پزشکیان پس از یک سال

عباس عبدی در اعتماد نوشته است : در خرداد پارسال انتظار داشتم که اگر ساختار سیاسی به این نتیجه رسیده که باید رویکردش به انتخابات نتیجه‌ای رسیده باشد، آن را در انتخابات سال ۱۴۰۳ نشان بدهد. من پیش‌تر هم دو بار تاکید کرده بودم، پایان سال ۱۴۰۳ آخرین فرصت برای تغییر سیاست به سوی عبور از ناترازی است و آغاز این مسیر نیز از سیاست است و باید این اراده را در انتخابات دید.

طبعا انتظار نداشتم که حکومت به یک باره دست به تغییرات گسترده‌ای بزند، بنابراین هنگامی که اسامی نامزدهای تایید صلاحیت شده اعلام شد و نام آقای پزشکیان در آن بود این را به عنوان نشانه‌ای از آغاز این تغییر دانستم. آغازی که راه بسیار طولانی و پرفراز و نشیبی خواهد بود. از این زاویه بود که در همان روز ۲۰ خرداد دعوت ایشان را برای حضور در شورای راهبری پذیرفتم و بلافاصله حمایت خود را نیز از ایشان اعلام کردم. این حمایت متاثر از پذیرش و عقیده به چند گزاره بود.

۱ـ صلاحیت پزشکیان در بالاترین سطح سیاست تایید شده است.

۲ـ این فقط یک تایید ساده و مصلحتی یا تاکتیکی نیست، بلکه نوعی پذیرش او نیز هست. او را همان طور که بود و می‌شناختند، تایید کردند و پذیرفتند.

۳ـ شانس انتخاب شدن او را پیشاپیش می‌دانستند. حتی اگر صد درصد نبود. به شرط آمدن مردم به پای صندوق رای این شانس قطعی بود و در صورت قهر مردم مجبور می‌شدند که تن به جلیلی بدهند.

۴ـ پزشکیان ‌اگر‌چه فقط یک فرد و بدون ِعدّه و عُدّه بود ولی رویکردهای به نسبت روشنی در برخی مسائل مهم داشت و سلامت و صداقت او از جانب نیروهای سیاسی تایید می‌شد.

۵ ـ تحلیلم این بود که می‌توان مردم را برای رای دادن به آقای پزشکیان بسیج کرد.

۶ـ همچنین اطمینان داشتم که انتخابات در چارچوب محدود موجود، بی‌مساله و به دور از حاشیه‌های قبلی و آرام انجام خواهد شد. براساس این ۶ گزاره از روز اول (بعد از ظهر ۲۰ خرداد) تا پایان ۱۵ تیر در خدمت این ایده بودم که چرا باید در انتخابات شرکت کرد؟

طبعا نظر هر کسی که در این فعالیت جلب می‌شد، به پزشکیان رای می‌داد. و در دور اول موفقیت اندک بود، با این حال او اول شد ولی در دور دوم موفقیت نسبی و رضایت‌بخش بود، هر چند همچنان نیمی از افراد به پای صندوق‌ها نیامدند ولی تردیدی نبود که حدود نیمی از آنان که به پای صندوق آمدند ناشی از حضور پزشکیان و کوشش حامیان او بود و تقریبا به همین میزان هم همچنان قهر کردند (با فرض سقف ۷۵ درصدی مشارکت انتخاباتی).

اکنون حدود یک سال از آغاز آن راه گذشته است، آیا می‌توان ارزیابی منصفانه‌ای از این اتفاق داد؟ به نظر من آنچه در انتخابات سال گذشته رخ داد یک دستاورد مهم بود، حداقل از این منظر که ایران را از افتادن در سیاهچاله نیروهای تندرو نجات بخشید و این به سود همه بود، هم مردم و هم حکومت و هم جهان و البته به زیان تندروها بود. از این نظر سود یا به تعبیر دقیق‌تر عدم‌الضرر آن بسیار زیاد بود.

ولی نکته مهم این است که عدم‌الضرر برای جامعه ملموس نیست، چون اتفاق نیفتاده که بخواهند با آن مقایسه کنند. ضمن اینکه مردم حق هم دارند، دنبال منافع حاصل از این رویداد باشند.

به نظر من تاکنون و با توجه به سطح انتظارات مردم، این منافع در حدی نیست که امیدواری مردم را به آینده به شکل جهشی بیشتر کند. هنوز مردم منتظر هستند، هر‌چند ناامید نیستند. آقای پزشکیان در چند حوزه مشخص خوب عمل کرده‌ و در چند حوزه نیز همچنان توقف کرده‌اند یا نتیجه ملموسی از آن بیرون نیامده است.