اینزاگی چگونه اینتر میلان را قهرمان ایتالیا کرد؟

ساعت 24 - دوشنبه شب (۲۲ آوریل) هنگامی که اینتر میلان توانست برای نخستین بار با پیروزی مقابل همشهری‌اش آث میلان قهرمانی خود را در سری‌آ فوتبال ایتالیا قطعی کند، برگ تازه‌ای در تاریخ فوتبال ایتالیا ورق خورد. این بیستمین قهرمانی آن‌ها در لیگ ایتالیا و ششمین پیروزی متوالی در داربی میلان بود. مردان سیمئونه اینزاگی تیم برتر این فصل فوتبال ایتالیا بودند و سزاوار جشن قهرمانی با این پیروزی تاریخی.

به گزارش بی بی سی اینتر در ۳۳ بازی لیگ ۷۹ گل زد و فقط ۱۸ بار دروازه‌اش باز شد؛ این تیم نمایشی تقریبا ایده‌آل در این فصل داشت.آن‌ها با فاصله بهترین تیم این فصل ایتالیا بودند و در تمام فصل فقط یک بار شکست خوردند. به رغم تردیدهایی که در مورد عملکرد «نراتزوری» در آغاز راه وجود داشت، اینتر در طول بازی‌ها قوی‌تر و قوی‌تر شد. گرچه اینتر فصل گذشته به فینال لیگ قهرمانان فوتبال اروپا رسید، اما همواره این سئوال مطرح بود که با بودجه محدودش تا کجا می‌تواند به کارش در بالاترین سطح ادامه دهد. با وام کلانی که مالکان باشگاه گرفته‌ بودند و موعد بازپراختش ماه مه بود، اینتر برای ثبات مالی باید ستاره‌هایش را می‌فروخت. چهره‌های بزرگی از تیم جدا شدند از جمله: روملو لوکاکو، آندره اونانا و احتمالا بهترین بازیکن تیم، میلان اشکرینیار. مارسلو بروزوویچ و ادین ژکو، دو بازیکن کهنه‌کار با نقشی اساسی در موفقیت‌های اروپایی تیم نیز جدا شدند. وقتی اینتر خبر از جذب مارکو آرناتوویچ، الکسیس سانچز و یان شومر داد، منتقدان گفتند که عدم سرمایه‌گذاری مناسب برای این تیم گران تمام خواهد شد. با این حال اینزاگی بد به دلش راه نداد و تیم را به سوی موفقیت رهبری کرد.

با وجود فشار فوق‌العاده زیاد فصل گذشته، رسانه‌های ایتالیایی خواستار خروج اینزاگی بودند. دوازده شکست (نزدیک یک سوم بازی‌هایشان در لیگ) به معنای این بود که اینتر مانعی در راه قهرمانی ناپولی نبود. به نظر می‌رسید که اثری از تفکر برنده آنتونیو کونته، سرمربی قبلی اینتر، بجا نمانده است. فقط نتایج اینتر در لیگ قهرمانان بود که آبروی اینزاگی را خرید. اما مالک و مدیران باشگاه با صبری که به خرج دادند، نشان دادند که چقدر در کارشان خبره هستند. استیون ژانگ به مردی که استخدام کرده بود و قدرت و شیوه انتخاب بازیکنان او، اعتقاد داشت. اینزاگی در هر فصل حضور در اینتر تیم را بهتر کرد، از اشتباهات گذشته‌اش درس گرفت و تیم را به تصویری که در ذهن داشت، نزدیک‌تر کرد. فوتبالی که اینتر بازی می‌کرد، سرسخت‌ترین منتقدان اینزاگی را به وجد آورد و حتی تماشاگران بی‌طرف را هم غرق لذت کرد. او همواره با احترام سخن گفت، از خصومت با حریفان پرهیز کرد و هرگز درگیر بازی ذهنی که یوونتوس راه‌انداخته بود، نشد. در داربی نیز با احترام کامل نسبت به استفانو پیولی، سرمربی میلان و مردی که در لاتزیو جانشینش شده بود، برخورد کرد. او سال ۲۰۲۲ رقابت قهرمانی را به پیولی باخت اما امسال با پیروزی مقابلش در داربی میلان برای نخستین بار قهرمان لیگ ایتالیا شد.

از میان تازه‌واردها، تا اینجای فصل شوما بیشتر از هر دروازه‌بانی در پنج لیگ برتر اروپا دروازه‌اش را بسته نگه داشته است و بنیامین پاوارد، مارکوس تورام و داویده فراتسی از دلایل اصلی موفقیت تیم بوده‌اند. تماشاگران خیلی زود حسرت رفتن لوکاکو را فراموش کردند. پای تورام خیلی زود در پیروزی چهار بر صفر مقابل فیورنتینا به گل باز شد ویک هفته بعد باز هم در داربی میلان که با پیروزی ۱-۵ اینتر تمام شد، گلزنی کرد. این تیم از نقاط قوتش آگاه بود و به فتح جام‌ها می‌اندیشید. در فوتبال مدرن، پیروزی مستلزم سرمایه‌گذاری سنگین است، اما اینتر ثابت کرد که برنامه‌ریزی عالی کلید پیروزی است.بپه ماروتا (مدیر اجرایی اینتر)، اینزاگی و سایر مدیران باشگاه با اتخاذ رویکردی مشترک در راه ساختن تیم، نشان دادند که خرید بازیکن خوب لزوما به معنای خرید ستاره‌های گرانقیمت نیست. ماروتا که به عنوان مدیر، ۱۰ بار قهرمان سری‌آ (۸ بار با یوونتوس و ۲ بار با اینتر) شده است، می‌گوید: «توجه به جنبه انسانی ماجرا، حیاتی است. اگر بازیکنان خوبی داشته باشید که انسان‌های بزرگی نیستند، ساختن تیم سخت می‌شود. » تیم ترکیبی مناسب از بازیکنان جوان، مسن، باتجربه و پرانرژی بود که همگی با این ذهنیت و اشتیاق کار می‌کردند که به منتقدان ثابت کنند، در اشتباهند. مهم‌ترین مسئله در این میان حال و هوای رختکن بود. اینتر فضایی خانوادگی ایجاد کرده بود که در آن بازیکنان از کار کردن و گذراندن وقت با یکدیگر لذت می‌بردند.

