رحمانی فضلی و نیلی

زخمهای سر بازکرده اقتصاد ایران یادگار دوران جنگ سرد است

ساعت 24-حرف این دو مقام برجسته با ادبیات گوناگون اما یک نتیجه گیری دارد: آنچه به نام نظام اقتصادی در ایران عمل کند و شرایط را به بدترین وضعیت در کسب و کار شهروندان رسانده است یادگار اندیشه های برجای مانده از روزها و سالهای عجیب جنگ سرد میان دنیای آزاد و اردوگاه کمونیستی – سوسیالیستی پس از جنگ دوم جهانی است.

div style="text-align:justify">عبدالرضا رحمانی فضلی یک کادر سیاسی تراز نخست نظام جمهوری اسلامی به حساب می آید که پله پله درسپهرسیاست ایران بالاآمده است و حالا دردولت نیمه اصلاحات نیمه اعتدال روحانی پنجمین سال ریاست بر سیاسی ترین وزارتخانه ایران را دردست دارد.
از سوی دیگر مسعود نیلی نیز یک کادر برجسته در برنامه ریزی و تحلیل اقتصاد ایران است که او نیز آرام آرام خود را بالاکشیده و اکنون برای سال پنجم در لباس مشاور ارشد اقتصادی رئیس جمهور روحانی در کابینه حضور دارد. این دو مقام و این دوکادر برجسته دولت دوازدهم به فاصله یک روز در دونشست متفاوت حاضرشدند و دیدگاه خود را درباره درهم پیچیده شدن دوعنصر سیاست و اقتصاد و ناسازگاری این دو مقوله از زاویه های گوناگون سخن گفتند.

حرف این دو مقام برجسته با ادبیات گوناگون اما یک نتیجه گیری دارد: آنچه به نام نظام اقتصادی در ایران عمل کند و شرایط را به بدترین وضعیت در کسب و کار شهروندان رسانده است یادگار اندیشه های برجای مانده از روزها و سالهای عجیب جنگ سرد میان دنیای آزاد و اردوگاه کمونیستی – سوسیالیستی پس از جنگ دوم جهانی است. رحمانی فضلی در جمع بازرگانان بخش خصوصی تصریح کرد : اقتصاد ایران با نظام برنامه ریزی برجای مانده از دوران جنگ جهانی دوم مدیریت می شود. این نوع برنامه ریزی که اختیار همه امور را به دولت و نهادهای قدرت می دهد در دل خویش نظام بودجه بندی را پرورانده که هردو نظام در این دنیای بزرگ نابودشده اند و فقط ایران است که با وصله چینه کردن نظام برنامه ریزی و نظام بودجه ریزی آن را زنده نگه داشته است. از سوی دیگر مسعود نیلی استراتژیست اقتصادایران با تاکید یادآوری می کند که زخم های اقتصاد ایران دهان بازکرده اند و دیگر مرهم پذیر نیستند و باید درمان شوند تا زندگی ایران درآینده با بدترین روزها و بن بست احتمالی اقتصاد مواجه نشود. واقعیت این است که این دونفر که هرکدام نماینده اندیشه هایی ویژه از سیاست و اقتصاد در ایران به حساب می آیند و از دو زاویه گوناگون به چگونگی نگهداشت ایران از بیماری های غیر قابل درمان نگاه می کنند با صریح ترین عبارات به تهدیدهایی که ازسوی نهادها و اندیشه های فرسوده اقتصادی کسب و کار ایرانیان را به خطر انداخته است سخن
می گویند. مساله این است که روی سخن این دوعضوبرجسته دولت کدام نهادهای قدرت در جامعه هستندو گام نخست برای نجات دادن این بیماررو به مرگ را از کدام نقطه و چگونه باید برداشت؟ بودجه 1397 را می توان اوج درماندگی یک سرزمین برای اداره کردن اقتصاد و کسب و کار شهروندان دانست. دولت با زبان بی زبانی می گوید دیگر نمی تواند با در آمد 50 میلیارددلار درآمد نفت در سال به همه اقشار و صنوف و گروه های اجتماعی یارانه آشکار و پیدا دهد . این رفتار بودجه ایران نشان دهنده ژرفای درهو ریختگی در اندیشه و عمل است که سهم همان نهادها و رفتارهای جنگ سرد را می توان از جای جای آن دید.