جی‌جی بوفون از بازنشستگی، قرنطینه و درس‌های زندگی‌اش می‌گوید

یاد گرفتم که هیچ‌ چیز در زندگی قطعی نیست

ساعت 24-جان لوییجی بوفون به عنوان دروازه‌بان یوونتوس یکی از محبوب‌ترین بازیکنان فوتبال ایتالیا و دنیا به حساب می‌آید که در سن ۴۳ سالگی هنوز بازنشسته نشده. او هم‌اکنون در وضعیت جالبی به سر می‌برد.

مربی‌اش همبازی سابق اوست و هم‌تیمی‌ فعلی‌اش فدریکو کیه‌زا پسر یکی از نخستین همبازیان او در تیم پارما به حساب می‌آید. سوال پرتکراری که در رابطه با بوفون پرسیده می‌شود این است که او چه زمانی بازنشسته خواهد شد. نیکی باندینی خبرنگار گاردین نیز مصاحبه مفصلش با جی جی بوفون را با همین سوال آغاز می‌کند و جوابی که می‌گیرد باز هم خالی از ابهام نیست. در ادامه این مصاحبه را با هم می‌خوانیم.
اعتماد به جان لوییجی بوفون وقتی از بازنشستگی حرف می‌زند خیلی سخت است. او در سال 2017 گفت تصمیم گرفته دستکش‌هایش را بیاویزد. آن موقع او هفدهمین فصلش را با یوونتوس به عنوان بازیکن سپری می‌کرد. آن موقع اعلام بازنشستگی‌اش این ترس را در او به وجود آورده بود که زندگی‌اش بدون فوتبال چگونه خواهد بود.
یک سال بعد اما او درفرانسه بود. در حال بحث درباره یک انتقال غافلگیرکننده به پاری‌سن‌ژرمن. چه می‌شد گفت؟ این پیشنهاد از ناکجا آمده بود. فرصتی برای یک ماجراجویی دیگر.تجربه یک فرهنگ جدید، بازی با نیمار و کیلیان امباپه و نوشتن آخرین فصل جذاب.
امروز بوفون 43 ساله به یوونتوس برگشته و با صدای خنده بلند رو به دستگاه ضبط صدا در حال تست کردن محدودیت‌های بلندگوی لپ‌تاپ من است! او می‌گوید: «ببینید. در ذهن من یک علامت توقف نهایی وجود دارد. ماکسیموم تا ژوئن 2023. این آخرش است. واقعا واقعا حداکثرش تا آن موقع است. اما این امکان وجود دارد که 4 ماه دیگر هم بازی کردنم را متوقف کنم.» شاید این اتفاق بیفتد. قرارداد بوفون با یوونتوس تا تابستان سال جاری ادامه دارد اما خیلی عجیب خواهد بود که قراردادش یک سال دیگر تمدید نشود. فراتر از آن باید توجه داشت که بوفون با اصرار روی این حداکثرها می‌گوید:«من یاد گرفته‌ام که هیچ چیز در زندگی قطعی نیست.»
این حقیقتی است که اتفاقات یک سال گذشته آن را به خوبی ثابت کرده است. ایتالیا اولین کشور اروپایی بود که در بهار گذشته درگیر همه‌گیری ویروس کرونا شد. درعرض چند روز یک ملت از یک زندگی عادی به سمت قرنطینه کامل حرکت کرد.
بوفون می‌گوید:«ببین! من باید صادقانه بگویم. برای من ماه اول قرنطینه واقعا زیبا بود. در ابتدا پاندمی به من این اجازه را داد تا وقتم را بیشتر به خودم اختصاص بدهم. این چیزی است که در تمام زندگی‌ام اتفاق نیفتاده است. من در آن زمان مجبور شدم در تمام روز کنار همسر و بچه‌هایم بمانم. توانستم به سرگرمی‌های مورد علاقه‌ام مثل کتاب خواندن یا انجام بعضی کارهایم بپردازم. دوران زیبایی بود که فکر نمی‌کردم هرگز آن را به دست آورم و به همین دلیل از این فرصت نهایت استفاده را بردم و آن را دوست داشتم. بعد از آن البته هرچه زمان گذشت وضعیت سخت‌ شد. این باعث می‌شود شما بیشتر و بیشتر به آنچه دیگران می‌گذرانند، فکر کنید.»
او از نعمت‌هایی که باعث شده قرنطینه به او خوش بگذرد کاملا آگاه است و به همین دلیل با عجله این نکته را یادآوری می‌کند که وقتی در یک خانه بزرگ یا باغ زندگی می‌کنید، در مقایسه با یک آپارتمان شلوغ، ماندن در خانه شرایط متفاوتی دارد.
