نخست وزیر جدید بریتانیا و افول سیاست در این کشور

سیاست و بچه داری در بریتانیای پس از برگزیت

ساعت ۲۴-حکایت اینکه چطور «ترزا می»، وزیر کشور بریتانیا بدل به گزینه احتمالی نخست وزیری این کشور شد، حکایتی کمدی-تراژیک و خودتخریبگر است. دو و نیم هفته پس از آنکه بریتانیایی ها رای به خروج از اتحادیه اروپا دادند و دیوید کامرون، نخست وزیر این کشور که کارزاری علیه خروج از اتحادیه داشت گفت که استعفا می دهد، حالا همه چیز با سرعتی مشابه آنچه در فیلم های کمدی رخ می دهد، به پیش می رود.

حکایت اینکه چطور «ترزا می»، وزیر کشور بریتانیا بدل به گزینه احتمالی نخست وزیری این کشور شد، حکایتی کمدی-تراژیک و خودتخریبگر است. دو و نیم هفته پس از آنکه بریتانیایی ها رأی به خروج از اتحادیه اروپا دادند و دیوید کامرون، نخست وزیر این کشور که کارزاری علیه خروج از اتحادیه داشت گفت که استعفا می دهد، حالا همه چیز با سرعتی مشابه آنچه در فیلم های کمدی رخ می دهد، به پیش می رود.

به گزارش ساعت ۲۴، پس از برگزاری همه پرسی، کامرون می دانست که می تواند تا ماه نوامبر در صحنه باشد و در گوشه و کنار گفته می شد که جانشین او بوریس جانسون، نماینده پارلمان و شهردار اسبق لندن است، کسی که به عجیب و غریب بودن خودش افتخار می کند. اما روز دوشنبه، کامرون که در مقابل خانه شماره ۱۰ در خیابان داونینگ ایستاده بود، گفت:«بریتانیا، بعد از ظهر روز چهارشنبه، در ساختمانی که پشت سر من قرار دارد شاهد یک نخست وزیر جدید خواهد بود.» و البته افزود که این نخست وزیر جدید ترزا می خواهد بود که حمایت او را نیز دارد. خانم می ممکن است حتی زودتر از چهارشنبه هم بر سر کار برود، البته با ذکر این موضوع که چون اینجا بریتانیا است و نخست وزیر باید ابتدا به ملاقات ملکه برود و ملکه فعلاً آفتابی نشده است، باید اندکی صبر کرد.

برگزیت (خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا) بهترین چیزی نبود که فرهنگ سیاسی بریتانیا می تواست پدید بیاورد و این را حتی یک آمریکایی متعلق به عصر دونالد ترامپ هم می تواند تأیید کند. عمده ترین موضوعات، یکی نابود کردن سبکسرانه متحدان بریتانیا بود و دیگری دروغ و تمسخری که روانه رأی دهندگان از هر دو سو شده است، هر چند بیشتر متوجه طرفداران خروج که پیروزی برگزیت و پیدایش بریتانیای خارج ازاتحادیه اروپا مرهون آنان است. اینها شهروندانی هستند که بسیاری از همسایگانشان اکنون به آنها به چشم بیگانگی پست می نگرند.

به گزارش ساعت ۲۴، اما این هم ارزش اشاره دارد که تمام این زلزله سیاسی، با نابودی حیرت آور کرامت همراه شده است. بعضی از مضحک ترین مدعیات توسط سارا واین، همسر وزیر دادگستری، مایکل گوو، در ستون طنزی در نشریه دیلی میل منتشر شد. گوو، که در کارزار خروج از اتحادیه اروپا در کنار بوریس جانسون ایستاده بود، از او رویگردان شد و این بدان معنی بود که این هر دو در مسابقه رهبری حزب محافظه کار عقب خواهند ماند و شایعاتی درست شد در مورد چاقوهایی که رفقا از پشت و جلو به یکدیگر زده اند. آخرین گل به خودی ها را رقیب نهایی خانم می برای جایگاه نخست وزیری، آندرا لیدزام، وزیر انرژی به ثمر رساند. نشریه تایمز در گفت و گویی که روز جمعه با خانم لیدزام داشت، تیتری عجیب به نقل از او کار کرده بود:«مادر بودن به من در مقابل [خانم] می برتری می دهد.» وزیر حزب محافظه کار در واقع گفته بود او رهبر بهتری برای حزب خواهد بود، چرا که وزیر کشور بدون بچه (خانم می) درآینده بدون پشتوانه می ماند.

تا آنجا که به منطق مربوط می شود، بی احترامی به یکدیگر در باب داشتن یا نداشتن بچه واقعاً مضحک است. رهبران سیاسی بسیاری هستند که بچه دارند و رهبران سیاسی دیگری هم هستند که بچه ندارند و می توان گفت تمرکز بر بچه داشتن یا نداشتن برای یک سیاستمدار نکته ای انحرافی است. از طرفی خانم می می تواند بر اقتصاد بریتانیا در بلند مدت تمرکز کند حال آنکه رقیب پیشین او خانم لیدزام، احتمالاً باید حواسش به بچه هایش باشد.

محمد مهدی حاتمی-ساعت ۲۴

منبع: نیویورکر