نگرانی افراطی‌ها از احتمال مذاکره

ساعت 24 - امنیتی‌سازی و تولید روایت‌های تهدیدانگارانه به تخصصی ویژه برای اسرائیل تبدیل گشته است»؛ این جمله‌ای از محمدجواد ظریف در کتاب اخیر او «پایاب شکیبایی» است که در صفحه 191 ذیل تعریف پروژه امنیتی‌سازی از پرونده هسته‌ای ایران، به تفصیل درباره آن بحث کرده است.

این متخصصان بین‌المللی امنیتی‌سازی در جهان، همواره نیاز به کسانی داشتند که در داخل ایران به وقت لازم‌ پاس‌های مورد نیاز را خدمت‌شان ارسال کنند. از‌جمله این موارد می‌‌توان به توییت اخیر کریمی‌قدوسی اشاره کرد؛ توییتی که ناگزیر شد برای رفع و رجوع آن، از طریق اکانت‌های سایبری «مصاف» ابتدا انکار و بعد مسئولیتش را بپذیرد و توجیه کند. اما سوال اصلی این است: چرا ناگهان از کریمی‌قدوسی تا کیهان نگران شدند؟ چرا نماینده افراطی مشهد در پازلی بازی می‌کند که حتی روزنامه ایران، ارگان رسمی دولت نیز علیه آن موضع‌گیری می‌کند؟ پاس‌های لازم به صهیونیست‌ها صهیونیست‌ها از ابتدای پرونده هسته‌ای ایران، به دنبال پاس‌هایی می‌گشتند که با دستاویزکردن آن‌ها، از ایران یک تهدید جهانی بسازند. این پاس‌ها همواره از داخل برای آن‌ها ارسال می‌شد. موارد متعددی که نمی‌توان درباره نیت ارسال‌کنندگان به صورت واضح و روشن قضاوت و داوری داشت. جواد کریمی‌قدوسی که به‌عنوان نماد مخالفت با برجام، روزگاری با تصویب طرح «اقدام راهبردی رفع تحریم‌ها» گفته بود:‌ «این طرح میخ آخر بر تابوت برجام بود»، روز دوشنبه سوم اردیبهشت از خواب برخاست و در توییتر خبر داد: «در صورت صدور اذن، تا انجام اولین آزمایش یک هفته فاصله می‌باشد». این توییت هم‌زمان بود با اظهارات «گروسی»، مدیرکل آژانس بین‌الملل انرژی اتمی که در مصاحبه با دویچه‌وله گفته بود:‌ «ایران «چند هفته و نه چند ماه» برای ساختن یک بمب اتمی فاصله دارد». تمام هدف صهیونیست‌ها در بیش از دو دهه اخیر که پرونده اتمی ایران گشوده شده، این است که به جهان اثبات کنند ایران به دنبال سلاح اتمی است. درحالی‌که در نقطه مقابل، ایران تلاش می‌کرد اثبات کند این دروغ بزرگ اسرائیلی‌هاست تا غرب را وادار به حمایت همه‌جانبه از اسرائیل کنند. صهیونیست‌ها حتی به همین بهانه به دنبال حذف برنامه موشکی ایران بوده‌اند (و هنوز هستند). آن‌ها از اصل برنامه موشکی ایران که می‌توانست اسرائیل را زیر تهدید قرار دهد، نگران بودند، اما جهان از آن‌ها نمی‌پذیرفت که برنامه موشکی ایران باید محدود شود. از همین رو تاکید می‌کردند که ایران با موشک‌های خود قصد حمله اتمی به اسرائیل را دارد. بنابراین نتیجه می‌گرفتند که نه‌فقط برنامه هسته‌ای، بلکه برنامه موشکی ایران را هم باید تحت تحریم قرار دهند. این اتفاق به یمن وجود محمود احمدی‌نژاد و نگاه افراطی او در شش سال اول ریاست‌جمهوری‌اش افتاد. در نهایت هم توانستند قطع‌نامه 1921 را در سال 90 علیه ایران از سازمان ملل دریافت کنند. این شرایط با تلاش‌های ایران در دوره برجام تغییر کرد و ایران توانست با قطع‌نامه 2231 از ذیل فصل هفتم خارج شود. اما ظاهرا پروژه برخی از داخل ‌و صهیونیست‌ها از خارج، این است که پرونده ایران را به همان وضعیت قبل بازگردانند؛ رویکردی که حتی صدای روزنامه ایران، ارگان رسمی دولت را هم درآورده است.

آش موضع‌گیری رادیکال‌ها آن‌قدر شور شده که روزنامه دولت روز چهارشنبه پنجم اردیبهشت 1403 از «خلع سلاح افراطیون» گفته و تاکید می‌کند که «ایران با نشان‌دادن حسن نیت خود برای همکاری با مدیر‌کل آژانس، زمین تعامل مقتدرانه با این نهاد را» فراهم کرده است.

در ادامه این یادداشت ضمن اشاره به اینکه «چنین تصمیمی پیداست که جریان‌های افراطی بین‌الملل را خلع سلاح خواهد کرد»، اضافه می‌کند: «این جریان از ماه‌های گذشته با تکرار ادعاهایی پیرامون کوتاه‌شدن زمان گریز هسته‌ای ایران، در تدارک یک التهاب و تنش در فضای همکاری ایران و آژانس بودند و در تبلیغات و بازی رسانه‌ای خویش، صحنه جنگی را میان دو طرف آراسته‌اند که سود و فایده سرشار برای آن‌ها به ارمغان خواهد آورد».

این درست است که روزنامه دولت نامی از نماینده جنجالی مشهد نبرده است، اما‌ مخاطب این نوشته‌ها غیر از اسرائیل و او چه کسانی می‌توانند باشند؟ سال‌ها بعد از تلاش‌های دولت حسن روحانی و جواد ظریف در ماجرای برجام، حتی اعضای دولت ابراهیم رئیسی نیز فهمیدند که باید بازی «امنیتی‌سازی» از پرونده هسته‌ای ایران را بر هم زد. اما ظاهرا همه اینها به خاطر ترس از احتمال مذاکره در آینده‌ای نزدیک است.

شرق