خطرات پنهان رختخواب: آیا محل خواب شما واقعا تمیز است؟

ساعت 24- پس از یک روز طولانی، هیچ چیز مانند فرورفتن در رختخواب و پیچیدن خود در لحاف گرم، لذت‌بخش نیست. اما فقط ما انسان‌ها نیستیم که از رختخواب لذت می‌بریم.

بیشتر افراد یک‌سوم زندگی خود را در میان ملافه‌ها و بالش‌ها سپری می‌کنند و این تماس مداوم، محیط مناسبی را برای حضور انواع مهمانان ناخوانده به وجود می‌آورد.

مشاهده‌ی آنچه که در زیر سطح رختخواب‌ها در جریان است، احتمالاً شما را وحشت‌زده خواهد کرد. ملحفه‌های رختخواب و تخت شما میزبان میلیون‌ها باکتری، قارچ، هیره و ویروس هستند. هرکدام از این موجودات تخت شما را به عنوان مکانی بهشتی می‌شناسند؛ محیطی گرم و نرم که پر از عرق، بزاق، سلول‌های مرده پوست و ذرات غذایی است. همه این موارد برای آن‌ها یک ضیافت لذت‌بخش است و می‌توانند به خوبی در چنین مکانی رشد کنند.

برای مثال، هیره‌های خانگی یا مایت‌ها را در نظر بگیرید. ما روزانه ۵۰۰ میلیون سلول پوستی را از دست می‌دهیم و این برای هیره‌ی کوچک، به معنای دریایی بی‌پایان از غذا است. متاسفانه هم خود این موجودات کوچک و هم فضولاتشان، می‌تواند باعث ایجاد آلرژی، آسم و اگزما شود.

باکتری‌های ساکن بالش باعث ایجاد عفونت‌های پوستی، آکنه و حتی ذات‌الریه می‌شوند ملحفه‌های رختخواب، پناهگاه خوبی برای باکتری‌ها نیز محسوب می‌شود. در سال ۲۰۱۳، محققان موسسه‌ی پاستور لیل در فرانسه، ملحفه‌های بیماران بیمارستانی را بررسی کردند و دریافتند که ملحفه‌های کثیف، پر از باکتری‌های استافیلوکوک هستند که به‌طور معمول روی پوست انسان یافت می‌شوند. اگرچه بیشتر گونه‌های استافیلوکوک بی‌ضرر هستند، بعضی از آن‌ها مثل استافیلوکوک اورئوس، ممکن است در بیمارانی با سیستم ایمنی ضعیف باعث ایجاد عفونت‌های پوستی، آکنه و حتی ذات‌الریه شوند.

منال محمد، متخصص میکروبیولوژی در دانشگاه وست‌مینستر در بریتانیا، به بی‌بی‌سی می‌گوید: «افراد باکتری‌ها را به‌عنوان بخشی از میکروبیوم پوست با خود حمل و در مقدار بسیار زیادی دفع می‌کنند. » او می‌افزاید: «هرچند این باکتری‌ها معمولاً بی‌ضرر هستند، اگر از طریق زخم‌های باز وارد بدن شوند که در بیمارستان‌ها رایج‌ترند، بیماری‌های جدی ایجاد می‌کنند. »

بیمارستان‌ها برای از بین بردن میکروب‌ها، ملحفه‌ها را در دمای بسیار بالایی می‌شویند. بیمارستان‌ها، منبعی غنی برای جمع‌آوری داده‌ها هستند، زیرا رعایت بهداشت در آن‌ها بسیار جدی است و ملحفه‌ها و بالش‌ها پس از هر بار استفاده‌ی بیماران، شسته می‌شوند. در سال ۲۰۱۸، دانشمندان دانشگاه ایبادان در نیجریه، باکتری اشریشیا کلی را به همراه سایر باکتری‌های بیماری‌زایی که باعث ایجاد عفونت‌های مجاری ادراری، ذات‌الریه، اسهال، مننژیت و سپتیسمی می‌شوند، در ملحفه‌های شسته‌نشده‌ی بیمارستانی یافتند.

ملحفه‌های کثیف در چنین محیط‌هایی، خطر واقعی عفونت را نمایان می‌کنند. در سال ۲۰۲۲، محققان نمونه‌هایی از اتاق‌های بیماران بستری‌شده با بیماری آبله میمون (ام‌پاکس) جمع‌آوری کردند و دریافتند که تعویض ملحفه‌، ویروس‌ها را به هوا منتقل می‌کند.

تصور می‌شود که در سال ۲۰۱۸، کارمند خدمات درمانی در بریتانیا، پس از قرارگیری در معرض ویروس ام‌پاکس در زمان تعویض ملحفه‌ی بیمار، به این بیماری مبتلا شد. به دنبال این اتفاق، دست‌کم در کشورهای توسعه‌یافته، بیمارستان‌ها مجبور شدند برای کاهش انتقال عفونت، دستورالعمل‌های سختگیرانه‌ای را دنبال کنند.

دیوید دنینگ، استاد بیماری‌های عفونی و بهداشت جهانی در دانشگاه منچستر بریتانیا، می‌گوید: «در بیمارستان‌ها، ملحفه‌ها در دماهای بسیار بالا شسته می‌شوند که بیشتر باکتری‌ها را از بین می‌برد. »

خانه‌های افراد کاملاً سالم نیز از آلودگی به باکتری‌های بیماری‌زا مصون نیست نمونه‌ی استثنا، باکتری کلستریدیوم دیفیسیل است که به‌ویژه در افراد مسن، باعث اسهال می‌شود. به گفته‌ی دنینگ، شستن ملافه‌ها می‌تواند تا نیمی از باکتری‌های کلستریدیوم دیفیسیل را از بین ببرد، اما هاگ‌های این باکتری به‌سختی کشته می‌شوند. با این حال، میزان عفونت‌های ناشی از این باکتری در بریتانیا کاهش یافته است که نشان می‌دهد رویه‌های استاندارد شست‌وشوی بیمارستانی، در صورت رعایت، برای کاهش خطر انتقال کافی هستند.

البته وجود باکتری‌های بیماری‌زا در ملحفه‌های بیمارستانی و رختخواب‌های بیماران محتمل‌تر از محل خواب افراد سالم است؛ اما روبالشی‌ها و ملحفه‌های معمولی خانگی چطور؟ در سال ۲۰۱۳، شرکت آمریکایی آمری‌اسلیپ ادعا کرد که از یک روبالشی که برای یک هفته شسته نشده بود، نمونه‌گیری کرده است. این روبالشی در هر ۶٫۵ سانتی‌متر مربع حاوی حدود سه میلیون باکتری بود؛ یعنی میزان باکتری در روبالشی یک هفته شسته‌نشده، حدود ۱۷ هزار برابر بیشتر از سرویس بهداشتی معمولی است.

در همین حال، در سال ۲۰۰۶، دنینگ و همکارانش شش بالش از دوستان و خانواده جمع‌آوری کردند که بین ۱۸ ماه تا ۲۰ سال استفاده شده بودند. همه‌ی این بالش‌ها حاوی قارچ بودند، به‌ویژه گونه‌ای به نام آسپرژیلوس فومیگاتوس که به‌طور معمول در خاک یافت می‌شود.

ززومیت