با این حال پول برای همه دردها درمان نیست. بوفون با صراحت تحسین‌برانگیزی در مورد مبارزه خود با افسردگی در اواسط ۲۰ سالگی حرف می‌زند. زمانی که جوایز، ثروت فوتبال و شهرت به راحتی از راه می‌رسیدند اما نمی‌توانستند آنچه را که بوفون «سیاه‌چاله روح» توصیف می‌کند، پر کنند. باز کردن چشم‌هایش به دنیاهایی خارج از دنیای خودش و شروع به بازدید غیربرنامه‌ریزی شده از یک نمایشگاه آثار هنری همان چیزی بود که به او کمک کرد، راهی برای خروج از سیاه‌چاله پیدا کند.
او می‌گوید:«من فکر می‌کنم چیزی که واقعا به شما اجازه می‌دهد خوب بمانید یک خوشبختی وجودی و درونی است. شما این احساس را درون خود دارید که برای آنچه انجام داده‌اید، آنچه انجام می‌دهید وآنچه قرار است به آن تبدیل شوید، فرد خوشبختی هستید. من وقتی کتاب می‌خوانم یا فیلم می‌بینم و از آن چیزی یاد می‌گیرم حالم بهتر است. اگر من درک جدیدی پیدا کنم، این چیزی است که باعث می‌شود احساس خوبی داشته باشم.»
بوفون ادامه می‌دهد:«من شخصی هستم که وقتی با همسر و بچه‌هایم در خانه هستم واقعا به چیز دیگری احتیاج ندارم. ما در مورد همه چیز صحبت می‌کنیم و من وقتی دارم که برای گرفتن اطلاعات تازه و تماشای کنجکاوی‌های تازه اختصاص دهم. من احساس می‌کنم آدمی هستم که به رشد خود ادامه می‌دهد. مطمئن نیستم که وضعیتم بهتر می‌شود یا بدتر. البته امیدوارم بهتر شود اما انجام این کار احساس خوبی به من می‌دهد.»
در اینجا یک سوال پیش می‌آید. اگر زندگی بوفون در خانه و کنار همسر و فرزندانش این قدر کامل است پس چرا کنار گذاشتن فوتبال برای او تبدیل به یک کار سخت شده است؟ او ۲۶ سال به صورت حرفه‌ای بازی کرده. آنقدر طولانی که زمانی همبازی انریکو کیه‌زا در تیم پارما بوده.کسی که پسرش یعنی فدریکو کیه‌زا حالا در یوونتوس بازی می‌کند و همبازی بوفون است.
ساده‌ترین پاسخ این است که بوفون معتقد است هنوز چیزی برای ارایه دارد. او چندان علاقه‌ای به فوتبال امریکایی ندارد اما به گوشش خورده است که تام بردی در سن ۴۳ سالگی همین چند هفته پیش موفق شد هفتمین سوپربول خود را به دست آورد.
بوفون می‌گوید:«دیگران می‌گویند وقتی به سن من می‌رسی این افت یکباره اتفاق می‌افتد. یعنی لحظه پیش نیست و الان هست. من این را باور ندارم. آنچه که احس می‌کنم را احساس می‌کنم و این احساساتی که درون خودم دارم، باعث نمی‌شود فکر کنم سقوط ناگهانی اتفاق می‌افتد. من چنین کسی هستم که خیلی شدید به سرنوشت اعتقاد دارم. وقتی یوونتوس به من فرصت بازگشت داد با خودم فکر کردم یا مریم مقدس! شما هرگز نمی‌دانید اما شاید یک دلیل برای این وجود داشته باشد. شاید برگشتن من به آنجا معنای خاصی بدهد. آخرین داستان عالی برای نوشتن. بنابراین باید صادقانه بگویم بخشی از این نیز برمی‌گردد به یک مساله نفسانی که در تمام ما وجود دارد.»
آخرین هدف بوفون در فوتبال و چیزی که بوفون از همان نخستین دیدارمان در رسیدن به آن ثابت قدم بوده است، بازی در یک جام جهانی باشگاه‌هایی ا ست. ورود به آن تورنمنت برای تیم‌های اروپایی نیاز به قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا دارد. یکی از مهم‌ترین جام‌های نقره‌ای که بوفون دستش از رسیدن به آن کوتاه مانده است.
