نایب رییس اتاق بازرگانی ایران:

این دولت هم دوست کارگران نیست

ساعت24-کارگران به مثابه یک طبقه یا قشر اجتماعی در جامعه های گوناگون به ویژه در جامعه های صنعتی یک نیروی نیرومند اجتماعی و حتی اقتصادی به شمار می آیند. البته با دگرگونی بنیادین پدیدار شده در سازمان مادی تولید صنعتی و جایگزینی تکنولوژی به جای نیروی کار و همچنین افزایش سهم فعالیتهای خدمات در تولید ناخالص جهانی و کشورها از اهمیت طبقه کارگر نسبت به قرن نوزدهم و قرن بیستم کاسته شده است.

با این همه کارگران به دلیل طبیعت فعالیت های صنعتی که آنها رادریک محل و درکنارهم نگه می دارد و استعداد رفتار سازکمان یافته به آنها را له یا علیه دولت و نهادهای دیگررامی دهد درکانون توجه نهاددولت ، نهادهای کارگری و همچنین نهادهای کارفرمایی قراردارند. نهاددولت البته بسته به اینکه درتامین هزینه های اداره دولت و یاکشور به کجا وصل شده اند با طبقه کارگر برخوردهای متفاوتی دارند . دردنیای جدید و در شمار قابل اعتنایی از کشورها نهاد دولت درآمدش از محل تامین درآمدهای مالیاتی تامین می شود و به این ترتیب به هرگروه و طبقه ای که توانایی پرداخت مالیات بیشتررا دارد توجه بیشتری دارد. در این جامعه ها کارگران نیز البته نهادهای خود را دارند که در مجادله و چانه زنی با دولت برای پرداخت مالیات کمتر از سوی کارگران و یا افزایش درآمد آنها دراین صحنه حضور فعال دارند. اما از آنجایی که طبقه کارگر به ویژه کارگران تولید کننده کالاهای صنعت کارخانه ای به لحاظ تعداد و نسبت ان به کل جمعیت رای دهنده درانتخابات روندی کاهنده داشته است دیگر برای رای گیری ها نیز همانند دهه های پیش در مرکز توجه احزاب نیستند. به همین دلیل در این جامعه ها که از مبارزات طبقاتی عبور کردند و سهم نیروی کار در کل درامد ملی نیز روندی فزاینده را سپری کرده است دولتها دوست کارگران به حساب نمی آیند. در جامعه ای مثل ایران اما شرایط تفاوت دارد. در ایران و با توجه به تعریف کارگر و نیروی مزد بگیر و با توجه به اینکه شمار قابل اعتنایی از جمعیت بالای سن کار را کارگران تشکیل می دهند نهاددولت به ویژه مدیران سیاسی و میانی دولت همواره خود را مدافع و دوستدار و هوادار کارگران می دانند. این مدیران هرگاه فضای کار اقتصادی برای دولت تنگ و تاریک شود و بدون توجه به اینکه نقش سیاستگذاری دولتی در پدیدار شدن وضع موجود و بسته شدن روزنه های اقتصاد نقش درجه اول است، می خواهند قهرمان مورد علاقه کارگران شده و به آنها وعده بهبود زندگی مادی آنها را از جیب کارفرمایان می دهند. دراین ماههای تازه سپری شده و پس از آنکه سیاستگذاری اشتباه نهاددولت درداستان نرخ ارز راه پرش بلند نرخ ارز را فراهم کرد و قیمت نسبی انواع کالاها به دلار و سایر ارزهای معتبر افزایش یافت و قدرت خرید کارگران وسایر اقشا رحقوق و مزد بگیر سقوطکرد حال زکمزمه های افزایش حقوق کارگران بنگاهها را می شنویم. این روزها سیاستمداران پوپولیست که درنهاددولت و درنهادهای کارگری غیر دموکراتیک و وابسته به نهادهای قدرت حضوردارند بدون توجه به اینکه توجه کنند نهاددولت اجازه داده است غول تورم ز کوزه بیرون آید و بدون اعتنا به اینکه شمار قابل اعتنایی از کارفرمایان در موقعیت نامساعدی به لحاطظ تعادل دردرآمد و هزینه قرار گرفته اندخود را قهرمان جلوه داده شروع کننده این بحث شده اند که افزایش مزد گارگران در نیمه دوم سال به دلیل افزایش شدید نرخ تورم باید دردستور کار قرار گیرد. این سیاستمداران بدون اینکه به پیامدهای افزایش دوباره مزدهابیندیشند و اینکه درصورت وقوع این اتفاق چه برسر رشدهزینه ها می آورندتنها به امید محبوب شدن می خواهند کاری کنند کارستان و بنگاهها را ملزم به افزایش مزد کنند.بدیهی است در این وضعیت کارفرمان مقاومت کرده و چند راه را تجربه خواهند کرد. نخست اینکه از شمار کارگران می کاهند یا اینکه از ظرفیت تولید کم می کنند و کارگر جدید استخدام نخواهند کرد. تعطیل کردن آرام و تدریجی کارخانه ها تا رسیدن به این نقطه بتوانند کارگران را مجاب کنند بیش از این توانایی ادامه فعالیت ندارند یک گزینه دیگر بنگاهها ست .امتناع از توسعه فعالیت جدید یک راه دیگر است که نیروی بیکار و منتظررا استخدام را مایوس می کند. افزایش قیمت تمام شده درصورت پرداخت افزایش مزدها و افزودن بر قیمت تمام شده و درنتیجه کاهش قدرت رقابتی بنگاههای ایرانی با کالاهای خارجی و رکود فروش و تعطیل اجباری به همین نیز یک اتفاق ممکن دیگر است. بنابرآنچه توضیح داده شد می توان نتیجه گرفت نهاددولت باهرهدف وراهبردی اگر بخواهد این روش را ادامه داده و در عمل با دامن زدن به انتظارات کارگران برای دریافت مزد بیشتر بانهادهای کارگری متحد شود و به قیمت عدم تعادلهای جدی راهبرد منجر به فشار بر کارفرمایان و بنگاهها را اجرایی کند همین میزان اشتغال را نیز در معرض تهدید قرارمی دهد.

تجربه نشان داده است نهاددولت در هیچ جامعه ای حتی با نیت خیر به لحاظ طبیعت این نهاد دوست کارگران نیست و باافزایش حجم دولت و افزایش تورم و ایجادعدم تعادل در بازارها تنها به بقای خود می اندیشد. پوپولیست ها دردولت ایران و حالا که نهاددولت آتش تورم را روشن کرده و قدرت خرید کارگرا ن را نصف کرده است می خواهند با هرقیمت واز جیب کارفرما یان و قربانی کردن کارگران محبوبیت بربادرفته را احیا کنند.