کد خبر
377542
لحن نامناسب اسپوتنیک نسبت به ایران و رفتار حیدر العبادی
دیواری کوتاه تر از ایران پیدا نمی کنند
ساعت24-خبرگزاری اسپوتنیک که از سوی دوخبرگزاری دولتی بین المللی «ریا نووستی» و رادیو «صدای روسیه» پیشینیانی می شود در حقیقت به نوعی جایگزین دوخبرگزاری دولتی روسیه شده است.
بنابراین می توان دیدگاههای مطرح شده از سوی اسپوتنیک را دیدگاه مقامهای دولتی روسیه به حساب آورد. با این حساب و با توجه به تفسیر ارایه شده درباره رفتار حیدر عبادی نخست وزیر عراق نسبت به تحریم ایران می توان در بهترین حالت این تفسیر را نشانه خشم مقامهای دولتی روسیه از برخورد ایران باعراق دانست و در یک نگاه بدبینانه این تفسیر را تخفیف ایران تلقی کرد. با این توضیح ،تفسیر اسپوتنیک را می خوانید:
حیدر العبادی نخست وزیر عراق روز گذشته اظهار داشت تحریم های آمریکا بر علیه ایران را محکوم می کند اما ناچار است برای حفظ منافع عراق از آنها تبعیت کند. آنهایی که به شرایط داخلی عراق واقف هستند می دانند عبادی این حرف ها را به این دلیل زده که فعلا از موقعیت لغزانی در عراق برخوردار است و مجبور است هر طور شده نظر اکثریت پارلمان جدید را جلب کند تا مجددا به پست نخست وزیری برسد و برای اینکه به چنین هدفی برسد با صحبت های دو پهلو تلاش می کند نظر همه جناح ها را کسب کند.با توجه به مراودات اقتصادی بین ایران وعراق، عراق یکی از شرکای بسیار مهم تجاری ایران به حساب می آید وعلاوه بر صادرات کالا ایرانی های زیادی برای زیارت عتبات عالیات به عراق سفر می کنند.علیرغم درآمد بسیار بالای عراق از بابت فروش نفت که حتی به مراتب از در آمد ایران از بابت فروش نفت در سالهای اخیر بیشتر بوده اما شرایط معیشتی مردم عراق، به دلیل رانت و اختلاس و دزدی مسئولین و سوء مدیریت، بسیار بحرانی است. برخی باور دارند اصلی ترین دلیل رسیدن شرایط مردم در عراق به وضع موجود سیطره آمریکایی ها بر تصمیمات سیاسی رجال این کشور بوده و آمریکایی ها از زمان اشغال عراق تا به حال به شکل های مختلف این منت را بر سر مسئولین عراقی می گذارند که آنها عراق را از شر صدام حسین خلاص کردند و اگر آنها توانسته اند به پست و مقام و نون و نوایی برسند به دلیل حضور آمریکایی ها است.مثل بسیاری از کشورهای دیگر برخی شخصیت های عراقی در دوران انتخابات تلاش می کنند خود را فراجناحی نشان دهند تا بتوانند آرای دیگران را کسب کنند و ظاهرا دیواری از دیوار ایران کوتاه تر پیدا نمی کنند که بالای آن بروند وپاهای خود را اینور و آنور دیوار آویزان کنند.البته شاید هم مقصر ایرانی ها باشند که زمان سقوط بغداد و اربیل به دست داعش دست به کار شدند و به کمک همسایگان خود شتافتند و عبادی شاید فراموش کرده زمانی که پست نخست وزیری را به دست گرفتند عراق با چه شرایطی مواجه بود و اگر ایران و همپیمانان ایران در عراق نبودند احتمالا دیگر پست نخست وزیری ای در بغداد وجود نداشت تا ایشان برای حفظ آن بخواهد سیاسی کاری کند.بله ایرانی ها مقصر هستند که مانند آمریکایی ها هر لحظه این ماجرا را به مقامات عراقی گوشزد نمی کنند و تلاش نمی کنند مانند آمریکایی ها از آنها امتیاز بگیرند.