قیام پا به سن گذاشته ها علیه جوانان!
برگزیت و ترجیح منافع نسل پیر بر نسل جوان
ساعت ۲۴-برگزیت مثال دیگری است از اینکه نسل پیرمردها و پیرزن ها، چطور نسل جوان تر را به ورشکستگی مالی می کشاند. به نظر می رسد وقت آن رسیده باشد که سیاستمداران برای این قضیه کاری بکنند.
زمانی که این عبارت در سیاست باب شد که «به فرزندانمان هم فکر کنیم»، بهترین توصیه به این فرزندان این بود که حواسشان به کیف پول هایشان باشد. دیوید کامرون، نخست وزیر بریتانیا سال گذشته و زمانی که قول داده بود جلوی توسعه گرین بلت را بگیرد، گفته بود:«من می خواهم فرزندان خودم و فرزندان آنها، یک روز آفتابی در نورث داونز در نزدیکی لندن بازی کنند.»
اما اینکه برای ایجاد فضای سبز دلخواه در اطراف لندن و شهرهای بزرگ، زمین هایی را که گاهی هم بایر و بیابانی اند به این کار اختصاص دهیم، عملاً یعنی ایجاد محدودیت برای ساخت و ساز و در نتیجه گران شدن قیمت مسکن. این بدان معنا خواهد بود که جوانان بیشتری از تهیه خانه برای خود باز خواهند ماند.
جورج آزبورن که برخی از او به عنوان جانشین دیوید کامرون در نخست وزیری هم یاد می کنند در سخنانی در ماه مارس مبنی بر اینکه برنامه او این است که از سال ۲۰۲۰ به بعد، بریتانیا مازاد بودجه مطلقی داشته باشد، در بوق و کرنا گفت:«اقتصاد بریتانیا همچنان سر پا خواهد ماند و ما باری بر دوش فرزندان و نوه هایمان نخواهیم گذاشت.»
با این همه باید گفت تعصب بیش از حد سیاستمداران و به ویژه آقای نخست وزیر برای کاهش استقراض دولتی در کوتاه مدت تنها به ضعیف تر شدن اقتصاد می انجامد که این به نوبه خود تلاش جوانان برای ورود به بازار کار را مشکل و مشکل تر می کند. آنهایی که در حول و حوش ۲۰ سالگی شان هستند به راحتی از بزرگترین ضربه ای که توسط بحران مالی سال ۲۰۰۸ میلادی به درآمدهایشان وارد آمده بود، متأثر شدند و هرگونه افزایش فشار و ریاضت اقتصادی بیشتر تنها وضع آنها را بدتر می کند.
افزون بر این، کاهش هزینه کرد در زمینه پروژه های زیرساختی، که همان چیزی است که جورج آزبورن در طرح پس انداز بودجه اش در پارلمان گذشته بر آن تأکید داشت، عملاً به معنی از بین بردن زیرساخت ها و پایین آوردن بهره وری در اقتصاد بریتانیا خواهد بود. این یعنی درآمد پایین تر برای فرزندان نسل های فعلی.
بنابراین در اینجا ما با دو سیاست رو به رو هستیم، یکی سیاستی که می خواهد از کمربند سبز اطراف شهرها حمایت کند و ریاضت های مالی پدید بیاورد و این البته همان سیاستی است که توسط سیاستمداران به عنوان روشی برای حمایت از جوانان تبلیغ می شود اما در نهایت منافع جوانان را از میان خواهد برد. دومین سیاست هم برگزیت است. نایجل فاراژ، یکی از اصلی ترین حامیان جدایی بریتانیا از اتحادیه اروپا، اوایل ماه جاری گفته بود:«ما باید این فرصت را غنیمت بشماریم، این فرصتی است برای اینکه ما بتوانیم کشورمان را پس بگیریم.» او ادامه داده بود:«بالاخره این باید روشن باشد که ما می خواهیم چه آینده ای را برای فرزندانمان به جا بگذاریم؟»
پاسخ اینجاست: جوانان بریتانیایی اکنون با آینده ای رو به رو هستند که در آن نمی توانند آزادانه و مشابه پدرانشان، در ۲۷ کشور عضو اتحادیه اروپا کار کنند، درس بخوانند و یا سفر کنند. علاوه بر این، تقریباً عمده پیش بینی های معتبر اقتصادی نشان می دهند که برگزیت به معنی کوچک تر شدن اقتصاد بریتانیا و بنابراین درآمدهای کمتر برای خانواده های بریتانیایی در دهه پیش رو است و این اتفاقی است که در صورت نبود برگزیت به وقوع نمی پیوست. برگزیت نسل های آینده را از آنچه که باید باشند فقیرتر خواهد کرد.
