کد خبر
535846
بیم وامید مشارکت
ساعت 24-اندکی بیش از ۳ ماه تا برگزاری انتخابات دوره سیزدهم ریاستجمهوری زمان باقی است. انتخاباتی که همه جریانها و گروههای سیاسی آن را مهم و سرنوشتساز تلقی میکنند. نه آنکه باقی انتخابات برگزار شده در سرنوشت یک ملت تاثیر بسزایی نداشته، بلکه همواره تجربه تاریخی نشان داده که نتیجه انتخاباتی که پس از یک دوره بحرانهای اجتماعی، سیاسی، امنیتی و... برگزار شده، برای حاکمیت و همه جریانهای سیاسی مهم بوده است؛ چراکه حضور پرشور یا کمرنگ مردم در این مشارکت سیاسی پیامی سر بسته در دل داشته است.
اینبار و در آستانه برگزاری انتخابات دوره سیزدهم ریاستجمهوری نیز چالش مشارکت سیاسی مردم برای همه گروههای سیاسی چالشی جدی است.
سال ۹۸ که با ناکارآمدی مدیریتی در پدیده طبیعی سیل آغاز شده بود، با تداوم شرایط سخت معیشتی و تورم افسارگسیخته تداوم یافت تا جایی که افزایش قیمت بنزین به فاجعهای اجتماعی، سیاسی و امنیتی مبدل شد. نوع مدیریت این بحران تبعات بسیاری داشت که هنوز تب آن فروکش نکرده انهدام هواپیمای اوکراینی پیش آمد.
گره خوردن پایان همه این اتفاقات با کرونا که از اسفند ماه ۹۸ آغاز و تا امسال تداوم یافت، همچنین تداوم مدیریت ناکارآمد در مواجهه با بحران سلامت و ازسویی دشوارتر شدن شرایط معیشتی، همگی سایهای از ناامیدی بر جامعه انداخت که امروز همه گروههای سیاسی از چالش مشارکت مردم در انتخابات پیشرو میگویند و منهای گروهی که پیروزیشان در عدم حضور مردم است، باقی گروهها به فکر چارهجویی در این زمینه هستند. حال پرسش اینجاست که حاکمیت، دولت یا حتی جریانهای سیاسی در این بازه زمانی کوتاه میتوانند چه تاثیری بر میزان مشارکت سیاسی مردم داشته باشند؟ آیا گشودن فضای سیاسی، کاهش سختگیریهای استصوابی و مسائلی از این دست که همواره به عنوان راهکار ازسوی کنشگران سیاسی اصلاحطلب برای پرشور شدن فضای انتخابات پیشنهاد میشده، همچنان کارساز است؟ یا این روزها که پس از تلاشهای چندساله برای شکلگیری برجام، هنوز سرنوشت آن مشخص نیست و بار دیگر شاهد
به محاق رفتن دیپلماسی و دشوارتر شدن فضای معیشتی هستیم، حاکمیت به محرکهای بیشتر و محکمتری برای قانع کردن مردم نیازمنداست؟ آیا شعارهای تکراری هر انتخابات، اینبار هم میتواند توجه مردم را به خود جلب کند؟
شاید پرداختن به موضوع مشارکت شهروندان در انتخابات با توجه به اتفاقات و حوادثی که به آن اشاره شد برای برخی بلاموضوع باشد ، اما شاید در خلال این اتفاقات که اولینبار نیست رخ میدهد و شاید آخرینبار هم نباشد،بتوان به راهکاری دست یافت و لابهلای گلایهها، پیشنهادها، نقدها، توصیهها و شاید انذارهای کنشگران سیاسی، راهحل و راهکاری برای افزایش امید اجتماعی پیدا شده یا بر آن تاکید شود که فارغ از بحث انتخابات به کار آید و از هر چه بیشتر شدن شکاف ملت و حاکمیت جلوگیری کند.
