آنها که نردبان سیاسیون می شوند
ساعت 24 - اکثریت قریب به اتفاق مردم، بر این باورند که قاطعیت با رفتار خشک و خشونت‌آمیز مترادف است. حال آن‌که جدیت یعنی دفاع از حقوق و امتیازات حقه خویش است و اطمینان از بازیچه‌نشدن توسط دیگران. شما می‌توانید بدون این‌که فردی منفی یا دردسرساز و جنجال‌آفرین باشید، به ابزار قاطعیت مجهز شوید و از حقوق و مزایای خود حراست کنید.
کوته سخن آن‌که، تنها در پرتوی قاطعیت و جدیت می‌توان از سوءاستفاده‌شدن خلاصی یافت. افرادی که بر زندگی خود تسلط آگاهانه دارند، اهداف خود را به‌رغم دشوار و غیرعملی بودنش، تحقق می‌بخشند و بدون توجه به هرگونه تهدید و ارعاب در موضع خود پافشاری کرده و کم‌ترین ضعفی از خود نشان نمی‌دهند. چه بسا این افراد شجاع و با شهامت نباشد، اما هرگز حاضر نیستند از موضع به حق خود سر سوزنی پس‌نشینی اختیار کنند. به هر حال، شما با سستی و تزلزل، زمینه را برای سلطه‌پذیری خویش فراهم‌کرده و به دیگران می‌آموزید که شما را بازیچه و آلت دست کنند.
در گذر تاریخ، رفتار مردمان و بیگانگان با اصحاب سیاست و قدرت ایرانی، انعکاسی از رفتار و شخصیت خود آنان بوده است. بعضی از این به‌اصطلاح تدبیرگران منزل، که تدبیر منزل شخصی خود را نیز، نمی‌دانسته و نمی‌توانسته‌اند، پنداری، آفریده شده‌اند برای سوءاستفاده‌های این و آن. اینان، عمدتا به‌علت ناهشیاری و ناهش‌داری و فقدان اقتدار، ابزاری بوده‌اند رای تحقق امراض و اغراض دیگران، نردبانی بوده/هستند برای بالارفتن دیگران، مسیری هستند برای عبور دیگران، واسطه‌ای بوده/هستند برای قدرت و ثروت دیگران، زبانی هستند برای سخن‌گقتنِ دیگران، بدنی بوده/هستند برای حمل دیگران، پایی بوده/هستند برای رفتن دیگران، دفتری بوده/هستند برای نوشتن دیگران، لوحی بوده/هستند برای نقاشی دیگران.
خلاصه، تا اینان هستند، آن دیگران نه غم نان دارند و نه نام، نه غم جا دارند و نه جاه، نه غم مال دارند و نه حال، نه غم امروز دارند و نه فردا. این عده، اساسا از سواری‌دادن به دیگران لذت می‌برند، و از آویزان‌شدن دیگران به‌نام و شخصیت و منزلت و ارتباطاشان، ورز می‌آیند. به بیان دیگر، این عده، سوءاستفادهکردن از خود را طلب می‌کنند، و چون سوءاستفاده می‌شوند، هستند.
بعضی دیگر، کسانی هستند که نیک می‌دانند که چگونه از سوءاستفادهکردن از خود سوءاستفاده کنند. اینان که خود آخر سوءاستفاده‌کنندگان سیاسی هستند، بر این شعارند که «اگر می‌خواهی از دیگران سوءاستفاده کنی، اجازه سوءاستفاده دیگران از خود را بده.» این گروه، به‌اصطلاح با دانه‌پاشیدن و دارای ارتباطات و دسترسی نشان‌دادن خود، تلاش می‌کنند دیگران را به‌طرف خود جذب و هر روز فربه‌تر از دیروز بنمایانند، و در یک حرکت زیرکانه، از سوءاستفاده‌کنندگان خود، سوءاستفاده کنند.
سه دیگر، بازی‌گران سیاسی‌ای هستند که می‌دانند در هر شرایط باید به چه کسانی اجازه سوءاستفاده از خویش را داد، و در همان حال، چه کسانی را مورد سوءاستفاده قرار داد.