دلیل این رفتار ایرانی ها هم این است که ایدئولوژی ایران بر سودجویی از همپیمانان و شرکای خود بنا نشده و اگر ایرانی ها روزی به عراقی ها کمک کردند به این دلیل نبوده که روزی به دنبال منت گذاشتن بر سر آنها باشد بلکه به این دلیل بود ملت عراق را ملت برادر خود می دانستند و می دانند و هر آنچه در اختیار دارند با آنها قسمت می کنند.سر بزنگاه می بینیم برخی شخصیت ها و مقامات عراقی برای اینکه بخواهند خود را فرا جناحی نشان دهند به سمت دشمنان ایران روی می آورند و با سعودی ها مثلا قول و قرار می گذارند و وقتی هم ماجرای برق در جنوب عراق پیش می آید به جای اینکه اعتراف کنند اصل ماجرا سرقت پول های برقی بوده که مردم پرداخت کردند و آنها به شرکت های خصوصی ایرانی پرداخت نکردند، به سمت عربستان روی می آورند تا به مردم بگویند ببینید برادران شیعه شما کاری برای شما نکردند اما همسایه های عرب به داد شما رسیدند.البته از روز اولی که عبادی به قدرت رسید تا به حال وی این روش رفتار را اتخاذ کرده و علیرغم اینکه وی با حمایت حزب الدعوه که مورد حمایت ایران بوده و هست به قدرت رسید وهنوز هم وابسته به همان پایگاه می باشد، وی اولین سفر بین المللی خود را از عربستان سعودی شروع کرد و بعد به ایران آمد تا بگوید که مثلا رابطه عراق با همسایگان عرب اش مهم تر از رابطه اش با برادران شیعه می باشد.گو اینکه بسیاری از مقامات عراقی چون سفره چرب تری در عربستان یافت می شود از این سیاست پیروی می کنند.نکته ای که اینجا مطرح است این می باشد که آیا با این اوصاف باز هم می توان عبادی را دوست ایران تلقی کرد و یا اینکه دوستی وی با ایران فقط مصلحتی است واگر منافع وی اقتضا نکند ممکن است نه فقط به ایران پشت کند بلکه
حیدر العبادی نخست وزیر عراق روز گذشته اظهار داشت تحریم های آمریکا بر علیه ایران را محکوم می کند اما ناچار است برای حفظ منافع عراق از آنها تبعیت کند. آنهایی که به شرایط داخلی عراق واقف هستند می دانند عبادی این حرف ها را به این دلیل زده که فعلا از موقعیت لغزانی در عراق برخوردار است و مجبور است هر طور شده نظر اکثریت پارلمان جدید را جلب کند تا مجددا به پست نخست وزیری برسد و برای اینکه به چنین هدفی برسد با صحبت های دو پهلو تلاش می کند نظر همه جناح ها را کسب کند.با توجه به مراودات اقتصادی بین ایران وعراق، عراق یکی از شرکای بسیار مهم تجاری ایران به حساب می آید وعلاوه بر صادرات کالا ایرانی های زیادی برای زیارت عتبات عالیات به عراق سفر می کنند.علیرغم درآمد بسیار بالای عراق از بابت فروش نفت که حتی به مراتب از در آمد ایران از بابت فروش نفت در سالهای اخیر بیشتر بوده اما شرایط معیشتی مردم عراق، به دلیل رانت و اختلاس و دزدی مسئولین و سوء مدیریت، بسیار بحرانی است. برخی باور دارند اصلی ترین دلیل رسیدن شرایط مردم در عراق به وضع موجود سیطره آمریکایی ها بر تصمیمات سیاسی رجال این کشور بوده و آمریکایی ها از زمان اشغال عراق تا به حال به شکل های مختلف این منت را بر سر مسئولین عراقی می گذارند که آنها عراق را از شر صدام حسین خلاص کردند و اگر آنها توانسته اند به پست و مقام و نون و نوایی برسند به دلیل حضور آمریکایی ها است.