مصلحت مردم بالاترین مصلحت است

شهروندان اساس و پایه هر جامعه انسانی و کشور را تشکیل می‌دهند و نهادهای حاکمیتی تنها زمانی معنا دارند که برای رهایی شهروندان از رنج و درد و ناخوشی فعالیت کنند.

اینکه نهادهای حاکمیتی قانونی بخواهند برای رضایت همدیگر و بدون لحاظ کردن خواست مردم اقدامی کنند، بی‌معنی است. حالا می‌رسیم به این پرسش بسیار بااهمیت که از کجا بدانیم یک حکومت در مسیر خواسته‌های شهروندان گام برمی‌دارد‌؟ برای پاسخ دادن به این پرسش در دنیای مدرن انواع و اقسام بنگاه‌های خصوصی نظرخواهی یا نظرسنجی تاسیس و آن‌ها به صورت تخصصی و عمومی و در هر دوره از مردم نظر می‌خواهند آیا نهادهای حاکمیتی در انجام خواسته‌های شما موفقند یا نه؟ شهروندان نیز در این نظر‌سنجی‌ها بدون هراس از پیامدها و بدون لکنت‌زبان داوری می‌کنند. نتایج این نظرسنجی چراغ راهنمای عمل دولت قرار می‌گیرد.

در ایران اما شوربختانه هرگز اجازه فعالیت به بنگاه‌ها و موسسه‌های نظر‌سنجی داده نشده و برخی نهادهای موجود نیز بیشتر از سوی دولت اقدام به نظر‌سنجی کرده و نتایج به صورت کنترل شده به اطلاع افکار عمومی می‌رسد.

با این همه می‌توان با استناد به سخنان بالاترین مقام‌های سیاسی کشور و نیز با استناد به آمارهای رسمی منتشر شده از شاخص‌های کلان اقتصادی فهمید که شهروندان ایرانی در گردبادی از گرفتاری‌های کسب‌وکار و معیشت افتاده و چشم‌انداز روشنی برای عبور از این گردباد مهیب دیده نمی‌شود.  

سبقت نرخ تورم از شتاب رشد دستمزد کارگران و حقوق کارمندان و نیز رکود در خرید کالاهای تولید شده ایرانی میلیون‌ها ایرانی را در بدترین موقعیت قرار داده است. از سوی دیگر نهادهای حاکمیتی نیز علاوه بر گرفتاری داخلی و ناکامی در تامین نیازهای مادی شهروندان با کوهی از گرفتاری در مناسبات با جهان دست‌وپنجه نرم می‌کنند.

شهروندان ایرانی با درک گرفتاری‌های دولت و دیگر نهادها باور دارند باید در هر تصمیم حکومتی رهایی شهروندان از گرفتاری‌ها اولویت باشد و هیچ اولویتی بالاتر از خواست مردم وجود ندارد. آیا این مفهوم و این خواست عمیق ایرانیان راهنمای عمل قرار می‌گیرد؟ تجربه نشان داده دوری از شهروندان همواره به زیان است.