اکونومیست : ترامپ نماینده اش را به تهران بفرستد

ساعت 24 - اکونومیست نوشته است بی‌شک دور تازه‌ای از خصومت دیپلماتیک به سود تندروها خواهد بود. فعلاً، یک پنجره فرصت باز است. ترامپ باید فرستاده‌ای به تهران بفرستد تا دریابد چه نوع توافقی - اگر اصلا ممکن باشد - قابل دسترس است.

تبلیغ

اکونومیست افزوده است برای ایران، امسال، سالی به‌غایت سخت بوده است. در یک کارزار بمباران ۱۲ روزه در ماه ژوئن، اسرائیل با کمک بمب‌افکن‌های بی-۲ آمریکا، سایت‌های هسته‌ای کشور را مورد هدف قرار داد. برنامه بومی غنی‌سازی اورانیوم ایران همچنان زیر آوار است.

به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است: تهران مشتاق به نظر می‌رسد که درهای خود را به روی جهان باز کند. در یک گفت‌وگو، عباس عراقچی، وزیر امور خارجه، خواستار ازسرگیری مذاکرات با فرستاده آمریکا، استیو ویتکاف، شد. او می‌گوید مذاکرات درباره غنی‌سازی صلح‌آمیز اورانیوم درست پیش از شلیک موشک‌ها در آستانه نتیجه‌دادن بوده است. این توافق می‌تواند شامل پیشنهادی باشد که به خارجی‌ها- حتی آمریکایی‌ها- اجازه دهد غنی‌سازی صلح‌آمیز در خاک ایران را نظارت کنند.

خارجی‌ها چگونه باید واکنش نشان دهند؟ بدبینان معتقدند بی‌تردید ایران می‌خواهد زمانی بخرد تا ذخایر موثرترین موشک‌های متعارف خود را تجدید کند. (بیم آن می‌رود که حملات اسرائیل پیش از آنکه بنیامین نتانیاهو سال آینده وارد انتخابات شود، از سر گرفته شود. ) برخی خطر بزرگ‌تری می‌بینند.

نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد مردم عادی ایران به‌طور پیوسته خواهان دستیابی کشورشان به بمب هسته‌ای بوده‌اند. اگر دانشمندان و متخصصان تسلیحاتی، با استفاده از سایت‌های پنهان غنی‌سازی، اکنون برای ساخت آن شتاب بگیرند و مذاکرات را به‌عنوان پوششی استفاده کنند چه؟ وزیر خارجه می‌گوید چنین چیزی ناممکن است. او می‌گوید - هرچند دیگران آن را مورد مناقشه قرار می‌دهند- که تمامی ۴۰۰ کیلوگرم اورانیوم با غنای بالا ایران اکنون زیر آوار مانده است. به گفته او، شتاب برای دستیابی به سلاح از اساس منتفی است.

بدبینان می‌گویند که مذاکرات با ریسک همراه است. اما فرصت‌های از دست‌رفته نیز هزینه دارد. ترامپ اکنون می‌گوید که «کاملاً برای یک توافق آماده است»، حتی اگر خودش توافق قبلی را—که در سال ۲۰۱۵ منعقد شد—لغو کرده بود. تغییر موضع او، اگر واقعی باشد، ممکن است نشان‌دهنده آن باشد که بمباران ایران برای مجبور کردنش به چشم‌پوشی از جاه‌طلبی‌های هسته‌ای، دانش یا ظرفیتش، راه‌حلی دائمی نیست.