البته که این وضعیت وقتی آسان‌تر می‌شود که شما برای تیمی که از بچگی طرفدارش هستید، بازی کنید. الساندرو باستونی، نیکولو بارلا و فدریکو دیمارکو از دوران کودکی رویای پوشیدن پیراهن سیاه و آبی اینتر میلان را در ذهن داشتند. در کنار آن‌ها هاکان چالان اوغلو، بازیکن سابق میلان، هم بود که زیر نورافکن‌های ورزشگاه جوزپه مهاتزا، طعم موفقیت را چشیده بود. او که سال ۲۰۲۲ با کنایه باشگاه سابقش روبرو شده بود، به دلیل هوش، تحرک و تدابیرش چهره‌ای ارزشمند در میانه میدان اینتر بود.

دوشنبه شب فرانچسکو آچربی (هوادار سابق دوآتشه میلان که روزگای جزو گروه بدنام فوسا دی لئونی بود) گل اول را مقابل تیم مورد علاقه‌اش زد و ثابت کرد که همان رهبر خط دفاعی است که اینتر همیشه محتاجش بوده. این مدافع وسط بارها نشان داده است که چرا اینزاگی برای جذب او آن قدر سخت جنگید. موفقیت باثبات و پیشرفت همیشگی با کاهش هزینه‌ها، مفهومی ایده‌آل‌گرایانه در فوتبال است و اینتر حالا این فانتزی را به واقعیت بدل کرده است.

تنها حسرت آن‌ها حذف از لیگ اروپا توسط اتلتیکو مادرید است؛ اینتر در آن بازی موقعیت‌های بسیار زیادی ایجاد کرد اما نتوانست پیروزی را به نام خودش ثبت کند. اینتر حالا ۲۰ بار قهرمان لیگ ایتالیا شده است، یک بار بیشتر از همشهری‌اش آث میلاندر مورد میلان، به جز دقایق کوتاه پایانی مسابقه، فقدان رهبری یک بار دیگر دلیل اصلی شکست و ناکامی در نمایشی محکم بود. این تیم عملکرد پرنوسانی داشته است اما مصاف با همشهری رقیب اغلب با ناکامی تمام شده است. برای پیولی، اینتر حریفی است که ظاهرا دیگر قادر به شکستش نیست، در حالی که هواداران ناامیدانه منتظر بازگشتش هستند.

در بازی‌های حساس مانند داربی میلان یا بازی با آ اس رم در لیگ اروپا، میلان هرگز آن شور و میل به پیروزی را که لازمه بازی‌های بزرگ است نشان نداد. این تیم رهبرانی مانند عهده زلاتان ابراهیموویچ ندارد که بتواند بازی را حول آن‌ها بچرخاند. بعضی بازیکنان آینده‌دار هستند اما برخی دیگر باید ثابت کنند که در حد و اندازه باشگاهی مانند میلان هستند یا نه. پیولی هم باید نگاهی به تصمیم‌هایش بیندازد، از جمله بیرون گذاشتن اولیویه ژیرو و استفاده از رافال لیائو، بازیکن پست بال، به عنوان شماره ۹ کاذب. سرمربی همیشه از روی فرم‌ترین بازیکنانی که داشته، استفاده نکرده است و ضمن این که قدرت انگیزه‌بخشی او به بازیکنان در بازی‌های مهم هم زیر سئوال رفته است.

پیولی باید امیدوار باشد که مدیران میلان هم مانند مدیران اینتر در ۱۲ ماه گذشته صبوری کنند و به او برای بازسازی تیم و تصویرش وقت کافی بدهند. میلان تابستان گذشته بازیکنان جدیدی گرفت، در حالی که چهره تاثیر گذاری مانند ساندرو تونالی را در کنار برخی متحدان پیولی در کادر فنی از دست داد. دو سال پیش، این تیم او بود که بلوغ لازم را برای پیروزی در بازی‌های بزرگ و بردن جام‌ها داشت و حالا این دیگر تصمیم مدیران باشگاه است که قبول کنند می‌تواند دوباره به روزهای اوجش برگردد یا نه.میلان هفته آینده در «داربی ناکام‌ها» به مصاف یونتوس می‌رود. هر دو تیم چیزهایی زیادی برای آموختن از اینتر میلان دارند: یک تیم بی‌نقص با هدایت یک استاد بی‌نقص در یک فصل بی‌نقص سری‌آ.