کلیه مصنوعی
اندیشه کلیه مصنوعی، اندیشه دیگری است یک عضو مصنوعی جا داده شده در بدن نیست، بلکه یک دستگاه خارج از بدن است و کار تصفیه کلیه را که خود کلیه آسیب دیده یا از میان رفته نمی‌تواند انجام دهد، این دستگاه به عهده می‌گیرد.
می‌توان این دستگاه را پیشتاز اعضای مصنوعی دانست. فکر ساختن آن در ۱۸۵۴ به ذهن توماس گراهام شیمیدان اسکاتلندی رسید. در ۱۹۱۳ آبل، رونترژی و تورنر تجربه‌هائی روی سگ‌ها به‌عمل آوردند. خون جانوران را با دیالیز در دستگاهی مرکب از لوله هادی (کولودیون) گذاشتند. اولین کلیه مصنوعی ساخته شد. در ۱۸ فوریه ۱۹۲۶ جرج هاس یک دستگاه مشابه را روی یک دختر ۱۸ ساله در حال اغمای اورمی، آزمایش نمود و دختر نجات یافت.
در ۴ آوریل ۱۹۴۳ یک پزشک هلندی به نام ویلم کولف توانست زن جوان ۲۹ ساله‌ای به‌نام یالی شریونر را به‌صورت زنده نگه دارد:
با ساختن یک کلیه مصنوعی، اوره خون زن جوان را که به ۹/۱۶ گرم در هر لیتر خون رسیده بود (به‌جای ۲۰/۵) طبیعی پایین آورد. موفقیت غیر منتظره بود. ویلم کولف سه بار دیگر این عمل را تکرار کرد ولی بعداً نتوانست رگی را برای وصل کردن دستگاه بدست آورد. زن جوان در ۱۶ آوریل درگذشت.
در ۱۶ آوریل ۱۹۷ سی و چهار سال بعد از مرگ یانی شریونر آمار جهانی نشان داد که تعداد صد هزار بیمار استفاده کننده از کلیه مصنوعی وجود دارند و زنده هستند.
آخرین مزایای کلیه مصنوعی این است که آرزوی بیمارانی را که می‌خواهند از جلسات همودیالیز رهائی یابند برآورده کرده و کسانی را که پیوند کلیه به آنان ثمر بخش نبود [۵].
۵. تاریخ پزشکی نوین ـ ترجمه دکتر تقی رضوی
منبع : مطالب ارسال شده
