افعی‌ها پادشاهی بانوی پیر را سرنگون کردند

قهرمانی اینتر یک اثر هنری است

ساعت 24-این ساسولو بود که آخرین هاشور رنگ را به شاهکار آنتونیو کونته اعمال کرد. مربی اینترمیلان هفته‌ها نسبت به فرضیه قهرمان شدن‌شان هشدار می‌داد و اصرار داشت که تیمش هنوز قهرمان نشده است. حتی با اینکه افعی‌ها مدت‌ها در رده اول جدول سری آ قرار داشتند، او می‌گفت:«ما امیدواریم کاری که در این فصل شروع کردیم به پایان برسانیم. این واقعا یک اثر هنری خواهد بود.»

برد دو بر صفر مقابل کروتونه در روز شنبه اینتر را در آستانه فتح اسکودتور قرار داد. صحنه‌های اتاق رختکن تیم شبیه جشن قهرمانی بود. وقتی بازیکنان روی نیمکت‌های بلند شده بودند و شعار قهرمانی می‌دادند. از نظر ریاضی کار تمام نشده بود. اگر فردای آن روز آتالانتای رده دومی ساسولو را شکست می‌داد قهرمانی یک هفته به تعویق می‌افتاد. با این حال آنها ین کار را نکردند و بازی با نتیجه یک - یک مساوی تمام شد. لحظه‌ای که سوت پایان آن بازی به صدا درآمد خیایان‌های شهر میلان تبدیل به کارناوال شد. ماشین‌ها بوق می‌زدند. پرچم‌های آبی و مشکی در هوا می‌چرخیدند و هواداران در خیابان‌ها بدون توجه به قوانین قرنطینه سرود قهرمانی سر می‌دادند. همه اینها برای پاسداشت قهرمانی بود که به دست آوردنش بیش از یک دهه طول کشیده بود.
روملو لوکاکو برای پیوستن به جمعیت بیرون رفت و از سقف اتومبیل خود خارج شد و پیراهنش را دور سرش چرخاند. هفته گذشته این مهاجم به عنوان یک اثر هنری واقعی شناخته شد. او روی یک دیواری نقاشی تصویر شد درحالی که دستانش را بلند کرده وکنارش شعار میلان عزیز و خوش آمدی به چشم می‌خورد. طبیعی است که لوکاکو باید به نمادی از قهرمانی بدل شود. مردی که ۲۱ گل زد و ۱۰ پاس گل داد. حتی این اعداد به ‌طورکامل تاثیر او را نشان نمی‌دهند. شکلی که او با مدافعان سری آ درگیر شد، می‌تواند یک کلاس درس برای همه مهاجمان باشد. اینتر در 4 بازی بدون او تنها یک برد به دست آورد. لوکاکو تحول کونته در اینتر را تجسم بخشیده است.
این هدیه کونته به نراتزوری بود. دانستن اینکه چگونه فوتبالیست‌های خوب را به برنده تبدیل کند. قبل از شروع فصل هیچ کدام از بازیکنان ثابت اینتر قهرمانی لیگ را در ۵ لیگ معتبر اروپایی به دست نیاورده بودند. نه لوکاکو، نه هندانوویچ، نه دیفرای، نه لائوتارو، نه بارلا و نه سایرین. حتی اشرف حکیمی که در قهرمانی رئال در لیگ قهرمانان حضور داشت.
کونته چالشی که در اینتر با آن مواجه شد را سخت‌ترین دوران حرفه‌ای خود توصیف کرد. او نه تنها نیاز داشت چرخه کم‌کاری در مدیریت باشگاه را بشکند بلکه برای پایان دادن به سلطنت بی‌وقفه یوونتوس بر سری آ با ۹ قهرمانی پیاپی باید فکری می‌کرد. همه اینها باید وسط پاندمی کرونا و فصلی بدون تماشاچی انجام می‌شد.
فصل گذشته به نظر می‌رسید این وظیفه بیش از حد او را تحت فشار بگذارد. او با وجود کسب نایب قهرمانی با اینتر در لیگ و رسیدن به فینال لیگ اروپا دایما در لبه پرتگاه بود. او روزنامه‌نگاران و باشگاه را به عدم حمایت کافی متهم می‌کرد. او نزدیک بود قبل از ملاقات با رییس باشگاه در ماه آگوست از اینتر جدا شود. اینتر در تابستان اشرف حکیمی و آرتورو ویدال را به خدمت گرفت اما واقعیت‌های بحران کرونا به تیم سرازیر شد. دستمزدها به تاخیر افتاد و در پنجره زمستانی هیچ بازیکنی برای تقویت تیم جذب نشد در حالی که همشهری آنها در لیگ یکه‌تازی می‌کرد.
