احضار 5 عضو هیات رییسه جبهه اصلاحات

اصلاح‌طلبان نه دشمنان نظام، بلکه از نخستین پایه‌گذاران و وفادارترین منتقدان درون‌ساختار آن بوده‌اند. کسانی که به‌جای خروج از نظام یا سکوت در برابر بحران‌ها، انتخاب کرده‌اند که بمانند، هشدار دهند، پیشنهاد بدهند و برای ترمیم مشارکت ملی هزینه بدهند. برخورد قضایی با چنین چهره‌هایی نه قابل توجیه است و نه به سود هیچ عقل سیاسی.

سوال روشن این است: از حذف اصلاح‌طلبان چه کسی سود می‌برد؟

پاسخ ساده است: تنها نیروهایی که از انسداد سیاسی، حذف گفت‌وگو، و ناامیدی عمومی نفع می‌برند. جریان‌هایی که یا از اساس با جمهوریت مسئله دارند، یا در رویای تسلط کامل افراط گراییند. برخورد با جریان اصلاح‌طلبی، دقیقاً همان چیزی است که افراطیون داخلی و فرصت‌طلبان خارجی را خوشحال می‌کند؛ چرا که با حذف میانجی‌ها، راه را برای دوگانه‌های ویرانگر باز می‌کند: یا تسلیم محض، یا انفجار.

از سوی دیگر، ضرر این تصمیم، مستقیماً متوجه حاکمیت، ملت، و آینده ایران خواهد بود. امروز دیگر کسی تردید ندارد که بدون بازسازی سرمایه اجتماعی، هیچ برنامه‌ای پیش نمی‌رود. حذف جریان‌هایی که هنوز می‌توانند میان مردم و حاکمیت پل بزنند، مساوی است با «بریدن همان پل‌هایی که در روز بحران، ممکن است تنها راه عبور باشند. »

مکرر گفته ایم: «جامعه‌ای که دیده نشود، یا در خود فرو می‌ریزد یا در خیابان فریاد می‌کشد. » آیا این هشدار دلسوزانه، مستحق برخورد قضایی است؟ اگر حتی صدای کسانی که درون ساختار نظام تنفس کرده‌اند، و هنوز به اصلاح امور از راه قانون باور دارند، با اتهام امنیتی پاسخ داده شود، تکلیف دیگر صداها چیست؟