کد خبر
531138
شبی که خیلی از مردم آلکوی گریه کردند
یک بار در تمام طول زندگی...
ساعت 24-ژاوی آنتون گریه میکند. ویسنته پاراس گفت:«او تنها کسی نبود که این کار را میکرد.» مربی باشگاه در کنار درب کوچک آبی رنگ در گوشهای ایستاده و بازیکنانش را میبیند که مدتها پس از سوت پایان بازی همچنان روی زمین هستند. بعضی پیراهن سفید مادرید بر تن داشتند. بیشتر آنها تلفن میکردند. او گفت:«همه آنها در حال تماس با خانه هستند.» پیامهای بیپایان و دهها مکالمه در جریان است.
همسر خوزه خوان فیگوئیراس و دخترش غرق در اشک بودند. اما پسر 5 ساله آنها در رختخواب بود. دیروقت بود و او فردا مدرسه داشت. او باید صبح بفهمد که چه اتفاقی افتاده است. آنچه پدرش انجام داده. اینکه چرا همه ناگهان در مورد او حرف میزنند. اتفاقی که رخ داد این بود:«آلکویانوی کوچک، باشگاهی که در ۷۰ سال گذشته در سطح اول نبوده و اکنون با ۱۰۲تیم در ۱۰گروه در سطح سوم نیمه حرفهای قرار دارد، بزرگترین تیم دنیا یعنی رئال مادرید را از جام حذفی حذف کرد. آن هم با ۱۰ بازیکن و در وقتهای اضافه در حالی که هیچ هواداری در استادیوم نبود.» سرانجام افسانه تحقق یافته بود. آلکویانو امری غیرممکن را به ممکن تبدیل کرد. آنها هر چند ناامیدانه از پذیرفتن امر اجتنابناپذیر خودداری کردند. آنها مصمم بودند هرچند پوچ دست از تلاش برندارند. آنها با ایمان مقابل رئال مادرید قرار گرفتند و جنگ را بردند.
آلکویانو در دهه ۱۹۴۰ به مدت ۵ سال از فوتبال منطقهای به لیگ دسته اول رفتند و در ۴۸-۱۹۴۷ فصل را جلوتر از رئال به پایان رساندند. این تنها فصلی بود که آنها در دسته اول زنده ماندند. آن زمان این تیم حتی رئال را هم شکست داد. در زمانی که نتایج عجیب و غریب رقم میخورد. با نتایج ۵ بر ۴ یا ۴ بر ۵. آنها یک پیروزی در سنمامس مقابل اتلتیکو بیلبائو به دست آوردند در حالی که بازی در وقت عادی ۳ بر۳ تمام شد. البته آن زمان شکست ۷ بر یک مقابل اسپانیول هم رقم خورد. بعد از این همه سال دوباره نام این تیم کوچک سر زبانها افتاد.
شادترین شب منطقه آلکوی تبدیل به تلخترین شب مادرید شد. آلکوی شهری منزوی است. همه چیز در این شهر تعطیل شده. این شهر با ۲۴۰۲ مورد ابتلا در هر 100 هزار نفر بالاترین ابتلای به کرونا را دارد. در اینجا تنها یک روزنه امید به وجود آمد. یک حواسپرتی از شرایط بد این شهر. مربی تیم گفت:«هیچ دارویی در این شرایط بهتر از آمدن رئال مادرید به اینجا نیست.» امید برای اینکه شاید ۱۵۰ نفر بتوانند بازی را از نزدیک ببینند. در استادیومی که ۴۸۰۵ نفر ظرفیت دارد. آلکویانو بلیتهای نمادین و امضاشده توسط بازیکنان تیم را فروخت. چیزی تاریخیتر و با ارزشتر از چیزهایی که میشد، تصور کرد. البته دبیر و رییس باشگاه به دلیل اینکه آزمایش کروناشان مثبت شده بود، نتوانستند به استادیوم بروند. در بالکنهای اطراف استادیوم افرادی حضور پیدا کردند که نام تیم را صدا میزدند و پرچمهای باشگاه را به اهتزاز درمیآوردند. چند روزنامهنگار و چند شهروند هم به شکل ترسناکی روی دیوارهای اطراف دیده میشدند.
آلکویانو در کمال ناباوری رئال مادرید را در ۱۲۰ دقیقه دو بر یک شکست داد. این تیم کوچک مجموع هزینه یک سالش ۷۰۰ هزار یورو است. یعنی با پولی که رئال فقط به اوردیوزولا میدهد، میتواند ۴۲ سال زندگی کند! اینها دنیاهای مختلفی بودند که یک شب با هم برخورد کردند. بازیکنان آلکویانو بعد از بازی سراغ ستارههای رئال رفتند و لباس آنها را گرفتند. همانند یک هوادار! دروازهبان تیم آلکویانو که ۱۰ سیو موفق داشت تنها ۲۴ دقیقه سابقه بازی در سطح اول فوتبال اسپانیا داشت و در ۴۱ سالگی تبدیل به پیرترین بازیکنی شد که در جام حذفی، رئال را شکست داده است. دیگر ستاره آلکویانو خوانان کاسانوا که در دقیقه ۱۱۵ گل برتری را وارد دروازه رئال مادرید کرد یک لولهکش نیمهوقت است که به صورت نیمهحرفهای فوتبال بازی میکند.
