انتقال آب به تهران به قیمت آسفالت شدن اطراف

عباس کشاورز از آگاهان کشاورزی و آب به ایلنا گفت : آب را از هر آنچه در اطراف موجود بود به تهران رساندیم و شهر را فارغ از ظرفیت اکولوژی توسعه دادیم و بدون هیچ برنامه‌ای مناطق مسکونی و گاها صنعت را گسترش دادیم. در صورتی که علی‌القاعده باید آمایش آبی را رعایت می‌کردیم، شورای عالی شهرسازی هم همچنان اجازه توسعه شهری می‌دهد.
کشاورز تاکید کرد: مسئله آب را حاد نکنیم و مردم را مقصر ندانیم، طبق برآورد علم هیدرولوژی میزان بارندگی از ابتدای بهار قابل رصد است چرا از اسفند و فروردین تدبیر و مدیریت نشد و اکنون به بحران رسیدیم؟ این یک اشتباه استراتژیک سیاستگذاری و مدیریت آب است، ما از ابتدا باید مردم را همراه کنیم نه زمانی که بن‌بست خوردیم در صدد برآئیم مردم را وارد بازی کنیم.

چاه‌ها، هوشمندسازی و فرار آب دست مردم نیست

وی بیان داشت: طبق همه فرمول‌های جهانی ۷۰ درصد آبی که وارد منازل می‌شود بصورت پساب در می‌آید و این موضوعی است که باید به صورت زیربنایی برای آن راه حل پیدا کرد. چاه‌ها، هوشمندسازی و فرار آب دست مردم نیست مجموع سیاست‌هایی برای عبور از این شرایط لازم است نه اینکه با جریمه بازدارندگی ایجاد کنیم.

درست است که مردم باید صاحب خانه باشند اما چرا باید این میزان جمعیت را به سمت تهران گسیل می‌دادیم تا امروز آب نداشته باشیم؟ تمام اقدامات از ابتدای گسترش تهران تا امروز و آینده در حوزه تامین آب این بوده که دنبال انتقال آب بوده‌ایم مثلا آب طالقان را که درواقع از شبکه سفیدرود بوده طی دو مرحله به تهران منتقل کردیم بنابراین درواقع تهران اطراف خود را تبدیل به کویر، آسفالت و ساختمان کرد.

جایی که آب نیست نباید دست و دلبازی کرد

معاون پژوهشی مرکز ملی مطالعات آب اتاق بازرگانی ایران گفت: با یک اشتباه بزرگ به برنامه توسعه ملی توجه نکردیم و تهران را توسعه دادیم اما برای تکنولوژی مصرف کاری نکردیم و اکنون آب گرانبهای سدها را که قابل جبران نیستند در منازل تبدیل به فاضلاب می‌کنیم حال آنکه باید از ابتدا تدبیر می‌شد بخشی از آب با کیفیت صرف شرب که حداکثر نیاز ۲۵ تا ۳۰ لیتر است و بقیه تقاضاهای شهری مثل صنعت، فضای سبز و بهداشت با آب غیرشرب تامین شود یعنی پساب را درست وارد چرخه تامین نیاز آبی کنیم چراکه جایی که آب نیست نباید به این میزان دست و دلبازی کرد.

از مردم انتطار داریم برای خوردن آب هم صرفه‌جویی کنند

وی بیان کرد: مشکل دیگر اینکه ما هیچگاه در ۵۰ سال گذشته به این فکر نیفتادیم که تکنولوژی کولر آبی را تغییر دهیم بعبارت دیگر به همان اندازه که به فکر چاره برای جلوگیری از تبخیر آب از آبیاری فضای سبز شهری نبودیم و آب شرب گرانبها را صرف آبیاری چمن پرآب‌بر کردیم برای مصرف بالای کولرها هم بعنوان بزرگترین مصرف‌کننده آب شهری چاره‌ای نیندیشیدیم.

بر اینها با ایجاد انحصار راه را برای ورود تجهیزات کاهنده مصرف آب نیز باز نکردیم و فقط گله می‌کنیم که مردم آب را زیاد مصرف می‌کنند، در همه جای دنیا مثلا همه می‌دانند چمن بدرد مناطق خشک مانند منطقه ابرخشک تهران نمی‌خورد، اشتباهات بزرگی می‌کنیم و فقط از مردم انتطار داریم برای خوردن آب هم صرفه‌جویی کنند. مجموعه این بی‌تدبیری‌ها ما را به صفر و صد رسانده، در هر حال امروز هرچند مساعدت مردم لازم است اما خودمان هم باید اقدامات بلندمدت را آغاز کنیم.