می توان به فوایدی هم اشاره کرد که تمامی این سیاست های کنونی در بر خواهند داشت: کمربند سبزتری در اطراف شهرها، بدی ملی کمتر و پرداخت بهره کمتر توسط دولت و عدم اجبار به پرداخت سهم از بودجه سالانه اتحادیه اروپا.
به گزارش ساعت ۲۴، همه افراد ترجیحات شخصی خودشان را دارند اما مشکل بتوان باور کرد که اکثریت نسل جوان انتخاب هایی از جمله انتخاب های فوق الذکر داشته باشند. این باور زمانی تقویت می شود که بدانیم حدود ۷۵ درصد از کسانی که بین ۱۸ تا ۲۴ سال دارند رأی به ماندن در اتحادیه اروپا داده اند.
رعایت مساوات بین نسلی می تواند امری پیچیده باشد. یکی از میدان های مبارزه و تعارض میان جوانان و پا به سن گذاشته ها در بریتانیا، همان چیزی است که از آن به عنوان «سه قفله شدن» افزایش سالانه حقوق بازنشستگی یاد می شود. بر روی کاغذ، افزایش حقوق بازنشستگی دولتی در نهایت به یک اندازه به نفع سالمندان و جوانانی که در آینده پا به سن خواهند گذاشت، تمام می شود. شاید برای جوانان امروزی باور کردنش سخت باشد، اما آنها هم روزی بالاخره می توانند مجانی سوار اتوبوس شوند. مشکل اما این نیست.
مشکل پایداری تعهدی است که دولت ها برای بازپرداخت حقوق و مستمری بازنشستگی دارند. هربرت استاین، اقتصاددان می گوید:«اگر چیزی نتواند همیشه ادامه پیدا کند، قطعاً روزی متوقف خواهد شد.» بر سبیل همین سخن اگر قرار باشد سخاوتی که اکنون برای پرداخت مستمری بازنشستگان وجود دارد بعدها وجود نداشته باشد، نسل کنونی بازنشستگان منابع را از چنگ نسلی که امروز کار می کند بیرون خواهند کشید.
شهریه های دانشگاهی مثال مناسبی برای این قضیه هستند. در دهه های ۱۹۹۰ و ۲۰۰۰ دیگر به لحاظ اقتصادی و سیاسی ممکن نبود تعداد بیشتری از جوانان را به سمت تحصیلات دانشگاهی روانه کرد، آن هم زمانی که هزینه های نظام دانشگاهی با استفاده از مالیات های عمومی تأمین می شد. به همین دلیل است که افزایش شهریه های دانشگاه ناگزیر می نماید.
به گزارش ساعت ۲۴، با این همه، سیاستمداران می توانند با استفاده از برخی اقدامات جبرانی، نوعی سیاست بازتوزیع ثروت میان نسل های بازنده را پی بگیرند. این البته مشکل خواهد بود. تغییرات در شکل اقتصادها و بهبود تکنولوژی، فرصت ها و خروجی ها را به سمت نسل های آینده سوق می دهند و مشکل می تواند پیش بینی کرد که چه اتفاقی رخ خواهد داد.
اما این بهانه خوبی برای تلاش نکردن نیست. برخی گرایش های جمعیت شناختی اکنون واضح به نظر می رسند و نمی توان سخاوت کنونی در پرداخت حقوق بازنشستگی را در دراز مدت تاب آورد. بر این اساس، باید از حجم این سخاوت کاست و منابع را به سمت سرمایه گذاری به نفع جوانان و به خصوص آنهایی که از بحران مالی جهانی متضرر شده اند سوق داد. رنج های ناشی از برگزیت تنها می تواند به بار این الزام افزوده شود. آن دسته از افراد بالای ۵۰ سالی که به برگزیت رأی دادند نباید قادر باشند در قالب یک گروه، هزینه ها را به سمت دیگر گروه های اجتماعی سوق دهند.
منبع: ایندیپندنت
ساعت 24 از انتشار نظرات حاوی توهین و افترا و نوشته شده با حروف لاتین (فینگیلیش) معذور است.