کونته خیلی زود سازگار شد و بازیکنان حاشیه‌ای را دوباره به میدان فرستاد.کریستین اریکسن پس از تلاش برای تحمیل خود در نقش شماره ۱۰ به عنوان یک هافبک ترکیبی توسط کونته ساحته شد. ایوان پرشیچ نیز به یک مدافع کناری بدل گشت. اینتر در تمام طول فصل هم خیره‌کننده نبود. کونته این فصل را با رویکردی تهاجمی‌ و بازتر آغاز کرد اما ضرورت پیروزی در همه رقابت‌ها گاهی به اصول او غلبه پیدا می‌کرد. او فلسفه مالکیت توپ را به یک فلسفه حمله سریع تغییر داد تا اشتباهات تیمش به حداقل برسد. اشکرینیار که در اوایل فصل نیمکت‌نشین بود به بازی آمد با اختیارات بیشتری به بازی گرفته و ستون تیمش نام گرفت.
اینتر در ۱۷ بازی اول خود ۲۳ گل دریافت کرد و در ۱۷ بازی دیگر تنها ۶ گل. آنها از اواخر ژانویه ۴۱ امتیاز از ۴۵ امتیاز ممکن را به دست آوردند. هیچ تیمی نمی‌توانست با این وضعیت پا به پای اینتر در صدر جدول حرکت کند. رقبای آنها آرام جلو می‌آمدند. هم میلان و هم یوونتوس کم‌کم جا ماندند. اینتر در جریان برد دو هیچ مقابل یووه در ژانویه از این تیم عبور کردند و یک ماه بعد میلان را سه هیچ بردند تا بی‌رقیب به نظر برسند.
برد مقابل یوونتوس یک لحظه تعیین‌کننده بود. اینتر جذاب‌ترین عملکرد خود را در دوران کونته به معرض نمایش گذاشت. یووه در نیمه‌نهایی کوپا از اینتر انتقام گرفت اما تصویر به جا مانده از جام حذفی امسال برای هواداران اینتر تصویر نمادین درگیری لوکاکو و زلاتان بود که تبدیل به نقاشی دیواری دیگری خارج از سن‌سیرو شد.
کونته تا پیش از این نامش را به عنوان پایه‌گذار بازگشت یوونتوس به اوج فوتبال ایتالیا درج کرده بود. او پس از رسوایی کالچوپولی و بازگشت یووه از سری بی‌به سطح اول آنها را 3 بار پیاپی قهرمان ایتالیا کرد.کونته اما همان‌طور که روند قهرمانی‌های یووه را پایه‌گذاری کرد، خودش به آن پایان بخشید. او در یک مصاحبه تلویزیونی روز یکشنبه گفت:«ما یک پادشاهی را سرنگون کردیم. بانوی پیر به مدت ۳۲۸۳ روز متوالی به عنوان قهرمان ایتالیا سلطنت کرده بود.»
در حال حاضر برخی روزنامه‌نگاران در مورد اینکه او برای ادامه چه برنامه‌ای دارد،گمانه‌زنی می‌کنند. مشکلات کمپانی سانینگ مالک اینتر برطرف نشده است. در روزهای اخیر اما برخی اخبار از نزدیک شدن وام ۲۵۰ میلیون یورویی به اینتر خبر داده‌اند. آیا کونته برای کسب عناوین بیشتر در اینتر می‌ماند؟ آیا بعد از حذف در دورگروهی لیگ قهرمانان هدف بعدی او عملکرد بهتر در این تورنمنت است؟
کونته گفت:«ما از این پیروزی لذت خواهیم برد زیرا با ریختن عرق آن را به دست آوردیم. فعلا کار درست جشن گرفتن است زیرا وقت برای صحبت در مورد آینده زیاد است.» برای او و کادر فنی و بازیکنان این تنها دو سال بود اما برای هواداران نراتزوری انتظاری ۱۱ ساله بود. برای کسانی که این همه صبر کردند و اشتیاق از خودشان نشان دادند، شایسته‌ بود که یک اثر هنری عالی نمایش داده می‌شد.