ولودیمیر زلنسکی

نقطه عطف مهم در محبوبیت او، سریال «خادم مردم» (Servant of the People) بود؛ جایی که زلنسکی نقش معلمی را بازی می‌کرد که به شکل غیرمنتظره رئیس‌جمهور می‌شود و با فساد و ساختارهای فرسوده می‌جنگد. برای بسیاری از اوکراینی‌ها، این تصویر دقیقاً همان چیزی بود که از سیاست می‌خواستند: صداقت، شفافیت و فاصله گرفتن از چهره‌های تکراری قدرت. کمی بعد، داستانِ یک سریال به واقعیت نزدیک شد؛ زلنسکی در انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۱۹ نامزد شد و با اتکا به تصویر «غیرسیاسیِ ضدفساد» و استفاده هوشمندانه از رسانه‌های نوین و ارتباط مستقیم با مردم، پیروز شد. برای بخشی از جامعه، او نماد تغییر و شکستن قواعد قدیمی بود.

با آغاز ریاست‌جمهوری، زلنسکی با پرونده‌های دشواری روبه‌رو شد: فشارهای اقتصادی، شکاف‌های سیاسی، و بحران‌های امنیتی که ریشه آن‌ها به درگیری‌های سال ۲۰۱۴ در شرق اوکراین و مسئله کریمه برمی‌گشت. اما نقطه‌ای که نام او را در مقیاس جهانی برجسته کرد، حمله گسترده روسیه به اوکراین در فوریه ۲۰۲۲ بود. از آن زمان، سبک رهبری او بیش از هر چیز با «مدیریت بحران» شناخته شد: پیام‌های کوتاه و صریح، تأکید بر انسجام داخلی، و تلاش مستمر برای جلب حمایت بین‌المللی. او بارها در برابر پارلمان‌ها و رسانه‌های جهان سخن گفت و برای کمک نظامی، پدافند هوایی، حمایت مالی و تحریم‌های گسترده‌تر علیه روسیه رایزنی کرد.

در کنار حمایت‌های گسترده، جایگاه زلنسکی همواره محل بحث بوده است. طرفدارانش او را نماد مقاومت و چهره‌ای می‌دانند که توانست توجه جهان را روی سرنوشت اوکراین نگه دارد. در مقابل، منتقدان درباره برخی تصمیم‌های داخلی، شیوه اداره کشور در شرایط اضطراری و نسبتِ قدرت و نظارت در دوران جنگ پرسش‌هایی مطرح می‌کنند. به‌طور کلی، ارزیابی او مثل بسیاری از رهبران در بحران‌های ملی، ترکیبی است از «قدرت ارتباطی» و «نتیجه عملی»: حفاظت از مردم، حفظ کارکرد نهادها، و مدیریت روابط با متحدان. با هر نگاه سیاسی، مسیر زندگی زلنسکی یک نمونه کم‌سابقه در سیاست معاصر است؛ شخصیتی که از جهان سرگرمی وارد مرکز سیاست شد و در مدت کوتاهی در کانون تحولات جهانی قرار گرفت