در آخرین شب فوتبال باشگاهی اروپا چه گذشت؟
بازگشتهای دیوانهوار با مقدار زیادی درام
ساعت24-فوتبال اروپا در شب پایانی ۵ لیگ معتبر خود مثل همیشه برای هواداران سنگ تمام گذاشت و هیجان فوقالعادهای نصیب آنها کرد؛ با تعداد زیادی اشک و لبخند و گلهای زیبای رد و بدل شده. در شبی که منچسترسیتی با کامبکی دیوانهوار فاتح لیگ جزیره شد و میلان پس از یازده سوال دوباره اسکودتو را بالای سر برد. بازگشتی که کم از کامبک سیتیزنها نداشت.
تقابل منچسترسیتی با استونویلا در هفته آخر و درحالی که این تیم با برد به مقام قهرمانی میرسید همه عناصر یک درام جذاب را داشت: حضور استیون جرارد و کوتینیو به عنوان دو لیورپولی سابق روی نیمکت و در ترکیب ویلا. با این توضیح که رقیب مستقیم شاگردان گواردیولا، لیورپول بود که انتظار یک لطف از جانب دو تن از اعضای سرشناس سابق خود را میکشید. تیم جرارد با دو گل از منچسترسیتی پیش افتاد. بیراه نبود که همه یاد آن داستان سر خوردن جرارد در زمانی که هنوز بازیکن لیورپول بود افتادند. سر خوردنی که یک جام قهرمانی لیگ را از قرمزهای آنفیلد گرفت. همه با خودشان گفتند استیوی دارد آن لحظه را جبران میکند. کویتینو که با وضعیت ناراحتکنندهای لیورپول را ترک کرد یکی از دو گل تیمش را به ثمر رساند تا او هم به نوعی دل لیورپولیها را دوباره به دست آورده باشد.
اما پپ گواردیولا به عنوان قهرمان قصه وارد عمل شد و در عرض ۵ دقیقه با کمک ستارههای آبیپوش، جرارد را وادار به لیز خوردن کرد. تیم دیوانه سیتی با زدن ۳ گل به بازی برگشت تا به جای درگیر شدن با خاطره جرارد، یاد آن گل تاریخی سرخیو آگوئرو به کوئینز پارک رنجرز در دقیقه ۹۴ بازی انتهایی فصل ۱۲-۲۰۱۱ را زنده کند. در آن بازی که سیتی برای نخستین قهرمانیاش در لیگ برتر میجنگید شاگردان مانچینی ابتدا عقب افتادند و سپس با کامبکی که در اوقات اضافه تکمیل شد به جام قهرمانی رسیدند. گواردیولا و شاگردانش در یکشنبه غروب اتحاد آن خاطره تکرار نشدنی را تکرار کردند. درنهایت سیتیزنها باز هم با یک امتیاز اختلاف نسبت به لیورپول فاتح لیگ جزیره شدند. این اتفاق ۳ سال پیش در فصل ۱۹-۲۰۱۸ هم رخ داده بود.
قهرمانی میلان به اندازه قهرمانی سیتی در تک بازی درام نداشت. آنها در فاصله ۳۵ دقیقه از شروع بازی مقابل ساسولو در حالی که با یک تساوی هم قهرمان میشدند سه بار دروازه حریف را گشودند تا کار به نوعی تمام شده باشد. آنها کاری کردند که اینتر هرقدر هم در بازی همزمان به سمپدوریا گل بزند فایدهای نداشته باشد. میلانیها از دقیقه ۳۵ تا ۹۲ که دانیله دووری سوت پایان بازی را به صدا درآورد فقط زمان را سپری کردند تا به جام قهرمانی برسند. همه چیز مشخص شده بود. حتی گربه سیاه هم نمیتوانست میلان نسخه مالدینی-پیولی را از رسیدن به اسکودتو بازدارد. درام داستان میلان هم همین بود. روسونری بعد از یازده سال دوری از هرگونه قهرمانی در فوتبال داخلی و خارجی با کسی که هیچ کس تصورش را نمیکرد، یعنی با مربی متوسطی به نام پیولی به اسکودتو رسید. با تیمی که شاید معمولی بسته شده بود ولی فعل خواستن را به خوبی صرف میکرد. با مدیری به نام مالدینی. با حضور ژنرالهایی نظیر ایبراهیموویچ و هرناندز و جنگجویانی مثل لیائو و کالولو و مانیان. بعد از سوت پایان بازی میلانیها در ورزشگاه ماپی به داخل چمن ریختند. درست همانطور که سیتیزنها اتحاد را به تصرف خود درآوردند. سپس جام قهرمانی بود که بر فراز دستان فرناندینیو و رومانیولی بالا رفت. با مقدار زیادی کاغذ رنگی سفید آبی و مشکی قرمز.
دست اینتر هم همانند لیورپول با فاصلهای اندک از جام کوتاه ماند. لیورپول سه بر یک ولورهمپتون را شکست داد و اینتر سه -صفر سمپدوریا را. احتمالا این بردها غمگینترین پیروزیهای دو تیم در چند سال گذشته لقب بگیرند.
دو لیگ از پنج لیگ باقی مانده معتبر اروپایی یکشنبه شب تمام شد. تیمهای رئال مادرید، بایرنمونیخ، پاریسنژرمن، منچسترسیتی و میلان به عنوان فاتحان ۲۰۲۲ شناخته شدند. دیگر به جز یک فینال لیگ قهرمانان فوقالعاده حساس که هفته آینده برگزار میشود تا نزدیک به سه ماه خبری از مسابقات باشگاهی اروپا نخواهد بود. تیمها از همین حالا میروند برای فصل آینده برنامهریزی کنند و این چرخهای است که هیچگاه متوقف نمیشود. هیچگاه جذابیتش را از دست نمیدهد و همیشه داستانهای جدیدی برای تعریف کردن دارد.