مارکا این شب را به عنوان یکی از سیاهترین شبهای خاطرهانگیز توصیف کرد و پرسید آیا این ممکن است ضربه نهایی بر پیکر زیدان باشد؟ روزنامهها و رسانههای ورزشی دیگر نیز با تیترهایی نظیر «شرمآور» یا «فاجعه» به این شکست واکنش نشان دادند.گاتزادلواسپرت ایتالیا نوشت:«هر کسی اسم آلکویانو را قبلا شنیده، دستش را بالا بگیرد!» با این حال برای منطقه آلکوی بعید است چنین شب فوقالعادهای تکرار شود. خوزه خوان فیگوئیراس دروازهبان ۴۱ ساله که شروع فوتبالش به قرن گذشته بر میگردد، گفت:«ببینید ما چه کردهایم.»
آلکویانو در دهه ۱۹۴۰ به مدت ۵ سال از فوتبال منطقهای به لیگ دسته اول رفتند و در ۴۸-۱۹۴۷ فصل را جلوتر از رئال به پایان رساندند. این تنها فصلی بود که آنها در دسته اول زنده ماندند. آن زمان این تیم حتی رئال را هم شکست داد. در زمانی که نتایج عجیب و غریب رقم میخورد. با نتایج ۵ بر ۴ یا ۴ بر ۵. آنها یک پیروزی در سنمامس مقابل اتلتیکو بیلبائو به دست آوردند در حالی که بازی در وقت عادی ۳ بر۳ تمام شد. البته آن زمان شکست ۷ بر یک مقابل اسپانیول هم رقم خورد. بعد از این همه سال دوباره نام این تیم کوچک سر زبانها افتاد.
شادترین شب منطقه آلکوی تبدیل به تلخترین شب مادرید شد. آلکوی شهری منزوی است. همه چیز در این شهر تعطیل شده. این شهر با ۲۴۰۲ مورد ابتلا در هر 100 هزار نفر بالاترین ابتلای به کرونا را دارد. در اینجا تنها یک روزنه امید به وجود آمد. یک حواسپرتی از شرایط بد این شهر. مربی تیم گفت:«هیچ دارویی در این شرایط بهتر از آمدن رئال مادرید به اینجا نیست.» امید برای اینکه شاید ۱۵۰ نفر بتوانند بازی را از نزدیک ببینند. در استادیومی که ۴۸۰۵ نفر ظرفیت دارد. آلکویانو بلیتهای نمادین و امضاشده توسط بازیکنان تیم را فروخت. چیزی تاریخیتر و با ارزشتر از چیزهایی که میشد، تصور کرد. البته دبیر و رییس باشگاه به دلیل اینکه آزمایش کروناشان مثبت شده بود، نتوانستند به استادیوم بروند. در بالکنهای اطراف استادیوم افرادی حضور پیدا کردند که نام تیم را صدا میزدند و پرچمهای باشگاه را به اهتزاز درمیآوردند. چند روزنامهنگار و چند شهروند هم به شکل ترسناکی روی دیوارهای اطراف دیده میشدند.
آلکویانو در کمال ناباوری رئال مادرید را در ۱۲۰ دقیقه دو بر یک شکست داد. این تیم کوچک مجموع هزینه یک سالش ۷۰۰ هزار یورو است. یعنی با پولی که رئال فقط به اوردیوزولا میدهد، میتواند ۴۲ سال زندگی کند! اینها دنیاهای مختلفی بودند که یک شب با هم برخورد کردند. بازیکنان آلکویانو بعد از بازی سراغ ستارههای رئال رفتند و لباس آنها را گرفتند. همانند یک هوادار! دروازهبان تیم آلکویانو که ۱۰ سیو موفق داشت تنها ۲۴ دقیقه سابقه بازی در سطح اول فوتبال اسپانیا داشت و در ۴۱ سالگی تبدیل به پیرترین بازیکنی شد که در جام حذفی، رئال را شکست داده است. دیگر ستاره آلکویانو خوانان کاسانوا که در دقیقه ۱۱۵ گل برتری را وارد دروازه رئال مادرید کرد یک لولهکش نیمهوقت است که به صورت نیمهحرفهای فوتبال بازی میکند.
مارکا این شب را به عنوان یکی از سیاهترین شبهای خاطرهانگیز توصیف کرد و پرسید آیا این ممکن است ضربه نهایی بر پیکر زیدان باشد؟ روزنامهها و رسانههای ورزشی دیگر نیز با تیترهایی نظیر «شرمآور» یا «فاجعه» به این شکست واکنش نشان دادند.گاتزادلواسپرت ایتالیا نوشت:«هر کسی اسم آلکویانو را قبلا شنیده، دستش را بالا بگیرد!» با این حال برای منطقه آلکوی بعید است چنین شب فوقالعادهای تکرار شود. خوزه خوان فیگوئیراس دروازهبان ۴۱ ساله که شروع فوتبالش به قرن گذشته بر میگردد، گفت:«ببینید ما چه کردهایم.»
ساعت 24 از انتشار نظرات حاوی توهین و افترا و نوشته شده با حروف لاتین (فینگیلیش) معذور است.