مثل بسیاری از کشورهای دیگر برخی شخصیت های عراقی در دوران انتخابات تلاش می کنند خود را فراجناحی نشان دهند تا بتوانند آرای دیگران را کسب کنند و ظاهرا دیواری از دیوار ایران کوتاه تر پیدا نمی کنند که بالای آن بروند وپاهای خود را اینور و آنور دیوار آویزان کنند.البته شاید هم مقصر ایرانی ها باشند که زمان سقوط بغداد و اربیل به دست داعش دست به کار شدند و به کمک همسایگان خود شتافتند و عبادی شاید فراموش کرده زمانی که پست نخست وزیری را به دست گرفتند عراق با چه شرایطی مواجه بود و اگر ایران و همپیمانان ایران در عراق نبودند احتمالا دیگر پست نخست وزیری ای در بغداد وجود نداشت تا ایشان برای حفظ آن بخواهد سیاسی کاری کند.بله ایرانی ها مقصر هستند که مانند آمریکایی ها هر لحظه این ماجرا را به مقامات عراقی گوشزد نمی کنند و تلاش نمی کنند مانند آمریکایی ها از آنها امتیاز بگیرند.دلیل این رفتار ایرانی ها هم این است که ایدئولوژی ایران بر سودجویی از همپیمانان و شرکای خود بنا نشده و اگر ایرانی ها روزی به عراقی ها کمک کردند به این دلیل نبوده که روزی به دنبال منت گذاشتن بر سر آنها باشد بلکه به این دلیل بود ملت عراق را ملت برادر خود می دانستند و می دانند و هر آنچه در اختیار دارند با آنها قسمت می کنند.سر بزنگاه می بینیم برخی شخصیت ها و مقامات عراقی برای اینکه بخواهند خود را فرا جناحی نشان دهند به سمت دشمنان ایران روی می آورند و با سعودی ها مثلا قول و قرار می گذارند و وقتی هم ماجرای برق در جنوب عراق پیش می آید به جای اینکه اعتراف کنند اصل ماجرا سرقت پول های برقی بوده که مردم پرداخت کردند و آنها به شرکت های خصوصی ایرانی پرداخت نکردند، به سمت عربستان روی می آورند تا به مردم بگویند ببینید برادران شیعه شما کاری برای شما نکردند اما همسایه های عرب به داد شما رسیدند.البته از روز اولی که عبادی به قدرت رسید تا به حال وی این روش رفتار را اتخاذ کرده و علیرغم اینکه وی با حمایت حزب الدعوه که مورد حمایت ایران بوده و هست به قدرت رسید وهنوز هم وابسته به همان پایگاه می باشد، وی اولین سفر بین المللی خود را از عربستان سعودی شروع کرد و بعد به ایران آمد تا بگوید که مثلا رابطه عراق با همسایگان عرب اش مهم تر از رابطه اش با برادران شیعه می باشد.گو اینکه بسیاری از مقامات عراقی چون سفره چرب تری در عربستان یافت می شود از این سیاست پیروی می کنند.نکته ای که اینجا مطرح است این می باشد که آیا با این اوصاف باز هم می توان عبادی را دوست ایران تلقی کرد و یا اینکه دوستی وی با ایران فقط مصلحتی است واگر منافع وی اقتضا نکند ممکن است نه فقط به ایران پشت کند بلکه
تلنگر هم بزند؟البته سختی ها نشان می دهد دوستان واقعی که هستند و دوستان مصلحتی که هستند ولی هنوز شرایط ایران به جایی نرسیده که مدعیان دوستی فکر کنند دیگر باید پشت ایران را خالی کنند.
ساعت 24 از انتشار نظرات حاوی توهین و افترا و نوشته شده با حروف لاتین (فینگیلیش) معذور است.