این سفری است که بیش از هر مقصد او را به وجد می‌آورد. بوفون قبلا اعتراف کرده که پس از دستیابی به موفقیت‌های خاص به نوعی از لحاظ احساسی با آنها قطع ارتباط می‌کند. او از دیدن چگونگی قهرمانی ایتالیا در جام جهانی خوشحال بود؛ موفقیتی که مردم کشور را به هم نزدیک کرد اما بالاترین امتیاز خود را مربوط به بازی در فینال مقابل فرانسه می‌داند. جایی که او لحظاتی پرتنش و حساس را با هم‌تیمی‌هایش که یک عمر همراه با هم برای رسیدن به آن نقطه تلاش کرده بودند به اشتراک گذاشت.
در میان آنها آندره‌آ پیرلو که اکنون سرمربی او در یوونتوس است هم دیده می‌شد. آنها از دوره زیر ۱۵ سال نماینده کشورشان در تیم ملی بودند. بوفون می‌گوید:«دوستی من و پیرلو بسیار طولانی است. در عمل من، او و جنارو گتوزو از سال ۱۹۹۳ یکدیگر را می‌شناسیم. وقتی شما این شانس را دارید که یک سفر مشترک همانند مسیر رسیدن به قهرمانی جام جهانی را با دوستان‌تان طی کنید، روابط عمیق‌تر و محکم‌تر می‌شود. این مربوط به دوستی ما نمی‌شود. نمی‌خواهم دوستی را با قهرمانی در جام جهانی مورد قضاوت قرار دهم. اما این یک پیوند بین ما برقرار کرد. این یک درک مشترک به ما داد که هرگز قابل شکستن نیست.»
وقتی پیرلو بعدا به عنوان بازیکن به یوونتوس پیوست، بوفون به یاد آورد که او را در حال تمرین می‌دید و با خودش فکر می‌کرد:«خدا وجود دارد.» وقتی تابستان امسال پیرلو به عنوان سرمربی یوونتوس معرفی شد، واکنش بوفون متفاوت بود. بوفون در یک توییت نوشت: «پس من از این به بعد باید شما را آقا صدا بزنم!؟» در توییت بوفون او از کلمه ایتالیایی «رییس» استفاده کرده بود.
«البته!» او در پاسخ به این سوال که آیا شما با عنوانی جدید دوست قدیمی خود را صدا می‌زنید،پاسخ می‌دهد:«این اولین کاری بود که انجام دادم. او همیشه آقا خواهد بود. این مساله در مورد نقش‌ها، احترام و هوش است. تا وقتی که ما اینجا هستیم او یک نقش دارد و من یک نقش دیگر. وقتی این مکان را ترک می‌کنیم یا با هم بیرون می‌رویم من همان جیجی می‌شوم و او آندره‌آ.»
او می‌گوید رابطه بین سرمربی و بازیکن آسان است. به دلیل سابقه دوستی بین آنها اعتماد مشترک به اهداف یکدیگر وجود دارد. پیرلو در زندگی‌نامه خود در مورد خط نگاه بوفون هنگام زدن ضربات پنالتی در فینال جام جهانی نوشت:«دانستن این (هدف مشترک) باعث می‌شد او بر اضطرابش غلبه کند.»
بوفون با فکر به آن لبخند می‌زند. شاید به یاد نسخه جوان‌تر خود بیفتد که هرگز احساس خونسردی نمی‌کرد و از لحاظ درونی آن چیزی نبود که نمایش‌هایش به عنوان یک دروازه‌بان به مردم ارایه می‌داد. از او می‌پرسم آیا چیزی وجود دارد که دوست داشته باشد از جانب یک آدم حرفه‌ای به خودِ چند سال قبلش بگوید؟ او پس از مکث پاسخ می‌دهد:«بگذارید بگویم بله! برخی توصیه‌ها وجود دارد که می‌توانم به خودم بگویم. من به یاد می‌آورم که چگونه بودم و می‌دانم که اکنون چگونه هستم. من باید تجربیات خودم را داشته باشم. من باید به هم می‌ریختم. اگر شخصی هرگز به هم ریخته نشود و هرگز هزینه آن را نپردازد به نظر من واقعا هرگز به درک عمیقی نمی‌رسد.»
او ادامه می‌دهد:«مهم این است که در زندگی اشتباه کنید و حتی مهم‌تر از آن این است که هزینه اشتباهات خود را پرداخت کنید. اگر شما این را به عنوان یک وظیفه نپردازید تا همیشه مدیون آن خواهید بود. احساس شرمساری بخشی از فرآیند رشد است. این باعث می‌شود شما احساس بدی داشته باشید. باعث تامل می‌شود. این باعث می‌شود شما به جزییات یک موقعیت نگاه کنید.»
