بورژوازی صنعتی و انتخابات چهاردهم
ساعت 24 - شمار قابل اعتنایی از بورژواهای ایرانی برخلاف اینکه در عمل و در برابر دیدگان دیگران کوشش می‌کنند خود را غیرسیاسی نشان دهند و تا بحث به سیاست می‌کشد جا خالی می‌دهند در عمل و در پنهان رفتارهای سیاسی زیرکانه‌ای دارند. این بورژواها بیشتر از چیزی که شهروندان ایرانی و نیز سیاستمداران ایرانی گمان می‌کنند، سیاست‌ورزی پنهان دارند و نیز در این‌باره می‌خوانند و گفت‌وگو می‌کنند.
برخی باور دارند صنعتگران ایرانی شهروندانی هستند که تفاوت خوش‌بینی و خوش‌خیالی را نمی‌دانند. در حالی که آن‌ها شهروندان پیچیده‌ای هستند که در این سرزمین و با وجودی که نهاد دولت سده‌هاست با آن‌ها رفتاری از سر سرکوب دارد اما ثروت می‌اندوزند. این بورژواها که در دهه 1358 تا 1368 از سوی انقلابیون ایرانی و رژیم نوپا به محاق رفتند، پس از آن و با پایان یافتن جنگ خود را بازیافتند و بازسازی را در دستور کار قرار دادند. آن‌ها که در دهه 1358 تا 1368 هرگز درباره امور سیاسی حرف نمی‌زدند حالا اما به جایی رسیده‌اند که به سیاستمداران توصیه می‌کنند برای دولت بعدی کدام راه را بروند. برای اینکه با داستان و رفتار این گروه بیشتر آشنا شویم لازم است دومقوله خوش‌بینی و خوش‌خیالی را بازکاوی کنیم. خوش‌خیال و خوش‌بین رویکرد و نگاه خوش‌بینانه، رفتار و روش کارآمد و پیش‌برنده در برخورد با تلخی‌ها و سختی‌هاست و در برابر رویکرد و نگاه بدبینانه قرار می‌گیرد. برخی افراد به‌ویژه بعضی مسوولان اجرایی به عمد یا از سر اشتباه، رویکرد خوش‌بینانه را با رویکرد تقلیل‌گرایانه و ساده‌انگارانه یکسان تلقی کرده و آن را در برابر بدبینی قرار می‌دهند. در حالی که افراد خوش‌بینی، واقعیت را با دقت تمام نگاه کرده و آن را انکار نمی‌کنند. ساده‌انگاران و تقلیل‌گرایان، چشمان خود را روی تلخی‌ها و واقعیت‌های دشوار می‌بندند. روش خوش‌بین‌ها این است که از همه نیروها برای باز کردن گره‌ها و حل مشکلات استفاده می‌کنند، ساده‌انگاران و تقلیل‌گرایان، به امید اینکه مشکلات خود به خود حل می‌شوند، رویکردی تاخیرگرا اتخاذ می‌کنند. این تفاوت‌ها میان افراد خوش‌بین با کسانی که مشکلات را ساده فرض می‌کنند، در این روزها که اقتصاد ایران با دردسرهای بزرگ و رکود نسبی در بخش حقیقی از جمله صنعت روبه‌رو شده است و با سردرگمی دست‌وپنجه نرم می‌کند، آشکارتر خواهد شد. خوش‌بین‌ها در گروه بورژوازی صنعتی می‌گویند مسوولان اجرایی ایران باید واقعیت‌ها را درک کرده و ساده‌انگارانه با مسائل برخورد نکنند. در امید دادن به شهروندان نباید افراط شود و دست روی دست گذاشت تا تنگناها برطرف و گره‌ها گشوده شوند. رکود صنعتی در ایران را نیز که یک واقعیت تلخ است و پیامدهای آن بر کسب‌وکار و شغل و معیشت شهروندان فشار می‌آورد، باید پذیرفت و راهی برای برون‌رفت از آن پیدا کرد.
ایجاد انگیزه و اشتیاق برای سرمایه‌گذاری در برخی فعالیت‌ها مثل صنعت که موتور محرکه اقتصادی است، می‌تواند یک راه‌حل باشد که نباید آن را نادیده گرفت. ایجاد شرایط مناسب برای جذب سرمایه‌های مازاد بین‌المللی بابت ورود به صنعت ایران نیز یک راه‌حل برای کاهش رکود به حساب می‌آید که نیازمند تدبیر و دوراندیشی است. اجرای درست سیاستهای کلی اصل ۴۴ در سطح وسیع و با دورنمای بین‌المللی نیز می‌تواند راه‌حل مناسبی برای به حرکت در آوردن فعالیت‌های اقتصادی در ایران باشد که نیازمند عبور از دگم‌اندیشی در این عرصه است. خوش‌بینان می‌گویند استفاده از راه‌حل‌های کارشناسانه که محتاج سعه‌صدر و اجتناب از رویکردهای سیاسی- جناحی است نیز باید در دستور کار قرار گیرد. این راه‌حل‌ها البته زمانی مفید و کارساز خواهد شد که مسوولان اجرایی، به جای ترویج سادهانگاری و رویکرد تقلیل‌گرایانه، هوشیار و بیدار باشند و شهروندان را از غفلت و ناآگاهی در برابر واقعیت‌ها دور نگه دارند.
خوش‌بین بودن با خوش‌خیال بودن تفاوت دارد و این دو را نباید یکسان پنداشت و ترویج کرد. این در روزهای تازه سپری‌شده می‌تواند بر انتخابات پیش‌رو موثر باشد اگر برخی خوش‌خیالی‌ها را کنار بگذارد. از سوی دیگر کاندیداها نیز باید سادهانگاری و خوش‌خیالی را نسبت به رفتارهای پیچیده بورژوازی صنعتی کنار بگذارد.
ساعت 24 از انتشار نظرات حاوی توهین و افترا و نوشته شده با حروف لاتین (فینگیلیش) معذور است.