عرصه سیاست امروز ما، صحنه بازی‌گری این هرسه گروه است. بی‌تردید، در میان این کسان، کسانی نیز بوده/هستند که در پرتو قاطعیت و جدیت توانسته‌اند از سوءاستفاده‌شدن و سوءاستفادهکردن، خلاصی یابند. افرادی که بر خود و دیگران تسلط آگاهانه دارند، اهداف خود را به‌رغم دشوار و غیرعملی بودنش، تحقق می‌بخشند، و بدون توجه به هرگونه تهدید و ارعاب، در مواضع خود پافشاری‌کرده و کم‌ترین ضعف و انفعال را از خود به نمایش می‌گذارند.
اما دولت اینان، همواره دولت مستعجل است، و آن دولت وام‌اش بیش که استعداد و امکان سوءاستفادهکنندگی/شوندگی‌اش بیش‌تر. البته، این کنش سوءاستفادهکنندگی/شوندگی، همواره با آرایه زبانی و بیانی دیگری هم‌چون: مصلحت، منفعت، سیاست، عقلانیت، مصونیت، امنیت، فضیلت و وحدانیت، به نمایش گذارده شده است، اما با اندکی تامل در بافت و تافت قدرت و سیاست در ایران، نمی‌توان دلالت‌های مفهومی-معنایی تمامی این واژگان را جز به اقتضای منطق روابط نامتقارن نیروها (بازی قدرت-منفعت) در یک شرایط خاص، درک کرد.
به بیان دیگر، این مفاهیم نبوده‌اند که به کنش سیاسی معنا می‌داده‌اند، بلکه این کنش سیاسی بوده است که دلالت معنایی خاصی را از مفاهیم طلب می‌کرده است.
اکنون که در آستانه جشن تولد یک‌سالگی دولت وفاق هستیم، تنها در صورتی می‌توان تصویری تحلیلی و یا سنجشی انتقادی منصفانه از دولت ارائه کرد که تلاش کنیم میزان دوری و نزدیکی آن با شقوق چهارگانه فوق از سیاستِ سوءاستفاده را مشخص نماییم، و بنمایانیم که آیا اساسا تولد چنین دولتی مبتنی بر سوء‌استفاده‌ای خاص در شرایط خاص بوده است یا خیر؟
آیا تداوم چنین دولتی مبتنی بر اراده معطوف به سوء‌استفاده‌ای دیگر هست یا نیست؟ آیا حمایت جریان اصلی راست از چنین دولتی ریشه در لذت یا ژوئیسانس (کیف) سوءاستفادهکنندگی راست از چپ دارد یا خیر؟ و بالاخره، آیا دولت کنونی به میزانی که مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرد، استعداد و امکان استفاده از افکار عمومی و شرایط برآمده از یگانگی نسبی حاکمیت و حکومت و اقطاب قدرت را در عرصه داخلی و خارجی دارد یا خیر؟
نمی‌دانم پاسخ این پرسش‌ها کدام می‌توانند باشند، اما می‌دانم این دولت نیز، از قاعده سوءاستفادهکنندگی / شوندگی مستثنی نیست. پس، مهم، در ارزیابی این دولت، سطح و عمق سوءاستفاده دیگران از آن، و آن از دیگران، است. بی‌تردید، فرق است میان آن دولتی که هم‌چون هرزه و پتیاره‌‌ای، همواره در طلب سیاست سوءاستفاده‌شوندگی/کنندگی است، و لذا همواره باردار و وام‌دار چنین سیاستی است، و آن دولت که اگرچه گریز و گزیری از سوء‌استفاده‌شدگی ندارد، اما تمایلی هم به سوءاستفادهکنندگی (به‌ویژه از مردمان) ندارد.
دولت کنونی، شاید به نوع دوم نزدیک‌تر باشد، اما باید هوشیار باشد که آن دیگرانی که در سوءاستفاده از آن، حیات و منفعت خویش را استمرار می‌بخشند، در هیچ شرایطی، مجال نغمه به ساز ناجور (متفاوت از نغمه چنگ و چگور منفعت و قدرت خویش) نمی‌دهند. از این‌رو، در نزد آنان، دولت کنونی نیز، تا زمانی که از قابلیت و امکان سوءاستفادهکنندگی برخوردار است، شایسته حمایت آنان است، در غیر این‌صورت، دیگی که برای آنان نمی‌جوشه…. لطفا اجازه ندهید به نام وفاق از دولت مستقر بیش از این سوءاستفاده شود. محمدرضا تاجیک انصاف نیوز
ساعت 24 از انتشار نظرات حاوی توهین و افترا و نوشته شده با حروف لاتین (فینگیلیش) معذور است.