قرارداد با دولت ورشکسته کاراکاس

ساعت24- ۱۶ سال پیش یک فرد ناآشنا با اداره کشور در سطح کلان در شرایطی ویژه رییس دولت ایران شد. مدتی بعد او یک وزیر صنایع و معادن انتخاب کرد که او نیز تجربه کار نداشت. . این وزیر یک فرد همراه به نام محسن شاطرزاده را به عنوان معاون انتخاب کرد.

html>

این معاون در یک دوره کوتاه‌مدت با کاراکاسی‌ها دوست شد و مقدمات دوستی بین احمدی‌نژاد و چاوز را آماده کرد. این معاون در دیدارهایی که با ونزوئلایی‌ها ‌داشت صدها قرارداد به ارزش ۲۰ میلیارد دلار منعقد کرد و حتی کار تا تاسیس بانک مشترک پیش رفت. با سپری شدن زمان اما این قراردادها به محاق رفت و هیچ‌کس از سرنوشت آنها خبری نیافت. تهران و کاراکاس اما سرنوشتی یگانه داشته و دارند. هر دو کشور با تحریم روبه‌رو شده و اقتصادهای نفتی دو کشور به بدترین وضعیت افتاده است. سیاست‌های اقتصادی در کاراکاس تنها با محوریت صیانت از ریاست‌جمهوری مادورو تدوین می‌شود. اقتصاد کاراکاس در دهه سپری‌شده به گونه‌ای آرایش یافته که فقر و مهاجرت میلیونی از ویژگی‌های اصلی آن است. اقتصاد و سیاست در ونزوئلا طوری پیش رفته که گروگان چین و روسیه شده است. میلیون‌ها نفر از شهروندان ونزوئلا با بدترین وضعیت معیشتی روبه‌رو هستند و ارزش پول این کشور به کف رسیده و نرخ تورم سر به فلک کشیده است. در ایران نیز اقتصاد و سیاست خارجی به همان سویی رفته که اقتصاد ونزوئلا رفته است و چین و روسیه نیز می‌خواهند همان نقش را در ظاهر برای ایران ایفا کنند.حالا در این شرایط باز هم می‌شنویم ایران می‌خواهد با ونزوئلا قرارداد درازمدت ببندد. به نظر می‌رسد این یک قرارداد یکسره باخت برای ایران باشد، زیرا اقتصاد ونزوئلا به اقتصاد ایران شباهت تمام دارد و هیچ فایده‌ای برای اقتصاد ایران جز دردسر ندارد. اقتصاد ونزوئلا چه کالایی دارد که به ایران صادر کند تا صنعت و کشاورزی ایران از تحریم دور شوند. عقل و منطق اقتصادی می‌گوید کاش ایران به جای قرارداد بستن با ونزوئلا و روسیه با توکیو و آلمان قرارداد می‌بست. اقتصاد ژاپن و آلمان بزرگ‌ترین اقتصادهای آسیا و اروپا به حساب می‌آیند و می‌توانند نیازهای مالی، فنی و تکنولوژیک ایران را برطرف کنند و کشورهای یادشده نیز با توجه به ساختارشان نیاز به نفت و گاز ایران دارند. چرا دولت‌های ایران از عقل اقتصادی بدشان می‌آید و با کشور ورشکسته و درهم ‌فرورفته و ‌مشابه با ایران می‌خواهند قرارداد ببندند. مردم بی‌پناه ایران تا کی باید تاوان سیاسی‌کاری دولت‌هایی را بدهند که برای نشان دادن چیزی در کارنامه‌شان با کشور ورشکسته، ‌مفلوک ‌و دولت درهم‌فرورفته ونزوئلا قرارداد می‌بندند.