایش می‌کنند، نمی‌توانند با سالن‌های خصوصی رقابت کنند. مقامات دولتی باید قدردان باشند که مردم تلاش می‌کنند با نیروی کار خود پول به دست آورند، بدون اینکه از کل ملت کمک بخواهند.»

این راهبرد همان راهبرد برده‌سازی و برده‌داری است که در قرن بیست‌ویکم از سوی یک حکومت ستمگر اجرایی شده است.