«اعتماد» بنا دارد در سلسله گفتوگوها یا یادداشتهایی از کنشگران سیاسی به این موضوع بپردازد که چه چیزی در آستانه سال ۱۴۰۰، توجه مردم را به امور سیاسی و تعیین سرنوشتشان جلب خواهد کرد و چه علل و عواملی میتواند شهروندان سرخورده از وضع اقتصاد و زخمخورده از همهگیری کرونا و درگیر با هزار و یک مساله سیاسی و اجتماعی و فرهنگی را قانع کند که در صف رایدهی برای انتخابات ریاستجمهوری بایستند؟
در گفتوگوهایی که امروز میخوانید غلامرضا ظریفیان، معاون وزیر علوم در دولت اصلاحات و محمدعلی باقری، مدیرکل سیاسی وزارت کشور دولت اصلاحات از این گفتهاند که چرا مردم از انتخابات سرخورده و ناامید شدهاند و حاکمیت باید برای این امید اجتماعی آسیبدیده چه کند؟
سال ۹۸ که با ناکارآمدی مدیریتی در پدیده طبیعی سیل آغاز شده بود، با تداوم شرایط سخت معیشتی و تورم افسارگسیخته تداوم یافت تا جایی که افزایش قیمت بنزین به فاجعهای اجتماعی، سیاسی و امنیتی مبدل شد. نوع مدیریت این بحران تبعات بسیاری داشت که هنوز تب آن فروکش نکرده انهدام هواپیمای اوکراینی پیش آمد.
گره خوردن پایان همه این اتفاقات با کرونا که از اسفند ماه ۹۸ آغاز و تا امسال تداوم یافت، همچنین تداوم مدیریت ناکارآمد در مواجهه با بحران سلامت و ازسویی دشوارتر شدن شرایط معیشتی، همگی سایهای از ناامیدی بر جامعه انداخت که امروز همه گروههای سیاسی از چالش مشارکت مردم در انتخابات پیشرو میگویند و منهای گروهی که پیروزیشان در عدم حضور مردم است، باقی گروهها به فکر چارهجویی در این زمینه هستند. حال پرسش اینجاست که حاکمیت، دولت یا حتی جریانهای سیاسی در این بازه زمانی کوتاه میتوانند چه تاثیری بر میزان مشارکت سیاسی مردم داشته باشند؟ آیا گشودن فضای سیاسی، کاهش سختگیریهای استصوابی و مسائلی از این دست که همواره به عنوان راهکار ازسوی کنشگران سیاسی اصلاحطلب برای پرشور شدن فضای انتخابات پیشنهاد میشده، همچنان کارساز است؟ یا این روزها که پس از تلاشهای چندساله برای شکلگیری برجام، هنوز سرنوشت آن مشخص نیست و بار دیگر شاهد
به محاق رفتن دیپلماسی و دشوارتر شدن فضای معیشتی هستیم، حاکمیت به محرکهای بیشتر و محکمتری برای قانع کردن مردم نیازمنداست؟ آیا شعارهای تکراری هر انتخابات، اینبار هم میتواند توجه مردم را به خود جلب کند؟
شاید پرداختن به موضوع مشارکت شهروندان در انتخابات با توجه به اتفاقات و حوادثی که به آن اشاره شد برای برخی بلاموضوع باشد ، اما شاید در خلال این اتفاقات که اولینبار نیست رخ میدهد و شاید آخرینبار هم نباشد،بتوان به راهکاری دست یافت و لابهلای گلایهها، پیشنهادها، نقدها، توصیهها و شاید انذارهای کنشگران سیاسی، راهحل و راهکاری برای افزایش امید اجتماعی پیدا شده یا بر آن تاکید شود که فارغ از بحث انتخابات به کار آید و از هر چه بیشتر شدن شکاف ملت و حاکمیت جلوگیری کند.
«اعتماد» بنا دارد در سلسله گفتوگوها یا یادداشتهایی از کنشگران سیاسی به این موضوع بپردازد که چه چیزی در آستانه سال ۱۴۰۰، توجه مردم را به امور سیاسی و تعیین سرنوشتشان جلب خواهد کرد و چه علل و عواملی میتواند شهروندان سرخورده از وضع اقتصاد و زخمخورده از همهگیری کرونا و درگیر با هزار و یک مساله سیاسی و اجتماعی و فرهنگی را قانع کند که در صف رایدهی برای انتخابات ریاستجمهوری بایستند؟
در گفتوگوهایی که امروز میخوانید غلامرضا ظریفیان، معاون وزیر علوم در دولت اصلاحات و محمدعلی باقری، مدیرکل سیاسی وزارت کشور دولت اصلاحات از این گفتهاند که چرا مردم از انتخابات سرخورده و ناامید شدهاند و حاکمیت باید برای این امید اجتماعی آسیبدیده چه کند؟
ساعت 24 از انتشار نظرات حاوی توهین و افترا و نوشته شده با حروف لاتین (فینگیلیش) معذور است.