با افزایش سن بسیاری از اشتباهات راحت‌تر قابل مشاهده است. هرچند هضم تصمیمات اشتباه در زمین فوتبال دشوارتر از همیشه می‌شود. بوفون می‌گوید:«وقتی در یک بازی به هم می‌ریزم، صادقانه بگویم احساس خیلی ناخوشایندی پیدا می‌کنم.کاملا پریشان می‌شوم چراکه عادت کرده‌ام همیشه حداکثر انتظار را از خودم داشته باشم. بنابراین اگر نتوانم کارها را پرفکت انجام دهم این شرمساری بزرگ را احساس خواهم کرد.»
این فصل چنین احساسی کمتر اتفاق افتاده است. علت این امر این است که بوفون کمتر از گذشته بازی می‌کند و دروازه‌بان اصلی یوونتوس وویچک شزنی لهستانی است. دروازه‌بانی که وقتی بوفون 3 سال پیش به پاریس رفت به خدمت گرفته شد. با این حال بازی‌های زیادی برای بوفون وجود دارد و بوفون عملکرد قابل توجهی در بازی‌های کلیدی ارایه داده است. از جمله نیمه‌نهایی کوپا ایتالیا مقابل اینتر که منجر به صعود یوونتوس به فینال شد همچنین مرحله گروهی لیگ قهرمانان و برد سه هیچ مقابل بارسلونا در نیوکمپ. این برد باعث شد آنها به عنوان تیم نخست راهی دور بعد لیگ قهرمانان شوند.
بوفون در سن ۴۳ سالگی در تیمی بازی می‌کند که با وجود نتایج پرفراز و نشیب هنوز از رقابت برای کسب عنوان قهرمانی این فصل کنار نرفته است. تیمی که توسط یکی از قدیمی‌ترین دوستان او اداره می‌شود و در خط حمله‌اش کریستیانو رونالدو به عنوان یکی از بزرگ‌ترین استعدادهای همه دوران‌ها بازی می‌کند. بوفون در این رابطه می‌گوید:«حقیقتا هرگز تصور نمی‌کردم این همه سال بازی کنم. اما فکر می‌کنم اینها داستان‌های زیبایی هستند.»
منبع: گاردین

امروز بوفون 43 ساله به یوونتوس برگشته است و با صدای خنده بلند دستگاه ضبط صدا در حال تست کردن محدودیت‌های بلندگوی لپ‌تاپ من است! او می‌گوید:«ببینید. در ذهن من یک علامت توقف نهایی وجود دارد. ماکسیموم تا ژوئن 2023 این آخرش است. واقعا واقعا حداکثرش تا آن موقع است. اما این امکان وجود دارد که 4 ماه دیگر هم بازی کردنم را متوقف کنم.» شاید این اتفاق بیفتد. قرارداد بوفون با یوونتوس تا تابستان سال جاری ادامه دارد اما خیلی عجیب خواهد بود که قراردادش یک سال دیگر تمدید نشود. فراتر از آن باید توجه داشت که بوفون با اصرار روی این حداکثرها می‌گوید:«من یاد گرفته‌ام که هیچ چیز در زندگی قطعی نیست.» این حقیقتی است که اتفاقات یک سال گذشته آن را به خوبی ثابت کرده است. ایتالیا اولین کشور اروپایی بود که در بهار گذشته درگیر همه‌گیری ویروس کرونا شد.
وقتی پیرلو بعدا به عنوان بازیکن به یوونتوس پیوست، بوفون به یاد آورد که او را در حال تمرین می‌دید و با خودش فکر می‌کرد: خدا وجود دارد.» وقتی تابستان امسال پیرلو به عنوان سرمربی یوونتوس معرفی شد، واکنش بوفون متفاوت بود. بوفون در یک توییت نوشت: «پس من از این به بعد باید شما را آقا صدا بزنم!؟» در توییت بوفون او از کلمه ایتالیایی «رییس» استفاده کرده بود. «البته!» او در پاسخ به این سوال آیا شما با عنوانی جدید دوست قدیمی خود را صدا می‌زنید، پاسخ می‌دهد:«این اولین کاری بود که انجام دادم. او همیشه آقا خواهد بود. این مساله در مورد نقش‌هاست، احترام و هوش است. تا وقتی که ما اینجا هستیم او یک نقش دارد و من یک نقش دیگر. وقتی این مکان را ترک می‌کنیم یا با هم بیرون می‌رویم من همان جی‌جی می‌شوم و او آندره‌آ.»